Hoscakal Macit

Uzun kalmadi gece sokagimizda ;

Hatta

Dondurma mevsiminde bile degildik biliyorum

Ustelik bogazimiz da sisecekti

Ama yine de

Kis gunu cani dondurma ceken cocuklar gibiydi

Icimin ka/y/nayan yaralari.

Halbuki

Mallahemize gelen seyyar salincagin

Peydah oldugu saatlerdeki gibi dalgalanmisti

Icimin karanliklari ;

Yolunu bilmedigim labirentlerde bile

Senin elini tutmustu tum cocuklugum , animsiyorum ;

Ve animsiyorum

Seninle yeltenmistim gitmeye

Girmeye korkutgum en ucra koselerine cocuklugumun…

Sira sana geldi Macit

Kalk hadi ;

en son ben kalmaliyim cilingir sofrasinda bilirsin ,

bilirisin

son kadeh yokluga dolmali her daim

ve bosalmali bir an bile durmadan…

Karafakinin tabaninda donmeli atli karinca

Cocuklugum olmali mesela siir

Ve ormana donusmeli

masaya dokulen maydanoz kiriklari ,

yada

Labirent olmali Mufit

o toplamali arkada kalan yikintilari….

/…Hoscakal Macit :

Duvarda asili kalacak ; hic olmamisliginin anilari…/

.

.

.

.

.

.

.

ikibinyirminin Kasim’i

Dubai....