Metazori bir gülümsemenin baðcýklarýný çözebilir insan ya da mýsýr patlaðý ihtimallerin defterini dürer.

Kýyýmdaki varlýktýr aslýnda kýyamda durmasý gereken sonra da yanlý bir tarife zikreder gece.

Patavatsýzlýðýn gölgesinde kala kalýr insan ki zemheri fýrtýnalarýnýn odaðýdýr içindeki sarkýtlar ve deli fiþek poyraz susturur çýðlýk ötesin hezeyanlarý ve erteler varýþýný ömrün ecele.

Son durakta inen yolculardaným bu gün aslýnda gittiðim istikamette nerede inmesi gerektiðini bilmeyen bir meczup.

Ýçimin aksanýnda dönüp dolaþtým ve geldim ilk harfe sonra da sükûtun eseri mutsuzluðumla saf tuttum aksanlarýnda þehrin, ben beylik cümlelerin arayýþýnda oysaki bihaber içime diktiðim gözlerimi alamadýðým hüzün saðanaklarý.

Kelli felli adamlardý geceyi boðan.

Naif bir hüsranla peyda olmuþtu bir kez karanlýk.

Gök kubbede devrilen ölü yýldýzlar secdeye vardý ve aþkýn hükümraný sundu diyetini.

Yandý.

Yanlýydý her þiir.

Yanmak ne kelime eridi bitti varlýk.

Gök delinmedi de ve kuru sýký bir yýldýz kaydý yine peþrevine sunumu hulasa bir aþkýn damarlarýnda dolaþan özlem misali.

Yorgunluðun vebaliydi þiir; aþkýn kazanýmý hep hasret ve anlam olmakla anlamlandýrmak arasýnda gidip geldi þair.

Þaibeli bir iksir mi neydi de, önce imgeleri saðalttý kendince sonrasýnda hoyratlýðýnda hayatýn ölümü zikretti kendince.

Kelimelerdi solan ve kelebek misali bir günlük yazýlar asýldý vitrine.

Tebeþir tozuna bulaþan eðitim neferleri doluþtu þiire.

Tekdüze atýmlarla þiirin kör noktasýna vuruldu sevdalý.

Sevdanýn vecizesi mi solandan ziyade solduran…

Kutuplarýn ittifaký yine aþký sonlandýran ne de olsa sýcaðýn ritminde doldu kalpler ve soðuk neþretti, soðudu yürekler, ayrýldý sevgilisinden kadýn ya da adam.

Adam boyu hüzne çanak tutan evren…

Aþký yalýtan ihtiras.

Masumiyeti öldüren çýlgýn istekler.

Soldu hepten hülyalar, solunda aþký barýndýran çiçekler secde etti Yaratana.

Göz çukurlarýnda haþin bir soru, belleðin ikrarý yine solundan kalkmýþ þairin þiire tüneyen imgeleri kýþkýrtýp alkýþ tuttuðu dizeler belki de gök kubbenin hacmine vakýf bir yürek ki seyrine anlamlar yükleyen; baþaklar eðilirken hep aðýr gelen deðil mi içlerinde biriken ve tortusu dibe çöken hüzün ve benzeri yine aþkýn neþriyatýna hükmeden deli bir imtiyaz.

Zambaklarýn sýradanlýðý…

Gülün pervasýzlýðý.

Bir kanadý kýrýk bülbülden geriye kalan ise hep esefle kýnadýðý gülün zerrelerine bile tav olup ölümü dahi memnuniyetle kabulleniþi.

Delinen göðün yamasýnda kara bulutlar ve aðýrlýðýnca rahmet her nasýlsa kuytulardan süzüleni avuçlarken aþkla ve þevkle.

Göz pýnarlarýnda Ýlahi tortunun; sükûtunda bilinmezin; yerdikçe benliðini daha fazlasýný tol ere edebilmek belki de düþen payýna ne de olsa beþerin intikamý yine sorgulardan geçen aslýnda yüreðin küpeþtesine sinen ayrýmcý bir veda busesi belli ki alacaklý aþk; belli ki sondan yana kaygýlý âþýk.

Delici imgelerden çaðlayan ama sunumunda kaygýlarýný bertaraf etmek adýna sadece kendince sevmeyi ilke edinmiþ bir þairden yansýyan…

Þimdi gitme vaktidir ki gelmelerden bile yorgun iken insan gitmenin nesi zor hele ki hiç var olmamýþ varlýðýnýz hep bir beden küçük gelirken içinizde büyümeyi reddeden o çocuk kadar hýrçýn ve masumsanýz…