Masum bir sancý belledim hayatý aslýnda ýrak yükseklikten, alçalýþa geçen varlýðýn tefekkürü iken, yine nida düþkünü cümlelerin üzerini örttüðüm sevda masallarým.

Bir edimde saklýyým.

Bir rehavet kadar tüm kutsalýmý adadýðým hayatýn ara kýtalarýnda, katmer katmer açan bir gül olsam ne çare?

Ya da þaibeli satýrlarý sildiðim, açýk yüreklilikle sevgiye hazýr ola durduðum bir güfte olsam, mahiyetinde bestelenmemiþ bir þarkýnýn ve körebe týlsýmýnda oynamaktan korktuðum yalancýl bir hükmün çýbaný olan nefreti yok saysam da mümkün mü tek baþýma yetmeyi düþündüðüm bir dünya ki; huzur ertesi ölümün sükûtuna, demli bir kýyýmla da kaynayan yerkürenin hangi uzvuysa yenik düþtüðüm?

Þimdilerden çýkýp da yola.

Kalender gölgemi sunsam da evrene.

Bir gölgeyi evlat edinsem sonra da topraða verdiðim dünümün üzerini kurak çöllerle örtsem.

Öykündüðüm yalan.

Öldürdüðüm ise tek gerçek.

Sonlandýrdýðým yalan.

Sondan korkmadýðým ise bariz bir gerçek.

Kayýtlarýna þerh düþtüm bu gece hem de dünün, irkildiðim hem de yarýnýn bilmezden geldiðim belki de korkmayý erteleyeceðim gerçekleri yalan nazarýnda sunarken gök kubbe.

Sarmalýnda hangi hoþnut imgeysem ve hangi lekeysem beyazý kirleten, beyazý sevdiðim kadar siyaha da olan aþkýmýn altýný çiziyorum hece hece ne de olsa fark edilmediðim; ne de olsa zikretmekten geri durmadýðým ve benim olsa keþke dediðim her sona meyilliyim hele ki adýna hayat denen acý reçetenin tek ilacý iken sevmeye dair öykündüðümüz o lahitte korunaklý dünyalarýmýzla ne kadar kaçsak da an’dan.

Ansýzýn sýzan bir duyguyu tehir ediyorum aslýnda ansýzýn çalan bir þarkýnýn nakaratýnda gizli duygularý tescil ediyorum: söylemediðim þarkýlardan çýkýp da yola duyulmasýný arz ettiðim hangi þarkýysam yine Hak yolunda, dönmek deðil de geriye varmak iken ikbalimdeki o göreceli saðanak. Ben ki gözlerimi alamadýðým rahmetini Yaratan’ýn boca ediyorum üstüne üstük giyiniyorum gizemi bu da yetmedi saklý tutuyorum isteklerimi.

Þaibeli hayatlarýn fýtratýnda tekdüze bir kelam olsa da yalan.

Aþka niyaz edip, sevgiyi çarçur ettiðimizi görmezden gelsek de…

Belki de sevmeyi ertelediðimiz her yeni güne çentik atýp, duru bir söylemle kanat açmýþken dün mizaçlý yenilgilerimizi yarýna taþýyýp da; an özürlü sevdalarýmýzý mazimizde köz bildiklerimizle kardýðýmýz o gönül bahçesi.

Bir aþký sevap bildiðimiz.

Bir de güven denen duygunun þeceresini çýkardýðýmýz her dostu ve her sevgiliyi yüreðe kazýdýðýmýz belki gizlediðimiz belki de sonlandýrma gayesi ömrü sahip çýkmayý ertelediðimiz fýtratýmýz.

Bir güne bakýyorum bir de elimdeki güle.

Bir soluyorum usul usul bir de soluyorum kapanmýþ goncasýnda aþka tezahür eden o minicik tebessümlerimi, yine armaðan ettiðim sevgilinin yüreðine de kondurmayý unutmadýðým bir dilek belki de yalancýl bir buseden nemalanýp da diril bir aþký kehanet deðil de metanet bellediðim ve nazarýnda sevdanýn, günü öldürüp güle ihanet ettiðim bir bülbülün þahikasý kadar da umarsýz bir sevdayý katýk yapmýþken ölümlü günceme.

