Meþrebi yangýn olan bir öðleden sonrasý.

Zanlarýn yokluða hicvi yine tanýmlamasý olanaksýz bir içgüdü ve uçuþan tül perdenin artýk gizlemekten gýna gelmiþ savsaklýðý ile odanýn gözler önüne serildiði.

Kumaþýn yansýmasý… hayýr, hayýr, çýðlýk atan bir tül perde akmaya yüz tutmuþ dikiþ yerlerinde evin hanýmýnýn el izi ve elime bir beden büyük gelen o eldiven oysaki Haziranýn yakýcý sýcaklýðýnda nasýl da terlemeye müsait vücudumun doðasý.

Bana fazla gelen bir beden misal. Formumu korumak adýna açlýðýmý disipline ettiðim bir ruh derken nefsin isteklerine duvar ören ama acýlarla hemhal içindeki nemi gözlerinden boþaltan bir ben ve bir ben daha… uysal. Ve diðer bir ben: hýrçýn ve öfkeli.

Sözcükler yas tutmuþken bir ömür sele kapýlan cümleler ve ben sadece bir can simidi olmasýna da izin vermiyorum sözcük hengâmesinde soytarý bir noktalama iþareti olmaya razý soru eki getiriyorum her cümleyi de kendime mal edip.

Dokusunda özlem var ne de olsa uzak kalamadýðým ve gülüp geçmeyi de beceremediðim ayrýntýlar.

Tabanlarým yanýyor misal. Öykündüðümü önemseyip hatmediyorum yollarý ve akan terime müdahale etmeden saatlerce yürüyorum.

Yavan bir tutsaklýk bedenime hapsolmuþluðum bazen ruhum çökkün ve duygularým haþmetli bir tedirginlikle ne zaman yazmaya otursam bedenimden kurtulmanýn hoþnutluðu ile söküklerimi dikiyorum ve an geliyor tüm dikiþleri söküyorum.

Sözcüksüz geçmiyor günlerim ve gecelerim. Rüyalarýmýn rengine boyuyorum gerçekleri ve ne ilginçtir ki gerçeklerim de örtüþüyor bire bir rüyalarýmla.

Hayallerin tutsaklýðýnda özgür kýldýðým bir söylev mesela içimdeki tembel kýz çocuðu ile de bire bir örtüþen yetiþkin kimliðim.

An geliyor kendime oyuncaklar ýsmarlýyorum.

An geliyor felsefe kitaplarýndaki dokümanlara baðdaþ kuruyorum ve tüm hurafeleri esnek bir biçimde algýlayýp bir kâhin edasýyla sözüm ona yarýnýmý resmediyorum ve beni uyaran dýþ sesler.

Sancýlý olmasýný dilemediðim bir gün ve yine apýþýp kalýyorum bu kadar kazýntý bir günde mi saklý olur diye.

Tül perdem çok haylaz ve kalýn perdeyi çekip tül perdenin aciz varlýðýna isyan ediyorum içimdeki gizemin ya da matemin dokusunda illa ki açýk vereceðim korkusuyla geri çekiliyorum.

Günler týklým týklým geceye hürmet ettiðim ve sazan misali inandýðým masallar hatta ve hatta yazdýklarýmý gerçekmiþçesine algýlayýp sezilerimi bu kez saðaltýyorum ve tüm hýçkýrýklar tek cümlede toplanýyor.

Kimsesizliðime mal ettiðim ne çok düþ.

Düþlere mal ettiðim sayýsýz düþüþ.

Arayýþýn meali iken okuduðum yazarlar ve nihayetinde beni bana sunan ya da bir yabancýda kendime rast geldiðim:

‘’Neyim ben? Neden bir þarkýcý-hem de Blind Lemon Jefferson-deðilim? Bir hiç olmadýðýmý bana kim söylüyor?(…) Anlatmanýn büyüsüyle baþladým iþe. Oluruna býrakmak. Hoþ görmek. Serimlemek. Aktarmak. Malzemelerin en uçucusunun, soluðunu iþlemeye devam etmek; onun zanaatkârý olmak.’’ (Alýntý)

Ve rast geldiðim bir alýntý üstelik Goethe’den an’ýma rastlayan:

‘’Her þey ortada ve ben hiçim!’’