Düþ saðanaklarý…

Mevsimsel bir içgüdü adeta bahþedilen…

Sersemledim iþte ve yine yeniden: sarmalýnda o baþýbozuk duygularýn ve peyda olan duygu devinimine rest çekemediðim ve yaþlarýmý serbest býraktýðým: dün gibi bu gün de ve hoþ görüye sahip kimse elimle yakasýna yapýþtýðým elbet izafi bir yakýnlýk çünkü ben zaten uzaðýndayým hayatýn ve dünyanýn ve var olduðuma sadece yazarken ve severken vakýfým atýfta bulunduðumsa içimdeki salýncak hala üstüne oturup uçabildiðim ve saçlarýmýn ve eteklerimin savrulduðuna binaen inmek istemediðim…

Ýkame ettiðim ve de idame ama artýk idare edemiyorum hüznümü ve mutlak bir taný koyuyorum elbet eriþemediðim zirveler kimse Kaf Daðýný mesken edinen iþin kötüsü içimdeki devasa buz daðý erimek bilmiyor bu yaz sýcaðýnda bile ölesiye üþüyorum ve düþüyorum ve sadece kaybolmak istiyorum bunca kaybýn ardýnda kaybolduðuma artýk iyice inanmýþ bir þekilde isyanýmý bastýramýyorum ve tövbeler eþlik ediyor ardýndan aslýnda eþiðindeyim ölümün: bedenimle yaþadýðým; ruhumla acý çektiðim ve kalbim hala sevgiyle atarken…

Düþünmekse beni benden ede hele ki kalem de elimle düþünmeye baþlarsam ansýzýn sonlanýyor yazdýklarým çünkü düþünce gücümle arasý iyi deðil ilham perimin ve ben severken ve yazarken düþünmemem gerektiðini biliyorum hatta uykumda bile beynim aralýksýz proje ve tebligat üretirken alt bilincim de iþe müdahil oldu mu ve evet, hep yorgun uyanýyorum uykudan ve uykuda kimse eþlik eden o hak malikleri eksik olmazmýþ gibi gözümü açar açmaz devir daim kaldýðý yerden devam ediyor.

Yoksa devri alem mi demeliyim çünkü uçsuz bucaksýz bir yolculuk benimki ta çocukluðumda baþlayan ve ilk hatýrladýðým halim: yaz sýcaðýnda evin ortasýnda koþturan bacak kadar boyumla sevmeye ve sevilmeye hazýr ve nazýr ve yine aklýmýn fitilini ateþlemiþim: baþka bir yaz günü kendimi keþfetme duygusuyla yüzümü ve aðzýmý merakla incelediðim þükürler olsun ki yalnýzlýðým bir günde sona eriyor çünkü artýk okula baþlýyorum ve farklý yolculuklarla hayatýn merkezinde olmaya ve oturmaya da devam edeceðimin garantisi.

Elbet konumuz bununla sýnýrlý deðil ve ben, dünüme kocaman bir es koyup günümüze ýþýnlanýyorum.

Renklerim var duygularýmla eþleþen ve her günüm ayrý bir hikaye aslýnda konum itibariyle sabitlendiðim bir noktadayým ama iþin komiði bu sabit düzenekte bile boyutlar arasý yolculuk yapabiliyorum.

Gezmeyi seven bir insan asla olmadým da belki de yolculuk ve gezinti bana yük olarak geliyor ama sevgiyi de yük bilmedim ve her nasýlsa bir yük addedildi varlýðým sonunda kendimi kendime baskýn görüp kendime tam anlamýyla küstüm ve iþte çýkýþ noktam daha doðrusu batýp da dibe yüzeye ulaþamadýðým ama buna bir þekilde vakýf olmayý öðretti bana Yaratan ve o günden beri bir süreliðine de olsa yüzeye eriþip nefes alýyorum ve dipteki basýnçtan azat ediyorum ruhumu.

Varlýðýmsa bedenimden ibaret deðil madem ve kuþ kadar hafif olsam da sevdiðim kadar sevilmeyi deðil istemek artýk düþünmekten bile muaf ettim kendimi ve hayat öyle bir noktaya savurdu ki beni ve üzülerek söylüyorum ki; sevgiden ve hoþ görüden nasiplenmemiþ insanlarýn varlýðýna gelene kadar nefretlerini nasýl kustuklarýný Allah görmemi saðladý elbet bir diðer bakýþ açýsýyla:

Buna vakýf olmak ilk zamanlarda çok koymadý bana ama gel zaman git zaman sevgisizlik de yetmez oldu insanlara ve resmen nefret etmek onlara bir güç olarak geri dönmekte ve sevgiyle iþtigal bir sefil varlýk olarak duyumsadýðým her þeyin geri tepmesi neticesinde kendimle olan mücadelemde epey geriledim.

