‘’Yazmak beni iyileþtirdi ve belki de daha iyi bir insana dönüþtürdü. Yazma emeðiyle geçirdiðim bunca zaman ruhumu özgürleþtirdi, baðýmsýzlýk duygumu pekiþtirdi. Bana; yazdýklarýma, sezgilerime ve kendime inanmayý öðretti.’’(Ýnci Aral)

Þuh mevsimin kanatlarýna d/okunuyorum ve aralanan o kapýdan yavaþ yavaþ s/üzülüyorum içeri.

T/asamý ve dünümü geride býraktým gibi gözükse de tüm dertlerime, tüm yarým kalmýþlýklarýma ve ben tüm kötülüðü görmezden gelen gönül gözüme minnettarým.

Zamanýn y/arasýnda ince bir sýzýyým iþte ve hiçliðime vakýf, varlýðýmla telaþlý telaþlý yol alýyorum ve içimde dinmek bilmeyen sevgiye ve coþkuya kanat takýp içimdeki Mehter marþýný da sonlandýrmadan bazen dilime takýlan bir þarkýyý bazense Kalamýþ’a gidip huzur aldýðým akþamüstlerini düþünüyorum her zaman diliminde ben biteviye sevginin tetiklediði sýrnaþýk bir sevda masalýna bulaþmýþken ve aþktan gözümü alamadýðým gönül gözümde de kocaman bir bahçe s/alýnýp duruyorum.

Yazarla bütünleþtiðim o muhteþem cümle ve evet, ben daha da iyi bir insana dönüþüyorum günbegün.

Sazlýkta söylenen bir kuþ gibiyim yoksa výraklayan bir kurbaða mý?

Sezilerimle salýndýðým ve hicap noktasýnda hazýr ol’a geçip içimdeki emir erine buyruklar yaðdýrdýðým.

Tembel varlýðýmla dönüp de baktýðýmda çok çok geriye ve hala ayný masalý dinletmek yerine yeni hikâyeler kurguluyorum.

Yüreðimin tansiyonu asla düþmüyor çünkü heyecanla ve aþkla yaþýyorum.

Zamanýn iri damlalarýnda hicvine yenik düþtüðüm evren belki de nokta koymaktan kendimi men ettiðim bunca yazdýðým ve yetmeyen ve ritmi azalmayan aslýnda aþký andýðým ve aþka bandýðým gerçek yüzüm.

Hüznüme binaen yaþarken bir de asýlý kaldýðým o meyve aðacý sanýrým dallarýndaki meyvelerden nasiplenmek adýna tepesine çýktýðým bir türlü de inemediðim oysaki daraðacýna duyduðum özlem kýsa bir süre evveline ait o periþanlýk duygusuyla ölümü irdeleyen lakin hayattan da vazgeçmeyen.

Soytarý yüzüm belki de hani kolay kolay kimselere göstermediðim ve sadece bana en yakýn duran insanlarla geçirdiðim vaktin nihayetinde bizzat kahkahalara boðduðum ve de boðulduðum.

Saklambaç oynayan bir çocuk gibi kimin nerede saklandýðýný bulmak adýna al yanaklarýmla aðaçlarýn arkasýna baktýðým aslýnda ruhlarýný bilip bedenlerinin çok da önem teþkil etmediði.

Ruhumda biriken binlerce duygu belki de bir alâmetifarika içime gizlenen mevsimin boyutsuzluðunda ben kalýcý olan her þeyi yok sayýp aslýnda hiçbir þeye denk düþtüðümün bilincinde bu güne kadar elde ettiðim hangi baþarý ise kalýcý olan pek de önemsemediðim.

Üç beþ diploma… yýllarýmý verdiðim.

Belki bir iki yabancý dil lakin yurt dýþýna çýkmadýðým halde koruduðum bilinçli bir þekilde de ilk evvela Türkçeme sahip çýktýðým.

Sancýlý bir hayat belki de gözüken çok sýradan oysaki sýra dýþýlýðýmýn bilincinde baþka insanlarýn yerine de sevebilmeyi becerdiðim.

