Dün mahsullü düþlerime atýfta bulunduðum.

Bir berber bir berbere mademki demediðini býrakmadý ben de sayar söverim ama kendime ve tüm cahil imgeleri de bir torbaya koyup uzay boþluðuna býrakýrým tabii ki de kendimle beraber.

Münafýk düþleri reddettim madem münafýk kelamýn önsözü, olmazýn olmazý bir cümle kurmak istiyorum þimdi sonra da boykot edildiðim kadar boykot etmek deðil de sevdiðim kadar sevilmek.

Geçtim dünlerden aslýnda kendimden geçmiþim: dünden geçsem ne olacak hele ki her gün önünden geçtiðim o perdeleri kapalý odayý görmüyor muyum?

Yalýn bir sunumu mu olmalý yoksa hayatýn?

Nasýlsýnýz efendim?

Zehir zýkkým olsun, dememek adýna… çok iyiyim, ya siz, demenin mahcubiyeti ile sýrtýný sývazlýyorum kalemin.

Of ki of, mirim, deme hakkýmý kullanýp yine dostlarýmýn yüreðinde açan sýrnaþýk bir sarmaþýk misali dolanýyorum da dolanýyorum sonra da her yeri kertenkeleler basýyor. Sanýrým dün haberlerde rastladýðým o gizemli evin resmi takýlý kalmýþ ön belleðimde belki de soyut bir resim gibi gözüküyor lakin unutmadýklarýmýz deðil mi ruhumuzun asýlý kaldýðý o rahle?

Kuytularýmý sakinleþtirip geniþ mezhepli ve lakayt bir üslupla yoldan çýkanlara bakýyorum da… bakmýyorum aslýnda ama onlarýn bana baktýklarýný görüp utanýyorum ve omzumdaki küçük dostum söyleniyor:

‘’Baþýný kaldýr, gözlerini sil ve asla utanma. Utanýlacak bir þey yapmadýn ki sen!’’

Ve kayýt altýna alýyor ruhumdan geçenleri. Aklýmdan geçenleri zaten yazýyorum aslýnda düþünce hýzýmdan muzdaripim týpký tozlu amfilerde deli gibi not aldýðým o yýllar gibi. Ah, ben aklý evvel sakar kýz: sonra da gider piþkince notlarýný isterdim o ergen görünümlü sarý lalenin.

Adý var ya da yok ne de olsa ben adsýzdým o yýllar ve karþýlýðýnda notlarýmý vermemi teklif ederdi münasebetsiz.

Aklý sýra bana nazire yapacak. Neden vermeyeyim sadece uyarýrdým:

‘’Çok karýþýk.’’

‘’Merak etme, ben çözerim.’’

Nereden bilecek garibim, aldýðým notlarýn yarýsýnýn Ýngilizce kýsaltmalarla dolu olduðunu.

Ertesi gün gelir kafama fýrlatýrdý:

‘’Of, ne karýþýk.’’

Sonra da tutardý karnýný.

‘’Az kaldý doðuma.’’

‘’Allah tamamýna erdirsin. Ýlk deðil mi?’’

Gülerdi piþkince.

‘’Yok caným, üçüncü bu.’’

Oysaki ben on üçüncü balýðýmý dahi yaþatmazken…

Anaç yürekli kadýn!

Zaten dördüncüye hamile kaldýðýnda kýzý okuldan atmýþlardý.

Notlar ise durduðu yerde dururdu ve listenin baþýnda benim ismim ama görmezdim bile ne de olsa okul çýkýþý hastaneye gitmem gerekiyordu hem de her gün.

Belki de acýlarýmýn en yoðun olduðunu sandýðým bir dönemdi ve insanlar acýmaklý gözlerle sorardý bana hastane günlüðümü:

‘’Baban nasýl oldu?’’

Nasýl olacaktý ki adam? Günbegün eriyen bir adam daha doðrusu erimiþ bir buz kitlesi ve kayboldu kaybolacak gözden.

Peþi sýra annemi sorarlardý:

‘’Sahi, nasýl oldu o kaza Gülüm?’’

Yoksa kazara bir yere mi çarpmýþtým ve ezberimden okurdum ayný metni:

‘’Çarþý dönüþü bir kamyonun çarptýðý elektrik direðinden düþen cam parçasý yüzünden ayaðý parçalandý.’’

Of, derdim kimseler duymadan. En iyisi biraz yürürüm hastane dönüþü sonra da iki üç kilo sebze alýp eve giderim.

Dünlerimi gömdüðümü sandýðým her yeni gün yeni hayaletler geliyor sanýrým hayatýn aðýr aksak ritminden çaldýklarým kadar da çaldýramadýðým onca hikâye üstelik metinleri sadece bana ait ve ben artýk hangi akla hizmetse yazmayý meziyet bellemiþ ötesinde geçmiþin hezeyanýnda diþe dokunur bir þeyler yapma kaygýsý ile ýslandýðým kadar da ýslattýðým satýrlar.

Türevi yoksunluk belki de.

Ya da nidalarý olmayan bir geceden mi çalýyorum da gece bekçisi unvanýna layýk görülmedim?

Bir anlatý.

Bir done.

Bir rabýta.

Aslýnda beni bana sunan.

Sonra da beni benden uzak tutan.

Sihri sanýrým gecenin ve de hüznün.

Belki de arakladýðým üç beþ hatýra yine geçmiþi mimleyip geleceði de garanti altýna alma kaygýsý…

Kendimi kendime peþkeþ çektiðim kadar da umarsýzlýk tavan yapmýþken ve ben tüm mahcubiyetimle insanlardan bir þey istemeye korkarken: hatta beni sevmelerini dileyip de… dilesem de dilemesem de asla bir kýstas olmadý bu sorgulama, benim birilerini sevmem için ve korumacý bir güdüyle sahiplenip… aslýnda kendimi sahiplenmekten yorulup sahipsizliðin fýtratýnda kelaynak bir imge kadar da tutarsýz belki derin bir hiciv ile hayat beni ötelerken ben hayatý daha da önemsemeyi þiar edinmiþken hem de kendimden katbekat fazla.

Neden gocunayým ki sevmekten hele ki bihaber kim ise sevilmenin coþkusuna nail olmamýþ baþým gözüm üstüne hem de duyularýmdan asla feragat etme gereðini de hissetmediðim bilakis insanlýðýmý ve yaþama sevincimim doya doya yaþayýp altýn bir tepsi içinde yeniden evrene boca ettiðim…