GÝZLÝ ÞÝRKTE OLAN MÜSLÜMANLAR;

          Onlar fýrkalara ayrýldýklarý için þevkle huþu içinde Allah’ýn dinini deðil, þekli olarak insanlarýn yazmýþ olduðu dünya dinini yaþarlar. Allah’a ulaþmayý dilemedikleri için gizli þirkte olduklarýndan dilleri ile ben iman ettim derler ama Hak mümin olamazlar.

12/YÛSUF-106: Ve mâ yu’minu ekseruhum billâhi illâ ve hum muþrikûn(muþrikûne).                 Ve onlarýn çoðu, þirk koþmadan Allah'a inanmazlar.

39/ZUMER-65: Ve lekad ûhýye ileyke ve ilellezîne min kablik(kablike), le in eþrekte le yahbetanne ameluke ve le tekûnenne minel hâsirîn(hâsirîne).                                                          Ve andolsun ki, sana ve senden öncekilere: "Gerçekten eðer sen þirk koþarsan (Allah'a ulaþmayý dilemezsen), amellerin mutlaka heba olur. Ve mutlaka hüsrana düþenlerden olursun." diye vahyolundu.

     Allahütealâ, Son Nebî (Peygamber) Peygamber Efendimiz (S.A.V)'e de O'ndan evvelkilere de ayný þeyi vahyetmiþtir:

     "Gerçekten eðer sen þirk koþarsan yani Allah'a ulaþmayý dilemezsen, amellerin mutlaka heba olur. Ve mutlaka hüsrana düþenlerden olursun."

     Rum 31 ve 32, Allah'a ulaþmayý dilemeyenlerin þirkte olduðunu söylüyor.

          Allah’a ulaþmayý dilemeyen dilleri ile iman ettik diyenler ve kalplerine iman girmeyeceði için bu Müslümanlar büyük bir kýsmýný teþkil eden tasavvufu ve teslimleri yaþamayan Müslümanlar, sadece Ýslam dairesine girmiþ olanlardýr.

49/HUCURÂT-14: Kâletil a’râbu âmennâ, kul lem tu’minû ve lâkin kûlû eslemnâ ve lemmâ yedhulil îmânu fî kulûbikum, ve in tutîullâhe ve resûlehu lâ yelitkum min a’mâlikum þey’â(þey’en), innallâhe gafûrun rahîm(rahîmun).                                                      Araplar: “Biz âmenû olduk.” dediler. (Onlara) de ki: “Siz âmenû olmadýnýz (Allah'a ulaþmayý dilemediniz). Fakat: "Teslim olduk." deyin. Kalplerinize (içine) îmân girmedi. Ve eðer Allah'a ve O'nun Resul'üne itaat ederseniz (Allah'a ulaþmayý dilerseniz), amellerinizden bir þey eksiltmez. Muhakkak ki Allah, Gafur'dur, Rahîm'dir.”

     Bu ayet, öldürülme ve esir edilme korkusu ile Medine'ye gelip savaþmadan teslim olan Bedevî Araplar'ý ikaz için indirilmiþtir. Gelenler teslim oldular. Onun için "teslim olduk" deyin. Ama "Allah'a teslim deðil, bize teslim olduk." deyin mânâsý çýkýyor. Onlar Allah'a ulaþmayý dilemedikleri için ve tâbî olmadýklarý için kalplerine îmân yazýlmasý mümkün deðildir. Ama Allah'a ulaþmayý dileyip tâbî olduklarý takdirde günahlarý sevaba çevrilecekti. Allah'a ulaþmayý dilemedikleri için amelleri boþa gidecek, derecelerinde büyük eksilme olacaktýr.

     Ahirette onlarýn imanlarý kendilerine bir fayda vermez.

32/SECDE-29: Kul yevmel fethi lâ yenfeullezîne keferû îmânuhum ve lâ hum yunzarûn(yunzarûne).                                                                                                                                                De ki: "Fetih günü, kâfir olanlara (Allah'a ulaþmayý dilemeyenlere) îmânlarý bir fayda vermez ve onlara süre verilmez."

