‘’Gökyüzü kargalarýn yokluðudur.’’

(Kafka)

Terennüm yüklü kâbuslarýn alt geçidinde rüzgârýna yenik düþtüðüm sevdalý bir manzume ve sessizlikle yalýtýldýðým ince uçlu bir kalem ve seyrindeyim tasanýn, elemin hele ki ikircikli gölgelere veryansýn etmeden duramadýðým bir yol haritasý ve sancaðýmý kaptýrmadan kapýldýðým rüzgâra da ihanet etmeden sapmadan yanlýþa tutturduðum yolda dev/asa bir rahmeti kucaklýyorum.

Mahrum býrakýldýðým her ne ise ve bin bir yeis ile köklerime itaat edip sarmalýnda meftun yüreðin sefasýný sürmekle mükellefim ömrün belki de saltanatý hüznün, devingen bir nota kadar sitemkâr lakin bir o kadar latif.

Hoþluk karþýtý ne çok tezahür, sevdalý nesirde soluksuz kaldýðým bir þiire þerh düþüp sadece kurusýký gölgelerin yüklendiðine inat yükümdeki iyiliði pay etmekle de mükellef bir sevdalý sazým: içimdeki yetilerden arda kalan ihanet zincirine tek bir halka eklemeden aslýnda kýsýtlanmýþ özgürlüðüme kýlýf da geçirmeden edindiðim izlenimle yoksunluðumu giderdiðim bir niyazým peltek imgelerde solan güneþi sindiren gölgelere savurduðum rüzgârla içli dýþlý bir gelinciðim: alý al moru mor yüreðin belki seyrinde âlemin cüret etmekle kalmayýp nüfus ettiðim.

Bir hýþýmla hücum eden reçine sevdalar aþýk attýðým kelamda saklý dirayetim ve tevazuu elden býrakmayýp mihrabýnda oynaþan gölgelerin endamlý bir yürek sesinin de mealiyim her halükarda geçmese de sözüm, közümde saklýyým ve kaynakçam sarý yapraklar düþmekle kalmadýklarý dallarýnda bir huzura da eremedikleri rüzgârýn peþinde sürüklenen bir mahlas gibi yerden yere savrulan miadý dolmuþ yetim hurafeler.

Kehanet erbabý mavi bulut; varlýk karþýtý ölü umut.

Kopup gelen dünden, kayrasýna serpilen her üzünç zerresi ve yalnýzlýðý savunan þairle her yüzleþtiðimde bir seremoni elbette Kafka’dan yana süregelen nevrotik bir sevda aþký ihya ettiði kadar yerin de dibine batýran metruk bir heyecan elbette kavuþulmazlýðýn indinde nazenin bir kalem, serkeþ hüzne savruk bir niyaz ekleyip de ölümün reçetesini saklý tutan Milena’dan ayrý kalmýþlýðýn ufkunda illa ki yalnýzlýðýný savunan.

‘’Kafka… illa ki hem yapýtýnda hem yaþamýnda günümüz insanýnýn tragedyasýný yansýtmýþtýr.’’(Ali Teoman)

Yalnýzlýk kuraklýðýn yýldýzýdýr madem.

Seyrüseferinde imkânsýzlýðýn, baþat olan illa ki rahmetin de güncesidir madem.

Ve matemin savurgan yüzünde illa ki doyumsuz yüreðin kalemle olan sýrdaþlýðýnda bir makûs talihin de kurgusudur sevgili Kafka’nýn yansýttýklarý.

Gölgesinde bir lanet.

Bucaðýnda ihanet.

Körü körü sevdiðine de delalet her hüzünlü ve sýrdaþ mektup bir gürültünün tasnifidir belki de eþ güdümlü bir mermi yalpalayan yüreðin de membaý iken deli fiþek rüzgârýn da mevtasý her nazire.

Gerçek olmasýna gerçek ise sosyalliðin dürtüsü ve Kafka’nýn da s/avunduðu üzere; yalnýzlýktýr yazarýn ilahý ve de gözyaþý.

Haklýdýr sevgili Kafka çok haklý hem de:

‘’Gökyüzü kargalarýn yokluðudur gerçekten de.’’