Suretlerin bir mimiðinde; gölgelerin ritminde; sevi dilinin aksanýnda; yorgunluðun da ayak izi iken þairin sihirli kalemi ve demlendiðim þiirlerde-yazmaktan imtina ettiðim ve yüreðimi koyduðum hangi þairse-bir de derlediðim önsözünde bir münazaraymýþçasýna hayatýn ara duraklarýnda kayýp bir lehçeden nasiplenip bir de kutsallýðýn þanýna yakýþýr doðru ve masum bir anlatým ile giyinmekse mutluluðu ölüm öncesi.

Bir öykünme olmasýný dilediðim o girizgâh lakin yanlýþ anlamlarýn yükleme yaptýðý kocaman bir hazne.

Duraðanlýðýn çýtasýný yükseltmek olmasa da isteðim…

Ya da bir hedef tahtasýna meyleden aciz varlýðýmýn kýyýlarýnda ölmemek adýna enginleri seçtiðim ve dehlizin karanlýðýný da yok saymak adýna titreþim yayan bir yürek.

Ne ise sunum.

Ne kadar çok çabalasam da belli ki yetmediðine deðil de yetim verdiklerime duyduðum hüzün.

Kýtalar aþmak olasý ya da yerinde saymak sonra da sevmeye dair yüklemler sunmak eðer ki; o özne gizli bir ben ise. Sanýrým anlatmak istemiyorum lakin anlatmaya mecalim yetmese de gayret göstermelerini istediðim onca insan. Gayemden çýkýp da yola, gayretleri neyin ikbali olacak sorusuna da açýklýk getiremediðim ve ben hala tebessüm kondurmaktan aciz iken yeni biten güne… Belki de biteviye ýssýz þarkýlar mýrýldanýp ezkaza rastladýklarýma nüktedan bir yürek sesi ile arz-ý endam eden iç acýlarýmýn toplamý bile çýkmazken aydýnlýða.

Günyüzü görmek büyük ihtimalle gayesi bizlerin belki de gülümseme haricinde yanlýþ telaffuz edilen bir tutum sergilemekten geri durup yine baþýmýzý kuma soktuðumuz.

Elden gelen belli ki ikramý deðil de inkârý hayatýn.

Elemsiz geçen günü ise ihbar etmektense gönülsüz bir suskunluða dalmak.

Kýyým bilip kýyama durmak ardýndan.

Ya da Hakkýn nezdinde nasýlsak açýk ve yalýn bir ibare geliþtirip yine dokunaklý tümcelerden imtina edip de neþeye boðulmak mý günün aksinde ya da mahiyeti bilinmez mecralarda güme giden kaygýlarýmýzdan muzdarip olduðumuz kadar sabrý ve þükrü elden býrakmadýðýmýz mý?

Göreceli çok þey aslýnda: duyum deðil de duyuru baþlýðý altýnda, saygýda kusur etmeden sevdiðimiz onca insan.

Kýymete binen bir hayat yine iskelesini atan çýmacýnýn dirlik ve birlik beyanlarýnda bizler bir yakadan diðer yakaya ulaþmak adýna koþturup da bir arpa boyu yol almaktan aciz.

Dönüp de geriye, kýsýk gözlerle talan edilen ömre delalet madem yazdýðým ve yaþadýðým her yeni gün, deðiþenden deðil de deðiþmeyenden almak nasibimi ve uzanmak sere serpe ýþýltýlý bir gökyüzünü makber bellediðim gecenin yasýný deðil de yaþýný yüklendiðim.

Tereddüt dolu her insan, her mizaç, her ikram ve her ihanet.

Gölgeden bile nasiplenmek ne de olsa peþimize takýlý ve ihanet etmeyen tek dost.

Kalburüstü yükümler ve hükümler artýk uzaðýmda zira ne duyacak ne de görecek takatim kaldý. Ismarladýðýmýz seyrinde yeni kuracaðým bir hayatýn ve sunacaðým bunca cümlenin nazarýnda, biliyorum ki insanlarýn kayýtsýzlýðý ile yeni bir darbe alacaðýma dair inancý yine hak maliklerinin: hani sevdiklerim, hani yürekte beslediðim þarkýlar, hani her yeni gün görücüye çýkan duygularýmla hemhal ben bir mýzrap misali dokunmuþken yüreðin teline.

Dünlerin Hint fakiriyim, þimdilerin de yoksunuyum ve titrek bir nameyim… kim ne der, hangi görevimi aksattým, kime daha az sevdim, gibilerinden sorular sýrtlayýp karþý ataða geçen çatýrtýlý bir ses duyma kaygýsý ile artýk yoksunluklarýn mihrap bellediði o sessizlik ile yüzleþtiðim ya da tenkit taþýyan mýzrak misali taarruzun ayak sesi dibinde biterken umutlarýmýn ve gönül yorgunluðumun.