     Burada fetih gününden kýyâmet günü kastedilmektedir. Cennete girecek olanlar için cennetin fethi söz konusudur. Onun için Allahütealâ "fetih günü" diyor. Hem îmân sahibi hem kâfir nasýl olunur? Burada Allahütealâ, Allah'a inanan ama Allah'a ulaþmayý dilemeyen bir kiþinin îmânýnýn var olduðunu (Allah'a inandýðý için) ama bu îmânýn ona bir fayda vermeyeceðini, onu kâfir olmaktan kurtaramayacaðýný söylemektedir. Allah'a ulaþmayý dilemedikçe îmân o kiþiyi cennete girebilecek bir hak mü'min kýlamaz. Hak mü'min olsa zaten gideceði yer cennettir. Îmâný olan bir kâfir, Allah'a inanýr ama Allah'a ulaþmayý dilemediði için kâfirdir. Ýfade son derece net: "Kâfirlere îmânlarý fayda saðlamaz. Ve onlara bakýlmaz." Yani süre verilmez. Onlarýn cenneti fethetmeleri söz konusu deðildir. Hak mü'minler, Allah'a ulaþmayý dileyen îmân sahipleridir. Ýnanan ve Allah'a ulaþmayý dilemeyen kiþi Allah'a ulaþmayý dileseydi ve böylece hak mü'min olsaydý, gideceði yer cennet olacaktý. Îmâný kendisine fayda verecekti. Bu ayet Allah'a ulaþmayý dileyen hak mü'mini mü'min kabul etmektedir. Allah'a inandýðý için lûgat mânâsýyla mü'min olan fakat Allah'a ulaþmayý dilemeyen kiþiyi ise açýk bir þekilde kâfir olarak isimlendirmektedir.

     Allah’a ulaþmayý dileyip, takva sahibi olanlar þirkte deðildir.

     Takva sahibi olmadan yapýlan ibadetler kurtarmaz.

     Ýþte Ýslam âleminde Müslümanlar birbirlerini mürtedlikle suçlayýp bu yüzden birbirlerini boðazlýyorlar.

     Herkes kendi yaptýðýndan sorumludur, hiç kimse babasýndan ve atasýndan sorumlu deðildir.

2/BAKARA-141: Tilke ummetun kad halet lehâ mâ kesebet ve lekum mâ kesebtum ve lâ tus’elûne ammâ kânû ya’melûn(ya’melûne).                                                                                                Ýþte onlar bir ümmetti ki geldi, geçti. Onlarýn kazandýðý þeyler kendilerine, sizin kazandýklarýnýz sizedir. Onlarýn yapmýþ olduklarýndan size sorulmaz (siz sorumlu deðilsiniz).

     Her insan sadece kendi kazandýðý ve kaybettiði þeylerden sorumludur. Baþkalarýnýn yaptýklarýndan sorumlu deðildir. Cehenneme gidenler sadece kendi günahlarý yüzünden cezalandýrýlmýþ olacaklardýr.

     Dalâlette olan bir insan baþkalarýnýn da Allah'ýn yoluna girmesine mani olursa, onlarýn kaybettikleri derecelerden pay alýr. Çünkü o, Allah'ýn lânetine muhatap olmuþtur.

     Bu yüzden onlarý kurtarmayan onlardan miras kalan geleneksel hikâyelere dayalý Kur’an’a uymayan klasik din ilmi babalarýnýn bu dinini yaþayanlarý da kurtarmayacaktýr.

5/MÂÝDE-104: Ve izâ kîle lehum teâlev ilâ mâ enzelallâhu ve iler resûlî kâlû hasbunâ mâ vecednâ aleyhi âbâenâ e ve lev kâne âbâuhum lâ ya’lemûne þey’en ve lâ yehtedûn(yehtedûne).                                                                                                                        Ve onlara: “Allah'ýn indirdiðine (Kur'an'a) ve Resul'e (itaate) gelin.” denildiðinde; “Babalarýmýzý üzerinde bulduðumuz þey (din) bize yeter (kâfi)” derler. Ya onlarýn babalarý (bu gerçeklere ait) bir þey bilmiyorlarsa ve hidayete ermemiþlerse de mi?

     Allahütealâ, bu ayette "onlarýn babalarý ayetleri bilmiyor ve hidayete ermemiþse de mi?" buyuruyor.

     Allahütealâ bütün insanlarýn hidayete ermelerini üzerlerine farz kýlmýþtýr. Ruhlarýný Allah'a teslim etmeleri "ruhun hidayeti', fizik vücutlarýný Allah'a teslim etmeleri "fizik vücudun hidayeti', nefslerini Allah'a teslim etmeleri "nefsin hidayeti" ve iradelerini Allah'a teslim etmeleri "iradenin hidayeti" olarak Kur'an’ý Kerim'de yer almaktadýr. Ama günümüz Ýslâm tatbikatýnda hidayete doðru yol denilerek "insan ruhunun hayatta iken Allah'a ulaþmasý" demek olan hidayet kelimesi deðiþtirilmiþ ve aslî mânâsýndan saptýrýlmýþtýr. Bu sebeple Allahütealâ hidayeti, insanlarýn üzerlerine farz kýlmýþ olmasýna raðmen din âlimlerinin hidayet kavramýný tamamen unuttuklarýný, görüyoruz. O zaman mutluluða tabii ki ulaþmalarý mümkün deðildir.

Allah razý olsun,

Burhan AKSU