ÞÝÝRÝN HÝKÂYESÝ:

Ruhun þad olsun, sevgili Süreya.

Kan görüyorum taþ görüyorum

Bütün heykeller arasýnda

Karabasan ýlýk acemi

Uykusuzluðun sütlü inciri

Kovanlara sýðmýyor

Annem çok küçükken öldü

Beni öp, sonra doður beni.

Cemal SÜREYA

Ölü bir þairin kimliðini giyindim belki de:

Olmayacaklarýn tahayyülüne yakýn durduðum

O hezeyan ertesi çalkantýlarým.

Bir rubai dillenen, sevgili.

Göðün iniltisinde susmayý dileyen bir acý kadar

Savruk ve tasalýyým:

Ýklim deðiþikliðine hürmeten

Zarif gölgemde miskin aryalarla

Ýçimin kuþlarýna kurþun sýkan

Zalim yangýnýn da kývýlcýmý olmaya mahkûm,

Bedeli var ya da yok, diyebilmenin

Zincirlerini kýran

O mavi hüznüm…

Tembel ve görgüsüz bir kýz çocuðu olsam keþke

Hatta zambaklarýn ve aþklarýn solmadýðý

Rüyalarýma eþlik eden Tanrýdan baþka

Dostlarýma sarýldýðým günler kadar

Yaðan rahmete ettiðim þükrü de sonlandýrmadan

Evren…

Yalaným yok ne de olsa yalanlara hep kandým.

Yankýsý var ya da yok sözcüklerin:

Altý üstü yetim bir maruzatým.

Bir iklimde seyreldiðim;

Bir rüzgârý sahiplendiðim;

Yüreðin bacasýna konan alýcý kuþlardan nasiplendiðim mi yoksa

Ýçimdeki denklemi örseleyen?

Mazi kadar yandaþ bir feveran;

Öbek öbek heceler boy vermiþken

Þiir kazanýnda,

Kazaným babýna olsa olsa bunca hüsran.

Zamaným olsa keþke:

Keþke zemine yeniden serpsem çocukluk hayallerimi;

Üstüne basa basa sevdiðimi daha nasýl kanýtlarým ki?

Hala büyük harflerle sevmeyi seviyorum;

Alýntý mizaçlardan olmadým da

Ve kuruntu yüklü mizacýmda

Belki de benim benden uzaklaþtýran.

Haysiyetin indinde

Çakýl taþý serptiðim yüreðine ayrýca minnettarým:

Ýstifli yorgunluðum bil ki mübalaða deðil

Ne de eksildiðim günbegün

Derken çoðaldýðým her satýrda

Pimini çektiðim duygularým allak bullak

Bu kervanda bir tek  ben miyim

Yangýnýma körükle giden?

Devasa gölgelere þerh düþüp,

Çekin elinizi benden, dememenin maðlubiyeti

Aslýnda tüm olup biten.

Sevgi tarhýnda bir kýyamdan mütevellit

Garipsenen halkada bir miladý devirip

Kendimce yaþamayý arz ettiðim:

O sulu sepkende ýslandým ben:

Tam da elimi çekmiþken hayattan

Hoyrat bir maziyi de sonlandýrýp

Þaire özendim:

Beni öpen ve yeniden doðuran bir anne yüreði idi

Tüm mevsimlerde esen rüzgârý dindiren.

Aþkýn çetelesinde bunca isyan ile

Ýnsan ruhunu doyuran nice acý;

Ellerinde dünyanýn

Baþ tacý ettiðim sevginin tek mimarý.

Ben ki; gocunduðum ne ise bana dair

Sehven oynanan bir sahne

Ve kök söktüren bunca zalime.

Hatmettiðim kadar hamd ettiðim;

Gýyabýnda bir satýrýn temenni ehli

Bir yürek kadar tembihli;

Tek maruzatým vardý:

Onu da sundum Tanrýya

Yeniden dirildiðimin mucidi hep içimdeki sevgi.