Hafýzamda kayýtlý ne çok ses.

Yüreðimde kayýtlý yine sessizliðine prim verdiðim insanlar.

Evet, insanlar… hani sevdiðim ama sevgisizliði makber bellemiþ yüreðin de açýk ara farkýyla ve ben hala sizi seviyorum, demekten bitap düþüp de kendi gölgemden bile soðudum sonra da saðaltmak adýna bunca acýyý, son vermekle iþtigal eden belleðim her nasýl oluyorsa koruma altýna almýþken iç sesimi.

Öncesizliðimin acýlarýndan da bihaber iken ahvalim.

Yansýzlýðýmýn ikbalinde hangi uzvum ise kalemle eþdeðer bir alýnganlýk yüklenip de sevmekten yorulan özdeyiþlerimin yükümlülüðünü sadece meleklerime beyan ederken.

Mükemmel olmadýðýmýn bilincindeyim belki de muteber bir insan olmayý içime çekip yine sindirildiðim þu kayýtsýz evrende ben hala hangi kaydýn altýna þerh düþeceðimi de bilemezken.

Yorgun kelamýn sunumu deðil yazdýklarým sadece þatafatlý yalnýzlýðýn badire bildiði bunca teyakkuzu sýrtlanýp, tevekkülün doruðunda içimin nüktedan sevinçlerini bile çok gören evrene armaðaným.

Sevdiklerimden yana da dertli deðilim ne de olsa tek akit yok aramýzda karþýlýk bulmama dair ne de olsa Allah rýzasý için yaþadýðým ve de soðuduðum hayatýn bir ara duraðý yine yazdýðým satýrlar.

Kifayetsiz mizacýmýn, üstünkörü kalemimin ve sevdiklerime geçen nazýmýn da beyhude beyitleri ve az sonra kopacak iç kýyametimden arakladýðým üç beþ duygu kýrpýntýsý hele ki içimin kýmýltýlarýna mahal vermezken belki de sancýlandýðým kadar sanrýlandýðým gerçeði yine koþulsuz ve yine ayan beyan ve yine bana dair belki de beni bile aþan bir bent ve hala içimin kýyýmýnda neyden ya da kimden medet umuyorsam, sesimi duyurmakla mükellef aciz bir kul… Yetilerimi öldüremediðim hele ki içimdeki yetim çocuðun yaþlarýna engel olamazken ve belki de yetemediðim evrene anlattýðým/anlatamadýðým müþkülüme paye vermez iken bilinmez ve bilindik tezahüründen yola çýkýp da insanlýðýn, günbegün yetmediðimin de bilincinde ama her nasýlsa bilediðim içimin zemininde kaygan bir menþe olsa da adýna edebiyat denen mecra.

Bir kelamda saklý sýrlarýmýz madem…

Bir selamdan ibaret aslýnda belki de hayatlarýmýz: doðduðumuzda ve öldüðümüzde kayýtlý tek selam, tek sela.

Ve ara duraklarýnda bin bir eda ve naza tabi olup, kelime hafriyatýnda ölümüne yolculuk yaptýðýmýz.

Bir nazire iken evren ve selama duran yürek.

Bir badire ise hayatlarýmýz.

Bir kuramsa ömür.

Sevgiden yana dertli baþýn da naçizane yorgunluðu iken yazmaya dair her günü þerh düþüp bir aþka bir de hayata doyamadýðýmýz ve sessiz imgelerin kayýplarýnda sürüklenen hangi ibare ise beyan edilesi…

Kýsaca sevgiden müteþekkil.

Kýsaca kýrýlgan mizacýn da tetikleyicisi iken sessizlik.

Sevebildiðim kadar.

Sevgiden nasiplenmekse iþtigal ettiðim birincil kaide…

Dertli baþýn yasý.

Yasýn toplamý.

Sevgiye sunum, sevgiliye sunum ve Ýlahi Aþkýn güftesini yazmaksa adýna hayat denen yoksa ne yazardým bu sevmeler olmasa?

Þimdilerin matemi, yarýnlarýn makberi belki de dünlerin yorgun mizacý yine an’ý yakalayýp da bir aný olmak adýna an dün bileceðimiz yarýnda saklý iken…