ALLAH’TAN DUA ÝLE DÜNYALIK NE ÝSTEMELÝ.

     Allahütealâ benden bir þey Ýsteyeceðiniz zaman dünyalýk deðil, ilmimi artýr diye dua edin buyuruyor.

20/TÂHÂ-114: Fe teâlallâhul melikul hak(hakku), ve lâ ta’cel bil kur’âni min kabli en yukdâ ileyke vahyuhu ve kul rabbi zidnî ýlmâ(ýlmen).                                                               Ýþte Hakk ve Melik olan Allah, Yüce'dir. Ve Kur'an'ýn tamamlanmasý hususunda O'nun vahyi, sana kada edilmeden (tamamlanmadan) önce acele etme. Ve “Rabbim, benim ilmimi artýr.” de.

     Ashab-ý kiramdan sâlebe bu emri dinlememiþ ve çok zengin olmak istemiþtir. Ama bu onun hayrýna olmamýþtýr.

     Medine halkýndan Sâlebe, cami kuþu denecek derecede sofu bir insandý. Tüm namazlarýný camide kýlar, tek baþýna kýlmaya pek razý olmazdý. Ne var ki bir ara kafayý zengin olmaya taktý. Mutlaka zengin olacaktý. Hayýrlýsý zengin olmasý mýydý deðil miydi, hiç düþünmüyor,  ille de köþeyi dönmeyi istiyordu. Bu yüzden tam üç defa Efendimiz (sas)'e müracaat ederek zengin olmasý için dua etmesini istemiþ, hatta sonuncusunda da yemin ederek demiþti ki: Seni hak peygamber olarak gönderen Allah'a yemin ederim ki; zengin olursam yoksullara fazlasýyla yardýmda bulunacaðým. Bu söz ve ýsrar sebebiyle Efendimiz de istediði duayý yapmýþ, “Sâlebe'ye istediði malý ver ya Rab! diye niyazda bulunmuþtu. Bundan sonra koyun alan Sâlebe'nin sürüsü kýsa zamanda öylesine çoðaldý ki; cami kuþu Sâlebe, artýk vakit namazlarýný býrak cumalara dahi camiye gelemiyor, çölde sürüsünün arkasýnda sürünüp gidiyordu. Efendimiz  zaman zaman Sâlebe'yi soruyor, “Çölde koyunlarýnýn peþindedir. Onun için camide görünmüyor.' dediklerinde, “yazýk oldu Sâlebe'ye! diye hayýflanýyordu. Ýþte bu sýralarda Tevbe Sûresi'ndeki zekât âyeti nazil oldu.

9/TEVBE-60: Ýnnemas sadakâtu lil fukarâi vel mesakîni vel âmilîne aleyhâ vel muellefeti kulûbuhum ve fîr rikâbi vel gârimîne ve fî sebîlillâhi vebnissebîl(vebnissebîli), farîdaten minallâh(minallâhi), vallâhu alîmun hakîm(hakîmun).                                                                                                         Muhakkak ki; sadaka, Allah'tan bir farz olarak fakirler ve miskinler (yoksullar) ve memurlar (zekât toplayýcýlar) içindir. Ve kalpleri (Ýslâm'a) ýsýndýrýlacak olanlara ve kölelere (harcamaya) ve borçlulara ve Allah yolunda (olanlara) ve yolculara aittir. Ve Allah, bilendir, hüküm sahibidir.

     Efendimiz,  imkân sahibi zenginlere memurlar gönderdi. Zekâtlarýný toplayýp hazineye getirecekler, oradan da ihtiyaç sahibi fakirlere daðýtýlacaktý. Sâlebe'yi de düþtüðü durumdan zekâtýný alarak temizleyip kuratarma isteyen Peygamber Efendimiz ona da zekât memurlarýný gönderdi. Sâlebe’ye uðrayan memurlar, onu çölde koyunlarýnýn peþinde bularak durumu kendisine anlattýlar.

     Gelen ayetler, malý çok olanýn kýrkta birini zekât vermesi gerektiðini bildirdi. Senin de zekât vermen gerekiyor! deyince öfkelenen Sâlebe, "bu sýcak çölde çalýþýp kazanan benim, size ne oluyor ki, gelip benim malýmýn kýrkta birini istiyorsunuz. Bu sizin istediðiniz haraçtan baþka bir þey deðildir." diyerek, zekât memurlarýný eli boþ çevirdi. Ýþte Sâlebe'nin bu davranýþýndan sonra gelen ayetlerde deniyordu ki:

9/TEVBE-76: Fe lemmâ âtâhum min fadlihî bahýlû bihî ve tevellev ve hum mu’ridûn(mu’ridûne).                                                                                                                       Bundan sonra onlara (Allah), Kendi fazlýndan verince, onunla (verdiði þeyle) cimri oldular. Ve onlar, yüz çeviren kimseler olarak (ahdlerinden) döndüler.

