Öðretilerin caný cehenneme demek mi? Haþa! Elbette inkârý doðrularýn ve isyaný sonlanmayan þer yüklü mihraklarýn.

Göðün kopçasý az evvel koptu ve süt beyazý yalnýzlýk serildi boþluða.

Kükreyen bulutlara da son kez b/aktým ve nabzý yitip gitti gök kuþaðýnýn zaten þehr-i Ýstanbul’un hangi karesinde saklý tutulacak ki renkler ve masum yüreklerin sonlanmayan dilekleri?

Kiri pasý yeryüzünün.

Yaðmur dahi þehre uðramaz oldu hatta tüm evrene ve koyu gözlerinde cehaletin, izini de sürüyoruz acýlarýn ve mazlumlarýn sonlanmayan çýðlýklarý.

Bir köreliþ.

Bir yitim.

Ne çok maruzat aksayan ayaklarýnda þiirlerin, kimse çelme takan þiir gözlü ve þiir yürekli ç/aðrýlara.

Bir tebessüm de aniden solabilmekte ve yitip gitmekte insanýn neþesi ve dalyalarca hüzün sarmalýnda kenetlenen mazlum yürekler.

Bir beyit adayabilirim ardýndan günün.

Reçinesinde acýlarýn bir parmak da bal çalabilir haris gölgeler.

Kundaklanan ömre aðýt yakacak kimseler de kalmadý hani geride ve þimdi tutup da ucundan sallandýðým o ipin neresine konacak benim dualarým ve hangi kâfir alkýþ tutacak maziye ve mateme?

Göðün kiremitleri kýrýldý madem.

Mahzendeki o küf kokusu da mademki sindi tavana kadar uzanan o duvara yoksa göðü kapatanlar mý nasiplenecekler bu yangýndan?

Hani kanayan þiirlere toz kondurmazken.

Hani sevdiklerimizi dualarýmýzda saklý tutarken.

Bir mersiye idi az evvel þenlikli güruhun idame ettiði elbette herkesin birbirine methiyeler armaðan ettiði.

Kadýn- erkek kapýþan.

Çoluk çocuk tufanda savrulan.

Bir beyit kadar kýsa ve de anlamlý iken hayat ve gizinde saklý iken yüreðin elbette güzel günlere biat.

Hep özlem; hep umut.

Birileri de baðýrýrken: ‘’Unut, unut’’ diye tekerrürü iþte günlerin ve tevekkül yüklü gönüllerimizden baþka ne var ki bir de saf tuttuðumuz kadar Rabbine ulaþmak adýna daðlar taþlar açan þu zümrenin de otaðý kurduðu her izlekte aslýnda þerre lanet okumak elbet mazlum yüreðin tokuþan acýlarýnda iblisin de lideri olduðu bunca zulüm ve ölüm.

Havanýn neminden mi ne?

Aðýrlýðý içimizdeki kara bulutlarýn ve serinlemek adýna gözyaþýnýn rahmetine sýðýnan nicesi.

Dolan yüreðin boþa düþtüðü týpký boþa düþen bir vatandaþ gibi kendine tutunacak dal arayan.

Ýhanetin izdihamýnda ihbar etmekse kötüyü neye uðradýðýný þaþýran.

Gelir geçer, demenin meali belki de kendimizi kandýrmakla iþtigal.

Gelip de geçmeyen ne ise ve hayatýn kurgusunda bizler programlanmýþ kýt beyinlerimizle hem teknolojiye hem de nefsimize köle olmuþken.

Az evvel duydum.

Az evvel sustum.

Az evvel vardým þimdi yoðum.

Mecali tükenen bir ihlaslý yürek daha ve kalp çarpýntýsýnda hýzlanan soluk alýþlarý belki de boþ vermeden geçen gününe yazýk etmenin verdiði hayal kýrýklýðý ile bilip bilmeden düþtüðü nice tuzak.

Uðuru mu günün?

Yufka yürekli metinler mi bir þairin kaleminden çýkan?

Sevgiyi þiar edinip zebaninin kokuþmuþ varlýðýna direnen.

Bir serenat aslýnda þiirlerin d/okuduðu.

Sevdalý bir yürek elbette doðduðu günkü gibi kalmaktan baþka gayesi olmayan.

Nazire eden bir bulut ve sübyan bir sevinç belki de asla eriþemeyeceðiz o gün yüzü yine de nur dolu yüreklerden taþan inanç ile birbirimize dokunmak ve güç almak bir anlamda.

Nehir yataðý kurumuþ oysa nice insanýn.

Baþ koyduðu her güzellik unutulmuþ çoðu insan nezdinde.

Afaki bir mutluluk bile çok görülürken isyanýn da biri bin para ve tövbelere sýðýnmak yerine mangalda kül býrakmayan ve haris düþlerin de mealinde sýrýtan nidalar elbet köhne bir yürekten firar eden umut gibi ve de unutulmuþluðun atlasýnda donanýmlý bir hüzün gibi.

Kýraðý çalan mevsim nasýl da alacaklý dünden.

Koz verip de eline birilerinin köze dönmek an meselesi.

Yaþamak hiç bu kadar zor olmamýþtý.

Ve berat eden bir imge bir de düþleri kundaklayan geceye dönük yüzünde þairin bir nebze de olsa huzurun izi olsa keþke.

Yitip gitmeden ömür.

Yenik düþsek de bir ömür.

Bizler sevdalý semazenleriz madem…

Tavaf ettiðimiz kadar da takatimiz tükense de elbet acýlarýmýzdan doðacaktýr yarýnlar ve umut.

Geceyi devir teslim töreninde aþina olduðumuz her þeyi unutup baþa alýyoruz madem hayatý ve þimdi sýký sýký tutunalým birbirimize en azýndan solup gitmeden baharlar kucaðýmýzda kocaman bir bohça içine sakladýðýmýz hazineyi de sonsuza kadar muhafaza edelim týpký bize sahip çýkan Ýlahi Gücün hükümranlýðýnda soldurmamak adýna içimizde saklý nice hutbeyi ve bir solukta sevip de þerh düþtüðümüz her an’a nasýl da þükür doluyuz en azýndan kapýp da koyuvermedik kendimizi ve gocunmadan yaþayýp sevmek bizim iþimiz týpký inancýn rütbesinde salýnan mahlaslar gibi adý saný olmayan yürek iþçileri…