Ýçimde asýlý bir ihanet etme arzusu ve yine içime yýðdýðým tuðlalar bir yandan inþa ettiðim duvarlar…

Sözcükler s/alýnýyor ve her birinin duvaðýný kaldýrýp öpüyorum alnýndan üstelik teker teker ve hiç üþenmeden.

Mizacýmla uyuþan bir deryada s/alýnýyorum üstelik ve üstüme alýndýðým alýnmadýðým her sözcük kâbusum oluyor ne zamanki kalemi elime almayayým içimdeki düzenek infilak ediyor gün içerisinde ve baþtan savma yaþadýðým bir on yýlý düþünüyorum da…

Üþüyorum hem de nasýl.

Bir yandan soðuk terler döküyorum.

Uðurladýklarýmýn arkasýnda ise illa ki gözyaþý döküyorum.

Ýçimdeki ihanet duygusu kabarýyor en çok hatta sadece kendime ihanet ettiðim…

Terk ettiðim hayallerim var hem de kýyak her biri.

Af ola: ne de olsa amiyane konuþmayý yakýþtýramýyorum edebiyatýn uzandýðý devasa ufukta ve ufalýyorum yüreðimi sonra da sonra da…

Her þey flu iþte ve gagasýna yapýþmýþ yemler ile beslediðim nice muhabbet kuþu artýk hangi çöplükte ya da hangi saksýda gübre olup uzay çöplüðüne atmýþken ben…

Ýmha etmem gereken bir mazim yok benim çünkü her þeyi elleriyle inþa eden de benim yýkýp üzerinden de geçen.

Sonra da salya sümük aðlýyorum:

‘’Ben bir enkazým.’’

Haþa, Rabbim ben bunu sana nasýl yaparým.

Af eyle.

Derken huzura kavuþuyor ruhum ki ne zaman içimi sunsam maneviyatýn eþiðinde bir beþikte sallanýyorum adeta ve kulaðýma ninniler ýsmarlayan koruyucu meleklerim ne de olsa her ninniyi ayný ölçüde sevmiyorum hatta her þarkýyý hatta ve hatta yazdýðým ne ise unutuyorum yazdýklarýmý ve dönüp de yeniden okumuyorum bile.

Okumam gereken binlerce eser var üstatlarýn kaleminden ve yýrtýyorum daha doðrusu bilgisayarda beðenmediðim ne kadar yazý ve þiir varsa tarafýmca yazýlmýþ çöp kutusuna taþýyýp bir de onu boþaltýyorum bilgisayarýn belleðinden.

Sonra sonra…

Üç beþ damla hâsýl oluyor ama daha iyisini yazmam gerektiði için düþüyorum yola yine.

Yine mi ihanet edeceðim?

Elbet kendime bazen kendime olan inancýmý öylesine yitiriyorum ki ve sayýp sövüyorum kalemime.

Mola veriyorum bir molla aðýrlýðý ile ve kalemi gö(r)müyorum sözüm ona ve bu sefer bitmeyen kavgama devam ediyorum kaldýðým yerden elbet tüm derdim kendimle…

Ne varsa haz etmediðim kendimle ilintili ve ne varsa kendimi deðersiz hissettiren ve sonra…

Telafi edeceðim madem heba ettiðim ömrü…

Sevgi dolanýyor yüreðime ve ayaklarýma ve kendimden uzaklaþmak adýna kendime ve hatalarýma yakýn durduðum.

Ve soruyorum en yakýnlarýma:

‘’Suçlu muyum?’’

Gülüp geçiyorlar ama içimdeki huzursuzluk hýz kesmiyor.

Bir þeyler yapmalýyým iyi de bu saatten sonra yeniden mi çalýþmaya baþlayacaðým ya da yaþ sýnýrý olan bir atamada yeniden mi müracaat edeceðim milli eðitim bakanlýða?

Titrim ne ise.

Titreyen yüreðim.

Dünde kalan kýrýntýlar ve bu günün ve kalemin sermayesi iken bir o kadar hayal gücüm.

Kendime yetemediðim bir ömür ve hayatýmýn yarýsýna yakýný eðitim kurumlarýnda geçirdiðim ve resmi anlamda an itibari ile öðrenci olmasam da hala okul önlüðüm ve hala boyumu aþan kitaplar ve kýrtasiye malzemeleri bir de utanmadan kendime aldýðým oyuncaklar ve kucaðýmda sýký sýký eve geldiðim.

