BÝR FUTBOL DÜÞMANI
Adam kendi kendine söyleniyordu: “Top kafalý, top kafalý, top kafalý!” Eskiden, kendi kendine konuþana deli derlerdi. Anlaþýlan adam kafayý yemiþti. Ama yine de sormam gerekiyordu:
- Hayýrdýr hemþerim, kime kýzýyorsun? Senin kafan da top gibi yuvarlak deðil mi?
- “Evet, yuvarlak! Ama sen onun içine bak!” Evet, deliydi ama farklý biriydi. Dinlemek, anlamak gerekiyordu.
70’li yýllar, lise yýllarýmdý. Meþhur Reþad Nuri’den bir roman okumuþtum: “Bir Kadýn Düþmaný” Evet, muhatabýmýn adýný bulmuþtum: “Bir Spor Düþmaný!” Dinledim; çünkü bu adamýn bir dinleyene konuþmasý demek onun için terapi yani tedaviydi.
“Ben bu top kafalýlardan çok çektim. 80’li yýllar… Memurum. Belediye’den odun alacaðým. Oduncular pahalý; memurum, Belediyeden almaya mecburum. Ayaðýmý yorganýma göre uzatmalýyým. Muhtardan ilmühaber aldýktan sonra odun parasýný yatýrýp gün aldým. Fiþ istedim, yatan paradan – o günün parasýyla- 500 lira eksikti. “Hayýrdýr?!.” dedim.
- “Oooo! Helal olsun; sen de bizim takýmdansýn.”
- Ne takýmý yahu?!.
- Kayseri Spor’a yardým ettin.”
- Burada öyle bir þey yazmýyor?
– Bizden odun alacaksan, böyle!
– Top kafalýlar! dedim; ilk bildik kazýðý orada yedim. Ya bilmediklerim…
Adamýn derdini dökmesi gerekiyordu.
– Eeee… sonra? dedim. Sanki sormamý bekliyordu. Sonraaa… diye iç geçirdi. 90’lý yýllar... Memuriyetimin 20’nci yýlýnda bir “Hacý Murad” alayým dedim. “Ýkinci el” bir araba aldým. Çok geçmeden fenni muayenesi geldi. Ýstenen iþlemleri yaptým, paralarý ödedim, imza atýldý sýra mühüre geldi. Karavanýn içinde oturup bana tepeden bakan adam, elinde kýrmýzý mühür “Yol spor’a baðýþ!” dedi.
- Mecbur muyum?
-Yoook; mecbur deðilsiniz! Siz hangi takýmý tutuyorsunuz?
- Pekâlâ, bu Yol spor kimin ki?
- Oooo hemþerim, ayýp oluyor! Karayollarýnýn. Bu iþi de karayollarý yapýyor. Yol spor olmasa araba sürebilir misin?
Söylenecek çok þey vardý ama mühür ondaydý. Kýzmýþtým.
- Ben takým tutuyorum ama kendi takýmýmý! deyip gittim. Arkamdan seslendi:
- “Olsun; Kayseri spor da bizim.” Top kafalý! Ne demek istediðimi anlamamýþtý.
Bir gün karayolunda giderken trafik polisi çevirdi: “Ehliyet, ruhsat!” Eksiðim yoktu; verdim. Evirdi, çevirdi. Tarih ve imza var fakat mühür eksikti. Allah’tan para makbuzu cüzdanýn gözündeydi; gösterdim. Anlaþýlan memur bey iyi biriydi; ceza yazmadý. “Ýlk fýrsatta iþlemi tamamlat, yoksa ceza yersin!” dedi.
Devam etmeliydim. “- Yahu hemþerim, sen gerçekten sporculardan çok çekmiþsin. Ama ne oldu da patladýn?
- Bak bak sen de onlardansýn! Ben diyorum Çanakkale Boðazý sen diyorsun yandý ... aðzý! Tövbe tövbe, hemþerim, aðzým da bozuldu.
– Þurada derdini döksün diye sorduk, hatýrýmýza deðiyorsun. Sen spor düþmaný mýsýn?!
