Bir karanlýðý sahiplenmek gibi belki de karanlýðýn sizi reddetmesi.

Göðün tanýklýðýnda, hasbýhal ettiðimin bile farkýnda deðilim. Mavi bir tufan az sonramý þimdiden sahiplendi ve dün mizaçlý gölgemi çoktan yuttu isli vataný ruhumun.

Þerh düþmek filan istemiyorum bu küçük kýyamete aslýnda içimdeki yýkýntýnýn tek maðduru olmak fazlasýyla üzüyor beni.

Görüntülerin karardýðý ve mercek altýna tutmaktan çok sýkýldýðým aþikâr olup bitenleri.

Derin bir sessizlik hâsýl olan ve derme çatma hikâyelerin sancaklarýný nereye dikeceðimi bilmediði…

Satýrlarý yaftalýyorum iþte ve zamansýz tüm acýlarý bir övünç kaynaðý görüp þaibeli yalnýzlýðýn duvarlarýna fýrçayla darbeler yapýyorum.

Karanlýk bir oda içimdeki eþyayý týktýðým aslýnda girmekten men ettiðim kendimi. Kolilerce yalnýzlýk yýðýlmýþ odaya ve bir transfer söz konusu: dünün mülkiyetinden kaynaklanan aslýnda kirasýný peþin ödediðim ruhumun çetrefilli iþlere hiç de aklýnýn ermediði.

Posta kutumda sayýsýz mektup kimden geldiðini bilmediðim.

Ýçimin duvarlarýna dayanmýþ sayýsýz mektup kime göndereceðimi kestiremediðim…

Kaygýlarýmý büyütürken ben sadece alýmlý bir yürekle teþrif ediyorum evrenin merkezine.

Her neredeysem merkeze de uzaðým.

Aslýnda kayýp bir acýyý daha evlat edinmek adýna diðer acýlarýmý nüfusuma geçirip yer açýyorum yeni evladiyelik dokusuna ömrümün.

Anlatmaktan býkmadýðým ve her nedense anlaþýlmaktan yana asla ümitli olmadýðým.

O kadar çok teferruat var ki öncemde ve de an’ýmda saklý ve iþte geleceðimi kurgulamaktan acizim.

Yetim bir düþ olduðumu biliyorum artýk bilinmezin bile insanlarýn rüyalarýndan kovaladýðýný ne de olsa varlýk addedilen benlik bir söylem filan deðilim sadece ve söyleyemediðim onca þey mesken ve zemin teþkil ediyor ne zamanki yolum yazýp çizmeye düþse.

Çok maharetli bir yalnýzlýk benimki ve üstüme kaç beden büyük gelen pijamalarýmla, o odaya giriþimi yapmak istiyorum.

Yüz metrekarelik bir yalnýzlýktan bir odaya düþmüþken yolum.

Dipçiði midir ne hüznün, boyutsuzluðumun rüþtünü ispatlamak adýna ben dokunulmazlýðýmý lav edip mütemadiyen kendimi çimdiklerken ne de olsa gördüðüm kâbuslarýn bir anlatý nezdinde bana olan yapýþkanlýðýný azat etmek istiyorum.

Geniþ mezhepli kimi insanýn acýsý.

Acýmaklý gözlerle bakarken koyuveriyorum sözcükleri sanki ben de bir meþrebiyim bunca hakir görülmüþ duygunum.

Sözcükler bitleniyor ve temizleyip hizaya getiriyorum her birini yine TDK nasýl buyuruyorsa hizmet etmeyi seviyorum sözcüklere.

Sevebildiðim kadar mutluyum ve insaným madem…

Ýçimdeki yokluk büyüyor.

Varlýk adý altýnda atýl bir yürek sesine denk düþüyorum ve illa ki baðlanmalýyým birilerine ya da bir þeylere.

Bazen dokunuyorum bir dostun omzuna ve ürkerek tam cümleye baþlýyorum ki…

Gerisi gelmiyor hiçbir þeyin çünkü yalnýzlýðýmýn çitlerinden atlayan rahvan atým illa ki sýkýntý yaratýyor ve rahatsýzlýk veriyor insanlara üstelik dostum ya da inandýðým birileri bile olsa ne de olsa hakkým yok buna ve sessizliðini taciz edip varlýðýmla sýkýntý yaratmaya…

Ürkerek sever mi insan?

Dokunmadan ve görünmeden sever mi hele ki içindeki boþluk bir tabu kadar yoruyorsa insaný?

Kýtalar aþtýðým þiirler var.

Yollar aþýp geldiðim ve sýðýndýðým yürekler.

Ýþte alt yazý geçiyor yüreðimin ekranýndan ve soyut bir imla hatasý yapýyorum adeta ünlem yüklenmiþ ruhumla ben mutluluða taziyelerimi sunarken belki de bir baþka mevsim düþecek yolum mutluluða ne de olsa göreceli tüm duygular lakin acý ve hüzün çok derin çok da müþkülpesent ve ben, mütereddit ruhumun iþgal edildiði her yeni günü ve geceyi nasýl oluyor da recm edemiyorum?

Zamana uyumsuzluðum.

Göreceli sýfatlara olan aþinalýðým ve kabul görmediðim bir düzenek yine de ben hala sesimi duyurmaya çalýþýyorum.

Merdivenlerinde aklýmýn ne çok cüce kelam az sonra uyanacak kainatýn da tozunu atýp ben bir bir mübalaða dahi etmezken hala yaþamaya dair bir cümleyi kurarken zihnimde…