Ne çok þey olmuþ meðer ben yazmaya baþladýðým 2012 senesinin Eylül ayýnda sanki yeniden doðuþumu kutladýðým o her masaya oturuþumda tüm hurafeleri ve ömrümün tüm yenilgilerini de yok sayýp bülbül gibi þakýmaya yürek veren oysaki gül hüviyetimle gülümsemeyi en çok kendime yakýþtýrdýðým hüzün düþkünü görünen tüm yazýlarýmda aslýnda kendimi mutlu kýlabilmeyi de becerdiðim…

Zaman deðiþirken muhteviyatý koruduðum ve tüm saklý gölgeleri bir bir çekip çýkardýðým ve orta yerine þehrin yýðdýðým aslýnda bir enkaza dönüþen varlýðýmýn da yazmaya baþladýktan sonra inanýlmaz bir þekilde yeniden biçimlenmeyi de becerdiðimin de kanýtý iken yazmadan geçen günü ölü bir yýl gibi azýða aldýðým.

Beyitler gibi kýsa bir öz geçmiþ aslýnda ne zamanki bir mülakata gireyim otomatik bir þekilde cv’mi insan kaynaklarýna sunduðum ve girdiðim yüzlerce sýnav oysaki benim benle yarýþan ve tüm sýnavlarda gösterdiðim baþarýyý küçümseyip yeniden denediðim ve iþe baþladýktan kýsa bir süre sonra sýkýlýp istifayý bastýðým amiyane tabiriyle.

Bilmeden yaþamak/mýþ benimki ve asla yaþ almayacaðýma inanýp yasýmý filan da görmezden geldiðim ama yasadýðým her duyguyu da sermek gözler önüne.

Savrulmak belki de beni bir ömür yoran.

Mantýk hatalarýma karýþan hissiyatým ve sayýsalcý olup da edebiyata düþkünlüðümü ne yazýk ki eðitim gördüðüm kurumlarda hiçbir öðretmen ya da öðretim görevlisi tarafýndan bana sunulmayan.

Tüm olanlar belli ki yanlýþlýk yaptýðým meslek seçimimde bir arpa boyu yol gitmek için senelerimi eðitime harcayýp mesleki anlamda da gözümü en tepeye dikip nihayetinde meslek hayatýma ihanet edip belki de en çok ailemi cezalandýrdýðým.

Ýnsan bazý þeyleri kendine kolay kolay itiraf edemiyor ve ben yazdýkça her gün illa ki yeni bir þeyler öðreniyorum özellikle dokunulmaz sandýðým kimliðimin nasýl da örselenmiþ olduðuna vakýf akýllý seçimler yapmayý da es geçip iç sesimin sürüklediði her mecrada bir o kadar kendime yüklenmeyi pek de iyi bir m/eziyet sayarken.

Sarkacýn gidip geldiði nihayetine baþýmý duvardan duvara vurup inzivaya çekildiðim o uzun yýllarýn ardýndan da kurtuluþum yazma coþku ile gerçekleþmiþken.

Kolay olduðunu söylemeliyim ne zamanki içimdeki gerginlik had safhaya ulaþsa yazarak hayata ve insanlara bakýþ açýmda muazzam geliþimler olduðunu da elbette itiraf ediyorum ve sevgili Aral’ýn da dediði üzere sanýrým daha da iyi bir insan oldum üstelik gördüðüm zararýn da haddi hesabý yok iken yine tüm eleþtiri oklarýný kendime fýrlatýp kalemimi sorguladýðým kadar da insanlýðýmý sorgulamaktan geri duramadýðým.

Peki, öncesinde kötü bir insan mýydým?

Elbette hayýr gerçi kim kendine kötü diyebilir ki ama bildiðim þu ki; bir ömür gördüðüm ve kötülük ve zulmün ardýndan deðil kötü olmak kötülere karþý durmak bile akla zarar hele ki azýnlýkta iseniz ve tüm zararýnýz da kendinize ise elbette kendime verdiðim zarar da ilk sýrada o yüzden acýlarla beslendiðim de koca bir gerçek yeter ki kimsenin canýný acýtmayayým felsefesi ile yolunuz hidayete düþerken ve Allah rýzasý için yaþayan bir insanýn Allah dostu olanlardan baþka da kime ihtiyacý olabilir ki?

Göðün tentesinden damlayan damlalar sanýrým saðanak pek de duracaða benzemiyor ve iþte yine mevsimle eþleþtiðim ve tüm aldatýlarý görmezden gelip sadece gerçeklerin peþinden koþtuðum bir o kadar hayal gücüme sýðýnýp kendime sayýsýz dünya yarattýðým hem de ufacýk yaþýmdan bu yana.