– Sað ol hemþerim ama sen de ayný onlar gibi konuþuyorsun. Þimdi ben sana sorayým: Sporla futbol ayný þey mi? Ulan bunun yürüyüþü var! Koþusu var! At koþusu var! Boksu var! Ata sporu güreþi var! Daha sayayým mý? Topun bile çeþitleri var! Siz niye baþka spor yokmuþ gibi futbolla sporu bir görüyorsunuz?!”
Aslýnda bu kadar ince düþünmemiþtim.
- “Haklýsýn hemþerim” dedim.
Bir kere teþhisi yanlýþ koymuþtum. Adam spor düþmaný deðil; futbol düþmanýydý. Cins görüþleri vardý. Devam etmeliydim.
“– Niye kýzdýn? diye sordum; cevap alamadým.
- Sordun söyleyim. Biraz önce buradan yeni belediye baþkaný geçti. Þu kanalýn içinde çalýþan iþçileri görüyon mu? – Evet.
- Baþkan onlara “Cümleten kolay gelsin” dedi. “Saðooool Baþkaným!” çektiler. Ýçlerinden biri baðýrdý: “Baþkaným, Kayseri spor nasýl gidiyor?
– Sayenizde iyi, iyi.” Yahu adam bo… pisliðin içinde, kanalizasyonla boðuþuyor, baþkana “maaþlarýmýz iyi deðil” diyeceði yerde “Kayseri spor nasýl?” diyor?!..
– Ýyi de sen kamu iþçilerinin kaç para aldýðýný biliyor musun?
– Ne alacak, üç aþaðý beþ yukarý ayný. Ha biraz fazla olsun.
- Onlar senin gibi “bordro mahkûmu” deðil. Hani sen dedin ya… Ben de senin dilinden konuþayým. Adamlar b.. gibi para alýyor. Seni beni üçe katlar. Adamýn öyle bir derdi yok ama baþkana soracak baþka “ortak noktasý” da yok. Bir de bu “takým tutma meselesi” var ya, psikolojik bir olgu. Kiþi bir yere baðlanacak, bir gruba ait olduðunu hissedecek. Yani sonuçta bir çeþit kafalý olacak.
–Ya hemþerim, sen beni anlýyorsun galiba, sormayý unuttum: Adýn ne senin?
- Top kafalý!
- Kýrdýmsa özür dilerim ama olaylarý dinledin. Adamlar devrim yapanlar gibi. “Her on yýlda bir geliyorlar.”
– Sen tarihçi gibi konuþuyorsun. “On yýlda bir” dediðine göre, 2000’lerde ne oldu ki?
- Ne olacak. “Mollalarýn getirdiði bir baþkan dedik. Oy verdik. Baþkan halkýn deðil de Kayseri sporun baþkaný sanki.
– Sen “Mollalar getirdi” diyorsun ya sermaye getirmiþ olmasýn?”
- Olabilir, zaten adam mollalara hiç yüz vermiyormuþ. Taraftarlar “Þüü-kür! Baþ-kan!” diye tezahürat yapýyorlar, adam gaza geliyor; paralarý, arsalarý, kiralarý Kayseri spora veriyor.
– Ne alakasý var?!
- Var abi, inanmazsan araþtýr. Bak! Kayseri düz ovada. Arsa çok. Ev sahibi olmak kolay olmalý; ama öyle deðil! Otuz yýllýk memurum, bir evim olmadý. Artýk ev sahibi olalým dedik; Ak-þehir kooperatifine girdik. Her ay sýka sýka aidat ödedik. Þimdi de “Baþkan, toplanan paralarla Kayseri spor’u destekliyor” diyorlar.
- Her gelenin sözüne bakmayacaksýn. Belgesiz konuþmayacaksýn?
– Bak iþte bunu iyi dedin, böyle yapanlar varsa, yapanlar hergele! Hergele!
- Hemþerim, senin kafan çok bozulmuþ; iþin rast gele! deyip ayrýldým.
Yürürken kendi kendime güldüm, “Ulan, Musti, sen de gaza gelenlerden, futbolla sporu özdeþleþtiren; bir görenlerdenmiþsin. Adam seni ayýktýrdý.” dedim.

Siz ne dersiniz?