‘’Böyle adama

Yaklaþmaz hiçbir güzellik

Doðduðu günden beri kalbinde bir delik,

Almak için bütün sýzýlarý içine.’’ (Oðuz Atay)

Duru bir söylenceyi dillendirmek babýnda kayýt altýna aldýðým sonsuzluk hanesinde, kendimi ayýp bir kanýt gibi bellediðim…

Ýçimin mavisine doluþan dolunayýn küstah parlaklýðý ben ki; yýldýz olma þerefine nail olduðum patavatsýz gökyüzüne bakýp dilek diliyorum.

Rayihasý ömrün iþte kuluçkaya yatan mevsimin diri teninde üç beþ yaðmur damlasý belli ki ahmakýslatana yakalanan nadir kiþilerden biriyim.

Üstünün baþýnýn tozunu alýyorum sorularýmýn ve cümle sonundaki tüm soru imleçlerini çöp kutusuna atýyorum eþlik etsin diye yazýp da buruþturduðum tüm sayfalara arkadaþlýk yapsýn diye.

Varlýðýn hümayunu mudur ne, saf kan sessizliðin marmelat kokan nefesi ve kýkýrdayan þarkýlar hoþluðun peþine düþmüþlüðün verdiði o rehavet ile þiirlerimin dizelerinin b/aðý çözülüyor.

Mevsimi olmayan bir hüzün belki de mevsime duyduðu özlem az sonra kopacak fýrtýnaya hazýrlýk yaptýðým bir þarký yine sözlerini unuttuðum ve ýlýk nefesinde umutlarýnda pestili çýkan göðün kanatlarýna dokunuyorum.

Taþýdýðýmýz vitrinler ve sil baþtan.

Kýmýltýlarýna haizim bir içimlik de deðil hani; ömürlük her biri ettiðim dualarýn benden ziyade biz olmayý dilediðim bir pasaj öykündüðüm uzun boylu hikayelerin de kayýp kahramaný iken.

Sözcükler devriliyor.

Sözüm ona soðuyorum hayattan.

Kýyamete delalet alametler yanlý sözcülerin yansýz ithaflarý iken içlerinde derledikleri her öykü.

Pastel tonlarýnda yalnýzlýðýn aþký küçümseyen sevici gölgeler ve son sürat sevdiðim bencil varlýklar.

Ben-merkezcil olmaktan uzaklaþmak adýna bir örüntüyü sahiplenip evrene sunuyorum.

Edimlerin titrediði her köþe de bir baþýna uyuyan nidalar.

 Ve düþen aklýma en nankör edayla savrulduðuma biat savunmak gayesi belki de çetrefilli bir saðanakta aradýðým o menzil saklanmak doðamda saklý iken.

‘’Yazýnýn yazgýsý mý? Ýnsan en gizlisini, en dokunulmazýný, en özelini yazar. Bunun dýþýnda kalmýþ tek bir satýr gördün mü? Kâðýt, kalem ve senden baþka tanrýsý olmayan bir yalnýzlýðý, göðüs kafesinden hohlayýp ýsýttýðýn bir yalnýzlýðý ‘’bak, bu yara senin de yaran’’ diye sunarsýn insanlara.’’ (Þ. Erbaþ)

Ve eþikten atarsýn adýmýný derken bir þiir geçer eþikten ve bir hikâye ve… ürperen tenindeki duadýr satýrlarýn görünmeyen yanýna dizdiðin inci inci.

Ýnceldiði yerden de kopmaz hayat ama sen koparsýn.

Senlik nazireler kopar ve kýyamet kopar ne zamanki kalemin ucunu kýrsan.

Lal sanrýlar baðýrtýlara kucak açar ve Yaratan açar kucaðýný sen ýsýttýðýn imgeleri allayýp pullarken bir yandan da evrene hizmet edersin.

Susan o yaygara.

Susan lanet.

Susayan yüreðin oysaki bir ömürlüktür susuzluðun hele ki biteviye susturulmuþ künyesinde varlýðýn kaçmayý beceremediðin hangi hezeyan ise yanýndan geçer sessizce.

Unutulmuþluðun haznesinde yorgun kifayetsizliðin ser verir sýr verir ve el verir kimisi belki de ayaðýna takýlan çelme ile geri kaçarsýn batýlýnda gizemin fýtratýný giydirdiðin hangi süslü cümle ise seyrine doyamazsýn kuþ bakýþý uçuþa geçen muteber duygularýn yanýlgý babýnda bir fýsýltý dillenirken aslýnda yüreðin asasýna attýðýn kazýktýr temkinsiz kalemine açtýðýn daha da büyük yaralar küçük yaralarýn da iyileþme etkisi göstermesine vesile.

Gölgelerin devindiði kuramlar sýra dýþý olmaya dair bir ipucu ile yakalarsýn ucundan hayatýn ve yeniden ayrý düþersin.

Merkez-kaç etkisi yapar kimi þiir didiklendiðinle yetinmezsin delirmemek için yazarsýn.

Ve batarsýn.

Atar damarýna hürmeten aþkýn, aþkýn kabzasýna çentikler atarsýn bu kez ve dirilmenin yüzü suyu hürmetine ölümle þereflendirirsin varlýðýný.

Minnet ehli midir insan yoksa yaralý kalbin ara verdiði bir ninni midir ne zamanki çocukluðuna dönsen mutsuzluðun rahlesinde tok gözlü bir çocuk olmanýn verdiði saflýkla sahaya çýkarsýn.

Unutulmaz ne de olsa: ne çocukluk unutulur ne de sonsuzluk sonlanýr.

Yazdýn mý bahar gelir.

Yazdýn mý kar yaðar.

Yazdýn mý ölümsüzlüðe damga basarsýn ve içindeki tetik tutukluk yapar ve ertelersin ölümü oysaki defalarca ölmekten baþýný alamadýðýn her boþ sayfada senin kanýndýr kâðýdý boyayan.

‘’Ve yazdým. Sonra yazdýklarýmla hayata baktým. Baþkalarýný sevecek, onurumu koruyacak, yaþadýðýmý hak edecek baþka bir þeyim olmadýðýný anladým.

Sessizlik büyür, büyür…(Þ.Erbaþ)