Eðer ki evin ilk ve tek çocuðu iseniz ve aileniz asla da sokakta oynamanýza izin vermiyorsa hele ki bir de dünya güzeli bir babaanneniz varsa.

Tek oyun arkadaþým iken zavallý kadýn…

Bu da yetmezmiþ gibi kendime hayali oyun arkadaþlarý yaratýrken.

Ve sonuç: seyreyle gümbürtüyü.

Gülümsemeyi hep sevmiþimdir fakat son on yýlý devreden çýkarmalýyým eðer ki mevzu bahis gülümsemek ve mutlu olmak ise.

Sayýsýz dýþ faktör üstüne üstük içinizde kaynayan bir volkan da varken ve eklenen tüm dýþ faktörleri de yüklenip derken mimoza mevsimi geldi çattý iþte ve ta içimde saklý duran yazma yeteneðimi fark ettim belki de fark eden ben deðildim özellikle yazmaya yeni baþladýðýmda bana güç veren ve kol kanat geren az sayýda üç beþ insan yoksa bir kiþi mi demeli?

Hakkýný yiyemem hani bana destek çýkan kim ise aslýnda kendimle özdeþleþen hiçbir meslek ve meþguliyet yok iken o sýralar Tanrý bana yeni bir kapý açmýþ üstüne üstük diðer kapýlarý da hala açýk ve saklý tutuyordu.

Temennim ne mi idi?

Belki baþarýlý bir bankacý ya da kariyerinin tepe noktasýnda bir akademisyen belki de çok iyi bir yabancý dil öðretmeni kendini ülkesine ve tüm çocuklara adamýþ.

Tüm bunlar için ödediðim diyetler az deðildi hani ve ne yazýk ki yoluma çýkan insan ve kanun denen engeller yüzünden kendimle yüzleþtiðimi sanýp tüm dünyamý da karartan o hayal kýrýklýklarýný asla unutamam ve derken ivme kazanan özel sebepler derken araya giren nice saðlýk problemi özellikle ailemle sýnandýðým ve bir çýkýþ noktasý aradýðým.

Körün istediði bir gözdü madem ben üstüne bir göz bir de uzak gözlüðüne sahip oldum.

Çok uzak görünen insanlarý ve iç dünyalarýný keþfetmeye dair bir inançla yüreðimdeki coþkuyu boca ettim aslýnda evreni sahiplenme duygusu idi vakýf olduðum ve derken sayýsýz insanla kesiþti yolum.

Bir yandan da hayatýn iniþ ve çýkýþlarý hele ki hayatý on sene evvelinden takip ettiðimi de göz önüne alýrsam bayaðý uyumsuzluk çektim keza çekmekteyim de yine de sýnýfta kaldýðýmý pek sanmýyorum gerçi eðitim hayatýmda bir kez bile sýnýfta kalmamýþ olmak çok mu övünç duyacaðým bir baþarý? Belki de hep buydu bana öðretilen ve ön görülen o yüzden baþarýlý bir öðrenci olmak benim tek vazifemdi bir de iyi bir evlat olmak ve arkasý geldi de.

Ýyi bir arkadaþ.

Ýyi bir akraba.

Ýyi bir komþu.

Ýyilerden mütevellit iyi de bakalým hayat bana gerçekten iyi davranýyor muydu?

Ne fark eder ki siz iyi bir insan olduktan sonra varsýn kötü davransýn.

Ve iþte kaybettiðim nokta ne de olsa yüzümde maske olmadan yaþadýðým bir ömrün ardýndan bana sunulan maskelere ne yazýk ki de inanmýþtým en baþýnda gerçi hala aldanýyorum ama bu demek deðil ki; karþýmdaki insaný rencide edeyim ya da yok sayayým gerçi çoðu zaman yok sayýlmak en aðýr ceza iken…

Ve de tepkisiz kalamadýðým ve yaza yaza kendimi iyi hissettiðim.

Zamana dönüp de b/aktýðýmda.

Aman vermeden yaþamak neymiþ, bunu kendime sorduðumda bir de.

Ve de yazarýn dediði üzere:

‘’Belki de zaman bütün acýlarýyla ve býraktýðý izlerle uzun, güzel bir mevsimdir.’’

Ki asla da þüphem yok ne de olsa dalýný arayan bir yapraðým ben uçuþan saçlarýmý ýslatan yaðmuru da yok sayamadýðým elbet güneþin bir gün bir tek gün benim için doðacaðýndan yana da þüphem yok iken…

Sevgimle.