     Bu âyet-i kerime Sâlebe'nin þirke düþtüðünü gösteriyordu. Bunu anlayan akrabasý, gidip ona derhal malýnýn sadaka ve zekâtýný vermesini, yoksa gelen âyetleri, inkar etmiþ olacaðý ikazýnda bulundu. Akrabasýnýn bu zorlamasý üzerine gelen Sâlebe, zekâtýný vermek istediðini söylediyse de Resulullah (sas) üzüntülü bir eda ile, senin zekâtýný alamam artýk Sâlebe. Allah (celle ve alâ) men etti!.. cevabýyla karþýlaþtý. Eskinin cami kuþu Sâlebe'si için bu, dehþetli bir sonuçtu. Resulullah (sas) âhireti teþrif ettikten sonra Hazreti Ebû Bekir'e müracaat eden Sâlebe, sýrasýyla Hazreti Ömer ve Osman'a da müracaat ettiyse de hepsi de, "Resulullah'ýn kabul etmediðini biz nasýl kabul edebiliriz?" þeklinde karþýlýk verdiler. Hazreti Osman zamanýnda son anlarýný yaþadýðý sýralarda Sâlebe'nin kulaklarýnda Resulullah'ýn ilk ikâzlarý yankýlanýyordu:

     "Sâlebe, þükrünü yaptýðýn az mal, þükrünü yapamayacaðýn çok maldan hayýrlýdýr!" Ama iþ iþten geçmiþti artýk. Sâlebe, zekâtýný vermeyenlerin ibret alacaðý kötü bir örnek vererek gidiyordu ahirete... Cami kuþu diye söylenen Sâlebe nerede, zekâtýný vermekten imtina edecek kadar mal hýrsýna kapýlmýþ olarak giden Sâlebe nerede. Demek ki insan, servetin de hayýrlýsýný dilemeli, ama özellikle ayette emredildiði gibi Allah’ým ilmimi artýr diyerek dua etmelidir.

     Ateþ ehline verilir. Ehil olmayana verilirse elini yakar. Dünya malý bir ateþtir. Allah’tan hayýrlýsýný istemek gerekmektedir. Her canlýnýn rýzký yaþadýðý sürece Allahüteala tarafýndan garanti edilmiþtir. Allahüteala rýzký ya direct olarak verir, ya da insanlarý aracý kýlar.

11/HÛD-6: Ve mâ min dâbbetin fil ardý illâ alâllâhi rýzkuhâ ve ya'lemu mustekarrehâ ve mustevdeahâ, kullun fî kitâbin mubîn(mubînin).                                                                                    Ve yeryüzünde yürüyen bir canlý yoktur ki; onun rýzký, Allah'ýn üzerine (Allah'a ait) olmasýn. Ve onun karar kýldýðý (kaldýðý) yeri ve onun emanet (geçici) durduðu yeri bilir. Hepsi Kitab-ý Mübîn'dedir.

     Rýzký Allah bölüþtürür, kimine daraltýr, kimine de geniþletir. Hangisinin bizim için hayýrlý olduðunu ancak Allah bilir.

43/ZUHRÛF-32: E hum yaksimûne rahmete rabbik(rabbike), nahnu kasemnâ beynehum maîþetehum fîl hayâtid dunyâve refa’nâ ba’dahum fevka ba’dýn derecâtin li yettehýze ba’duhum ba’dan suhriyyâ(suhriyyen), ve rahmetu rabbike hayrun mimmâ yecmaûn(yecmaûne).

Rabbinin rahmetini onlar mý taksim ediyorlar? Biz onlarýn dünya hayatýnda maiþetlerini (geçimlerini) aralarýnda taksim ettik. Onlarýn bir kýsmýnýn derecelerini, diðerlerinin üzerine yükselttik (üstün kýldýk). Onlarýn bir kýsmý diðerlerini emrinde çalýþtýrsýn diye. Ve senin Rabbinin rahmeti, onlarýn topladýðý þeylerden (baþka insanlarý çalýþtýrmayýp biriktirdikleri paradan) daha hayýrlýdýr.

39/ZUMER-52: E ve lem ya’lemû ennallâhe yebsutur rýzka li men yeþâu ve yakdir(yakdiru), inne fî zâlike le âyâtin li kavmin yu’minûn(yu’minûne).

Ve onlar, Allah'ýn dilediðinin rýzkýný geniþlettiðini ve dilediðinin de rýzkýný takdir ettiðini (kýstýðýný) bilmiyorlar mý? Muhakkak ki bunda, mü'min olan kavim için elbette ayetler (ibretler, deliller) vardýr.

Allah razý olsun.

Burhan AKSU