Bir ihtimal doðurabilirim ve bir tane daha ve bir tane…

Zamanýn ufkunda bir reform çaðý baþlatabilirim yine aðýna takýldýðým aþkýn tahakküm altýnda tuttuðuna delalet bunca özlemi silip süpürürken gözyaþlarým.

Hoyrat imgeler tuttu tutalý ellerimden; zaman denen sarkaç bozulduðundan bu yana asla da bozuntuya vermiyorum hani.

Deli fýtratýn gömleðini giymiþim bir kere ve tüm düðmeleri gýrtlaðýma kadar kapalý.

Ne açýðým var ne de açýk yaram.

Açýk ara farkla gidiyorum da geriden.

Çalýnan umutlarýmý unutan çocuk aklým.

Zevcesi acýlarýn yine derin açýlý taarruzu yüreðin ve ufkun yerleþkesinde göz hizasýndayým Tanrý ile.

Gördüðüm ya da duyduðum deðil kanýtlamak zorunda olduðum ve asla da ihbar etmeyeceðim gönül gözümün kýskacýndakileri sadece sevmelere dair benim maruzatým belki de sevilmeyi pek de önemsemeyen ahali hani nerede ise içlerine düþecekler için için tozutan bir devranda içimizde kim kaldýysa dürüst ve mazlum.

Çalýntý olmayan aþklar gezegenine yolculuðum ve muhbir sevdalarla kesiþtiðimden beri yolum ne çok tuzak soru ve tuz buz olmuþ þaibeli yanýtlar…

Yakýtým hep sevgi. Vebali ne ise deðil meramým sadece sevgi.

Derdi biri bin para, diyenlerden deðilim ne de olsa derdin bini bir tek kelimede sona eriyor ve ihtimaller yine evrenin sunumunda ve yine ihya edilesi merhamet ne de olsa vicdan çoðumuzun vazgeçilmezi ama en kolay harcanan da.

Þimdi çatýk kaþlý bir kelama rast gelebilirim ne de olsa muhbir bir imgenin tekelindeyim.

Patavatsýz bir söylemden alýp da payýmý aðlayabilirim hüngür hüngür.

Bangýr bangýr baðýran iç sesimin künyesinde yazan hazan yapraðýný yerleþtirmeye çalýþýyorum yeþereceðini ümit ettiðim o kuru dala.

Yanýlsamalarýn aksanýnda farklý bir kelime peyda oluyor; iþin içinden çýkamadýðýmýn da deðiþik bir boyutu yine adlandýramadýðým.

Gölgelerin fevri yalýtýmý ki gölgemden bile mahrumum epeydir ve içimin tetiðine ne zaman basmak istesem bir ambulans sireni duyuyorum.

Yorgun külliyesi þehrin týpký yüreðimin bentlerinde hazýr ol’a duran bir askerin güncesini okumakla eþdeðer.

Tüm disiplinin maruzatý ve maðduru benim belli ki öykündüðüm özgürlük çoktan yitip gitti ve ben gökdelen sunumlarýnda þehrin iri cüsseli yorgunluklarýmdan alýyorum intikamýný.

Ýçimde þehla bir acý hani neredeyse öleceðim lakin ne vuruldum ne de yaralýyým ne de hasta. Hasta ruhlarý ziyaret ettiðimden beri bunca yakýnmam öncemle asla iliþki kuramadýðým.

Zamanýn zambaklarý da soldu mu ne…

Yolun baþýndaki çiçekçi kadýn ve ýsýnmak için bir kovada yaktýðý ateþ. Yüreðin harýna delalet bunca sýcaklýk oysaki ellerim buz kesmiþ belki de ayaklarýmýn hicvine yenik düþmüþüm de yürüdüðümü sanýyorum oysaki kanat açtýðým boyutsuzlukta uçtuðum nasýl da aþikâr.

Rüyalarým çalýndý son birkaç gündür. Uyuyorum. Dipte bir not Tanrýdan. Sükûtun sesi ne de olsa elimden býrakmadýðým hidayetin sancaðý.

Dilediði ne ise Tanrýnýn.

Aslýnda bire bir benim niyazlarýmda saklý olanlar.

Dile daha çok dile, diyen bir iç ses belli ki dýþ sesin maruzatýna tav olmuþ duvarlar ve tuðlalar.

Gölgeli aksaný þehrin ve þiirlerimde resmigeçit yapan patavatsýz duygularým.

Zehir zemberek evrenin isyanýna biat hem de hamdolsun demeyi unutmadan yine de zamansýz bir isyana odaklanýp içimdeki desturu unuttuðum.

Çalýntý rüyalarým: oysaki ilk ve tek sahibesi bendim.

Görgüsüz rüzgârlar bir yandan savuran bir yandan alaylarýna maruz kaldýðým.

Geçitlerde hezeyan. Yandan çarklý gemiler bile kaldýrýmlara çýkmýþ ne de olsa yedi tepeli þehrin her saniyesi bir olay, her saniyesi bir afetle örülü.

Bazense dünün mizansenlerinden aklýmda takýlý cümleler ile seyirci koltuðunda ömrün, sefahat dileyen bir mýsrada kümelenmiþ duygularým taarruza geçiyor.

Ne demiþti yazar?

‘’Hayat Tanrýnýn gördüðü bir rüya mý yalnýzca?’’(Alýntý)

Ýyi de çalýnana kadar gördüðüm tüm rüyalar hatýrýmda. Yoksa her birimiz birer Tanrý mýyýz?

Göksüz ölümlerinde yerin; þaibeli geçitlerinde gel-git’lerimin; uzamýnda aþka ve özleme rest çeken âþýklarýn da baþýnýn belasý mýdýr nedir bunca duyguyu bir satýra hapsetmektense yaþamý adamak yine þiirlere belki de þiirler kazýdýðýmýz yüreðimizin de varla yok arasý atýþlarýnýn nabzýný tutarken þairce bir özlemle ant içtiðimiz o yeknesak hâkimiyet duygusu.

Aþkýn kelepçesine haiz her bir rüya. Rüyadan ibaret olmasa da hayat belki de en bayat ve hazin hikâye; yine uykulu gözlerle rüyanýn ve aþkýn haritasýný çizmekten geri duramayan bir þair edasýyla salýnýrken imge imge.

Yalýtýldýðýmýz kadar da yalnýzýz hani belki de kendi kalabalýðýmýzý ziyan eden yine içimizin gürültüsüdür hani üflesen uçacak misali, bir mutluluðu pay ederken günbegün hüzne de selam verip bir redifte ya da kýsa ömürlü bir sevda masalýnda üstünkörü yalnýzlýðýn bam teline basýp gerisin geri kaçtýðýmýz…