Allah herkese vazife vermiþ ki, istediði gibi bir dünya olsun ve kullarýnýn samimiyetine þahit olsun. Bu dünya, eðlence yeri deðil. Ýnsan her ne kadar özgürüm, istediðimi yaparým dese de, yapmaya baþladý gaflet anlarýnýn ardýndan, fren gibi dertler verir Rabbim kuluna. Her dert, unutulmuþ vazifeleri hatýrlatýr insana ve yapmasý gereken tövbenin ardýndan, yeniden dirilir. Yeniden yeþerir, bahar gibi… Her defasýndan bu samimiyet meyvesini verdikten sonra unutulmaya, sonbaharýn ardýnda kýþla, isyankâr yaþama dönüþür yeniden. Bu döngü mevsimleri andýrýr sanki…  

Ýnsan ancak, kalbinde Allah sevgisi varsa bu dünyadan lezzet alýr, dünyanýn meþakkatine katlanýr, yalnýzca Allah’a kul olur. Ýnsan mutlaka birine kul olmaya göre yaratýlmýþtýr. Burada ki ince ayrým, Ýhlas süresinde ki Rabbi seçmektir.

Eðer biz rabbimize isyan eder, ona vazifemizi unutursak, saðlýðýmýz bozulur, hýzla yaþlanýr ve yalnýzlaþýrýz. Gençliðinde, bey gibi esen mizaç, yaþlandýðýnda beyim dediklerine köle-kul olur. Ne veriþen ancak onu alýrsýn sonuçta… Kimsenin beyi, lideri deðilsin… Belki Hz Ömer’in dediði gibi bana da bu ülkeyi yönetme iþini vermiþler, kimsenden üstün deðilim, Allah’ýn kuluyum ve ben de ona muhtacým. Ben yönetici-lider olmakla, rezidanslarda yaþama hakký elde edemem. Herkes nasýl yaþýyorsa ben de öyle yaþarým. Sýrtýma aldýðým yük, eðer benimse taþýnmaz hale gelir, deðilse, bir süre sonra onu taþýmam ve hafiflerim-yükümden kurtulurum. Eðer biz her þeyin fazlasýný istersek, israf eder, o yükün aðýrlýðý ile yürüyemez hale geliriz.  

Bugün insanlar evleri, her þeyleri olmasýna raðmen, kredi adý altýnda aldýklarý faizlerle, lüks evlere, arabalara, seyahatlere koþuyorlar. Onun bunun üstünde zýplayarak, daha fazla kazanmak suretiyle, ayrýcalýklý yaþamaya çalýþýyorlar. Haksýzca, zalimce sahip olduklarý bu yol, Allah’ý unutturuyor, tövbe haþa, kendilerini ayrýcalýklý ve Allah’a eþ koþmaya götürüyor. Havuz ortak mal olmasýna raðmen, o havuzdan alýndan baþkasýnýn haklarý, kiþileri iflah etmiyor. Madem Allah’ýn gözünde hepimiz onun kuluyuz, baþkasýndan ne farkýmýz olabilir ki… Kul olan, baþkasýnýn yemeðine, parasýna, zenginliðine bakmaz. Kul olan, Allah nasýl veriyorsa, öyle cömert ve eli açýk olur, asla elindeki nimete de israf etmez.  Allah’a kul olan kiþi, vazifesini e iyi yapan ve onun övgüsüne sahip olmak için yaþar.

Þimdi düþünelim, Allah bize ne vazife vermiþ ve biz bunu yapabiliyor muyuz? Daha doðrusu bir vazifemiz olduðunun farkýnda mýyýz? Bir iþimiz var çalýþýyoruz ama bu kazandýðýmýz dünyalýk emeller üzerine kuruludur. Bu vazife, yani çalýþmak ve rýzkýný doðru yerlerden kazanmak gerekliliði temel vazifedir. Ýslam’ý öðrenmek, öðrendiðini yaþamak ve anlatmaksa temel vazifeden daha üstedir. Yani yaptýðýmýz veya verdiðimiz bize dönmemeli, karþýlýðýný Allah’tan beklediðimiz cinsten olmalý. Ben verdim ama niçin bana dönmüyor diye bir beklentimiz olmamalý. Ben neden vereceðim, ben kazandým dememeliyiz. Vazife yapýldýkça o ülke insaný refahý ve uygarlýðý yaþar. Kimseye muhtaç olmaz. Huzurlu ve mutludur da..

Çevreme bakýyorum ki, kimse mutluyum demiyor, elindekilerine ve sahip olduklarýna kimse þükretmiyor… Savaþlar, kavgalar, sinirinden çýldýranlar, boþanmalar, kötü alýþkanlýklar… Almýþ baþýný gitmiþ! Demek ki bu sonuçlara göre, kimse Allah’ýn ona verdiði vazifeyi yapmýyor sonucu ortaya çýkýyor. Sen vazifeni yapmazsan, Allah seni bir kez uyarýr, tövbe etmezsen, isyankâr yaþatýr, sonra ise iflah olmazsýn, alýr canýný ani kalp kriziyle, ecelle…     

Ey Müslüman kardeþim, tövbe et, aklýný baþýna devþir, vazifesini hatýrla ve yap… Unutma ki, kim ölmüþte dünyaya dönmüþ ki… Kim Allah’ýn vaadine dur diyebilir ki… Akýllý ol!

Saffet Kuramaz