En çok da kitaplarla olan dansým.

Bir kitabý alýp da elime ve ilk sayfasýný açmadan evvel kitapla kurduðum o yakýn temas. Gülmeyin de sakýn: ama bir kitabýn kokusunun üstüne asla parfüm tanýmam ve de en güvenilir dost ve bunun vesile olduðu nice dostlar…

Yüzlere kitabým olsa bile hala gözüm kitapçýlardaki tüm kitaplarda iken…

Okullar kademeli açýlýrken ve gittiðim devasa kitapçýlarda kitap ve defter alan tek müþteri olmamla…

Ve kendimle dalga geçtiðim mi yoksa kasadaki yetkilinin gözlerinin parladýðý mý kucaðýmda onlarca kitap ve dergi mutlanmýþken ve onca kitabýn da tek sahibesi iken…

Ýçimde depreþen bir ihanet duygusu.

Hâsýl olan binlerce sözcük aslýnda zemindeki tek sözcükle yazmaya giriþtiðim ve peþi sýra yüzlerce cümle…

Sahi günde kaç bin cümlelik sever ki insan?

Ya, insan kendini kaç milyon cümlelik sevip de huzur duyar?

Sancýlý gibi görünen bir doðum kalemi elime almadan evvel yüreðimi sýkýþtýran sonra da sular seller gibi…

Ve beðenmediðim ne kadar cümle ya da yazým varsa görücüye çýkarmadan silmekten de geri durmazken.

Sözcüklerim lokomotifim.

Bense körüklü otobüsün direksiyonundayým ve yaza yaza o otobüs yavaþ yavaþ dolmaya baþlýyor üstelik kimse için tanýnmýþ bir sosyal mesafe de yok iken bilakis dostluðun ve edebiyatýn ve paylaþmanýn ibaresi ile zengin bir dünyaya kucak açtýðým.

Öncemde ise…

Nice öðretmenim bana ýþýk tutan sonra görevi ben alýp yüzlerce öðrenci okuttuðum sonrasý ise karanlýk.

Hamt etmekse günümdeki t/aþkýn basamaklarý.

Hurafeleri yok sayýp dün iken sermayem ve zihnimin çekmecelerinde nice aný bir o kadar hikâye ne kendimle ilintili bir o kadar hayatýn muhteviyatý.

Zaman aþýmýna uðramadýðým en azýndan yaþýmýn insaný deðilken ve hala lisedeki o coþkulu halim hele ki zeminde büyüyen bir çiçek varken…

Öncemde saksý çiçeði olduðum.

Þimdilerde cennette açmayý beklediðim ve açtýðým.

Bazen hayatýmýn cehenneme dönüþtüðü bu sefer dikenleri kendime batýrýp içime kapandýðým ve kalemle olan tüm iliþkimi defalarca sonlandýrma noktasýna gelip arsýz bir çocuk gibi en fazla birkaç gün yazmayý sonlandýrdýðým ve içimdeki ölüm dürtüsü ve de korkusu hasýl olan.

Ölümsüz olmayan ruhum ama her yazmadýðýmda dünyanýn sonu gelmiþçesine aðýtlar y/aktýðým.

Ýhanet zincirime artýk tek bir halka daha eklemeyeceðim bundan sonra çünkü beni bana yakýn kýlan güzellikler ve güzel insanlarýn varlýðýna vakýfým.

Severek büyüyen bir evren ve sevmede sýra kendime gelmiþken ve iþte beni bana sevdiren.

Bir ihlal ise kendime ettiðim.

Ve gâvura kýzýp orucu bozduðum elbet dünümde verdiðim her fevri karardan sonra geç de olsa anladýðým elbet sadece kendimi cezalandýrdýðým ve asla da kendime acýmadan yaþadýðým ve yakýnlarýma da yaþattýklarým.

Bir günden arda kalanlardý yine geceye denk düþen yolculuðum bir o kadar yarýna hazýrlýk yaptýðým týpký okula giden bir öðrenci gibi ev ödevimi yapýp öðretmenimle beraber nice okuyucuya teslim ettiðim elbet bir devir teslim töreni, yüreðin harmanlandýðý bunca duygu ve umut ve sözcük beni esir almýþken ve hayatýmda tattýðým en mutlu esaret…