Öykünmem gereken bir hayat var dýþarýda. Beyaz bulutlarýn gri salýnýmýnda aslýnda kaygýlarýmýn duraðanlýðýnda bir hayat var: öykünmekle övülmeye duyduðum ihtiyaç arasýnda gidip geldiðim.

Koþullarý açýklamam imkânsýz bu kez sýfatlar konduruluyor bazen ismimi telaffuz etmekten imtina edenlere de eþsiz bir çerez oluyor doðrusu.

Aklýn git-gellerine hürmeten sadece duyumsuyorum insanlarý ve saygý duyuyorum derken sevip yeni hayal kýrýklýklarýna ramak kala bu kez yalnýzlýðým fýsýldýyor lacivert koridorlarýnda ölümün ben hala yaþamakla iþtigal ama her nedense ölüme de toz konduramazken.

Yaþamak için sebeplerim var/mýþ: öyle diyorlar ötesinde vücudum ile temas kurduðum dýþ dünyada ve iç sesime kapalý duvarlarý olan insanlarla kurduðum o þahsýna münhasýr iletiþim.

Çiftten üreyen tekil bir benlik sonra da çift gördüðüm ihanetleri insanlarýn.

Þehvetli öpücükler konduruyor insanlar birbirlerine neredeyse gösteriþ uðruna sonra da kapanan kapýlarýn ardýnda cinayetler iþleniyor. Neymiþ efendim? Aþkým uðruna öldüm/öldürdüm.

Sahici aþklar varsa oldukça büyük meziyet doðrusu ve aþkýn kuramýndan nasýl oluyor da ölü bedenler doðuyor oysaki insanlar üremek için evlenir… deme hakkým var ya da yok lakin sevgiye münhasýr birliktelikler hep de en muteberi.

Sevmekle harcanan bir ömür üstelik karþýlýk bulmak þöyle dursun akabinde kopan fýrtýnalarda dalýný asla özlemeyen bir yaprak bu anlamda sahipsizliðimle övünüyorum en azýndan kendime aidim ve Tanrý’ya üstelik soluduðum havada bile aþka rast gelmiþken asla hicap duymuyorum.

Görüntü itibariyle bir de gölgelerim var aslýnda peþine düþtüðüm deðil bilakis homurdanan ve lanet okuyan bencil gölgeler yine peþim sýra gelen ve akla zarar doðrusu; tüm gölgeler sahipsiz ve gelmiþler beni sorgulayýp yargýlýyorlar.

Öncemde ne varsa aynýyým tek farkla: bir sonram olmasý pek de umurumda deðil aslýnda hicap yüklü bir farkýndalýkla sadece kutsal bedenimle örtüþmeyen özgür irademi güncelliyorum her yeni gün ve sahiplenmek þöyle dursun baðýmsýz bir kayýtsýzlýkla hayatý kucaklamaya hazýr ama kollarým sadece hezimetle örtüþürken bu sefer ka’le alýnmayan ya da aslýmý yansýtmayan söz kümecikleri ve insancýklarla kesiþen yolumda duraðanlýðým bir saðanaða dönüþüyor.

Aklýmýn kuytularýnda hep dün’üm var… deme hakkým bile yok hele ki deðil dediklerim demediklerim bile suç unsuru iken ben sadece beyaz bir sayfa eþliðinde yeni günü kucaklýyorum sanki baþým göðe erecek de ben hayatýn coþkusu ile yaþama sevincimi pay edeceðim insanlarla.

Kuru çöllerde vaha misali hayallerim aslýnda kondurmadýðým sýfatlarla korumacý bir geçmiþin de ürünü iken.

Geç tanýþtým Kafka ile. Ne gam, deðil mi oysaki ruh ikizim benliðinde soyutlanmýþ hayat ritüelinde pek de yabancýlýk çekmedim hele ki aþklarýný yudumlamak þöyle dursun hep de tezahür eden o eþsiz düþkünlüðü sevgiye ve acýya ve yalnýzlýða…

‘’…uyudum, uyandým, uyudum, uyandým, ne sefil bir yaþam.’’(Kafka)

Ne amaçla uyuyup neye uyanacaðýmý umdum da bu güne deðin hala uyku ertesi bir günü nimet ve rahmet belledim?

Keþke bu cümlenin sahibi ben olmasaydým, demeyi çok isterdim aslýnda bir ömür bellediðim ve derlediðim gelecek kaygýsý ve içselleþen sükûneti aramak adýna dýþ seslerle muhatap olup hala anlatmayý beceremediðim ama denediðim ama yanlýþ insanlara denk gelip örselendiðim sonra kendimi suçladýðým ve akabinde karþýmdakini ve tekrar derlediðim güncem ve dertlendiðim ve yine suçlandýðým… deme özgürlüðümü kullanýyorum an itibariyle ve kimseyi zan altýnda býrakmadan zan altýnda kalmak ne anlama geliyor, bellediðim bir düþünce sistemi ile otomatik yaþadýðým.

Zarar ziyan olan ve asla amortize etme hakkýmýn olmadýðý ve bir ömürlük kirayý peþin ödediðim ruhum.

Benlik kaygýlarýmdan arýndýðým aþikâr olsa da hür irademle yaþama hakkýmý kimsenin elimden alma özgürlüðü ve ayrýcalýðý asla ve asla yok ki olamaz da.

Arýndýðým kadar arýtýldýðým belki de dik baþýmý yanlýþ algýlayýp dik baþlý diyenler… ne komik en azýndan kimse ile bir derdim olmadýðý gibi ben sadece kurallara saygýlý ama kendi kurallarýmý da saklý tutmakla mesulüm.

Aidiyet duygumu artýk sorgulamýyorum ve dilediðimce yaþayýp soluyorum hayatý akabinde solan bir çiçek misali, tazeliyorum ruhumu demlendiðim duygu ve satýrlarýn pervazýnda nüktedan bir silecek ile gözlerimi sildiðim ve bu sefer içime akýttýðým gözyaþlarým: hem ne ayýp ne de sakýncalý üstelik insanlýðýmýn bir belirteci ve sadece ütopya olarak algýladýðým mutluluðu çok da önemsemiyorum artýk hele ki son zamanlarda: neden derseniz…

Çok insan tanýdým ve tanýmaktayým da; ne ilginç ki bir diðerinin derdi, tasasý hatta acýsý hatta hastasý bile bir zevk unsuru çoðu için.

Ýkinci annem bildiðim o mübarek kadýn da gitti ya… mekaný cennet olsun manevi annemin ötesinde iç dengemi korurken inanýlmaz þekilde bir ömür bana kol kanat geren hatta son gördüðüm gün bile öylesine anlayýþla bakýyordu ki yüzüme: sanýrsýnýz ki þu son üç beþ senemi ayný bir kitap gibi okudu o sayýlý dakikalarda.

Annemin de en sevdiði dostlarýnýn baþýnda geliyordu ve bu kaybý nasýl sindireceðimi henüz çözemediðim ve ona verdiðim sözün de arkasýnda yine devam edeceðim yoluma elbette Allah’ýn izniyle.

Dünya ne ara bu kadar kirlenmiþ de ben hala güzellik uykuma devam ediyor muþum?

Ve tüm gayem… kirlenmemek adýna yaþamak aslýnda elinin kiri olanlara yüreðinin isinde de kaybolma, demekten ötesi gelmezken elimden en azýndan elimin beyazýnda tuttuðum kalemle alnýmýn akýna da leke düþürmeden ve düþmesine izin vermeden…

Sevgilerimle…