…

            Nihal sevmenin topraða tohum dikip, bir müddet sonra onun yeryüzüne çýkýþýný seyretme güzelliðinde bir þey olduðunu bilmiyordu. Eliyle topraða gömdüðü tohumun boy salan filiz, eþsiz güzellikte yaprak ve çiçek açmasýyla, gönül topraðýna düþen aþk ateþinin ne farký olabilirdi ki! Ýnsanda yaþamýný birlikte geçireceði bir sarmaþýk gibi tutunacak ve onu hayata baðlayacak bir varlýðý, bir deðeri arayýp durmaz mý?  Sevgiyi, sevmeyi yalýn ve salt sözcüklere sýðdýrabilmek mümkün müydü?

            Hayatý birlikte paylaþmak adýna tercihini Korkut’tan yana kullanýyor, bu yöndeki istek ve arzusunun tahakkuku için Rabbinden isteklerde bulunuyordu.

  2020 yýlýndan sakinlik, huzur ve mutluluk beklerken, hayatýn akýþý çok hýzlý ve hareketli baþlamýþtý. Mazlum olsa da, maðlup da olsa geniþ ölçekli bir yürek acýsý yüreðini sarýlýp sarmalýyordu. Gerçek dünya ile sanal dünya arasýnda gidip geliyor, içindeki sevgi sayacýnýn ibresi sürekli ayný yönde hareket ediyordu. Mantýk ve duygularýnýn arasýndaki çeliþki sürüp giderken, duygularý bedenine aðýr basýnca, aklý bir kenara çekiliyor, farkýndalýðýnýn yansýttýðý bariz hayal kýrýklýðý yaþýyordu.

Nihal sehpanýn üzerindeki gazetelerden birini aldý, rastgele sayfalara bakmaya baþladý. Ýlk gözüne çarpan Rahþan Ecevit’in ölüm haberiydi.

“Selanik’ten göçerek Giresun’un Þebinkarahisar ilçesine yerleþmiþ bir ailenin çocuðu olarak dünyaya gelen ve Türkiye’nin son elli yýlýn siyasi hayatý içinde gündemden düþmeyen isimlerinden Bülent Ecevit’in eþi Rahþan Haným, çoklu organ iþlev yetmezliðinden 17 Ocakta, 97 yaþýnda hayata veda etti. Ankara’da Devlet mezarlýðýnda eþinin yanýna defnedildi.”

Alelacele sayfalarý çevirip sehpanýn üzerine býraktý, baþka bir gazete aldý.

“Kýrým muhaciri bir ailenin oðlu olan TEMA Vakfý Onursal Baþkaný Hayrettin Karaca, milyonlarca tohumu, fidaný ve aðacý toprakla buluþturmuþ, doðaya harcanmýþ bir ömrü geride býrakarak, 97 yaþýnda hayata veda etti,” haberini okudu. Ölenin ikisi de doksan yedi yaþýnda oluþu dikkatini çekti.

Hayrettin Karaca; “Okumakla mükellefim. Olanýn olmayana, bilenin bilmeyene borcu vardýr. Malýný mülkünü verirsin orada borcun biter. Mesela Yalova’daki botanik bahçemi vakýf yaptým ama topluma borcum bitmedi. Þimdi borcumu bilgi sahibi olarak ve bunu aktararak ödüyorum. Okumak ibadettir, okumamak bu ülkeye ihanettir,” diyerek, ibretamiz unutulmayacak sözler býrakmýþtý.

Aklýnda “Olanýn olmayana, bilenin bilmeyene borcu vardýr. Okumak ibadet, okumamak ihanettir,” sözleri üzerinde duruyor, düþünüyor, deðerlendiriyor, düþüncelerinin seyri deðiþiyordu.

Korkut’u özlemiþti ve onu yanýnda görmek istiyor, kalbindeki ayrýlýðýn verdiði düðümü çözmek istiyor, ayrýlýðýn acýsý yüreðini kor gibi yakýyordu. “Sana gurbet düþtü bana özlemek, sana gitmek düþtü bana beklemek, diyordu yüreðinin dili… Yürekte özlem, hüzün ve yangýn varsa, mevsimin yaz veya kýþ oluþunun ne önemi vardý ki!

Korkut da Nihal’i özlüyor, onun yokluðu onu kendine daha yaklaþtýrýyor, kendini onu sever buluyordu. “Özlem, yokluðun imtihaný olsa gerek” diyordu. Nihal’in yüreði yüreðine dokununca, daralan ruhu gece yýldýzlarýn arasýnda kayboluyor, içindeki özlem isyana hazýrlanýyorken kalbi yorgun düþüyordu.   

Korkut attýðý mesajýnda; “Döndüm, döneceðim derken, yine araya ayrýlýk girdi. Vatan sað olsun… Sayýlý gün çabuk geçer. Sevgi de, cesaret gibi ümitle beslenir," diyordu.

...

Devamý var

...

Ant. -260120