Her anlamda kendimi masaya yatýrdýðým ve mükemmeliyetçi zihniyetimle yüklendiðim sorumluluklar diðer deyiþle vazifelerim ve konu ne olursa olsun dokunduðum her þeyde her insanda sevgiyle eþlik ettim hayata ve tüm yüreðimle ve iyi niyetimle vücut buldu da ifa ettiklerimde kýsaca…

Yaþamak bile bir vazife gözümde çünkü insan olarak görevlerim/iz var ve ilk olarak temiz bir yürekle ve vicdanla da yola çýktý mý insan…

Akabinde olduðu gibi görünmeyen insanlar: bir öyle bir böyle ve söylediklerinde olsun ifa ettiklerinde olsun samimiyetten eser yokken ve öncesi: kendimi bildim bileli kimse karþýma çýkan bir kere bile düþünmedim kötü bir insan olma ihtimalini ve bir ömür tüm saflýðýmla inandým insanlara ve açtým içimi elbet Pandora’nýn kutusu da açýldý ve domino taþlarý gibi duygularým etkileþim halinde oluþan o gaipten gelen enerji.

Ýster pozitif deyin ister negatif ve ruhumun söndüðüne tanýk oldum hele ki son birkaç yýl baþýma gelenlerden sonra anladým kimseye benzemediðimi zaten böyle bir talebim asla da olmamýþken ve bir adým sonrasý: insanlar vardý yakýnýmda uzaðýmda bana benzemek isteyen ya da yaptýklarýmda hak iddia eden ya da kötüleyen elbet zamanla aþýndý ruhum ve zamanla hayat ve insanlar ruhumdaki mutluluðu aþýrdý benden.

Oysaki hep doðal ve nüktedan ve de doðaçlama yaþar ve severken ve illa ki birileri kusur arayýp da buldu mu bende zaten dünden beri kendimle yýldýzým barýþmamýþken iyice daðýldým ve daðýttým.

On yýla yakýn bir zamandýr bilfiil yazýyorum: farklý sitelerde ve platformlarda ve illa ki bir þeyler oluyor ve caným yanýyor anlamadýðým bir þekilde sebebini bilmesem de tahmin ettiðim ve iþte ipler yine kopuyor bu sefer kalem kayýyor elimden bense bir ömür kaykýldýðým için bulunduðum zeminde resmen dengem alt üst oluyor. Derken kalemle olan irtibatým kopacak noktaya geliyor elbet kendime zar zor geliþtirdiðim inancý da yitirdim mi…

Özel hayatým da buna benzer çok þey yaþamýþken özellikle çalýþma hayatýmda ve yine son birkaç sene beni aþýrý üzenleri de hesaba kattým mý.

Ýpler kimin elindeyse artýk…

Bense ipli bir kukla gibi birilerine hizmet etmekle görevli addedildiðim oysaki verdiðim hizmet sadece kendime duyduðum saygý çerçevesinde ve mademki yazmakla iþtigalim elbet edebiyata olan katkýmýn maksimum seviyede olmasý için tüm benliðimle yazmayý içselleþtirmiþken.

Mütereddit bir ruhum belki de her þeye zemin hazýrlayan iyi de ben sadece kýrmadan dökmeden yaþamayý þiar edinmiþken bu bir suç olmamalý çünkü hümanist duygular çerçevesinde yaþamak öðretildi bana elbet içten gelen de bu oldu mu elbet yazmanýn ve yaþamanýn kýrýcý bir atmosferde olmamasý için çabalarken eninde sonunda olan oluyor ve hayatýn da dayatmasýyla resmen kendime yabancýlaþýyorum.

Domestik olansa hüzün.

Ýnancýmla sevgimle içselleþen her þey ve hatta nerede ise herkes.

Yazmak tüm günümü almýyor elbet çünkü gün boyunca duygu emilimi ile ruhumu güncelliyorum ve hayatýmý sürdürürken hayata da þiir gibi yaklaþtýðýmdan mýdýr ne gün bitiminde hayli dolmuþ oluyorum ve iki saatimi bile almýyor hislerimi kaleme almak bazen yazdýðým ve paylaþmadýðým baþka yazýlar ve metinler derken haiz olduðum o bitimsiz huzur ve mutluluk: elbet hatalý bir söylem oldu çünkü huzur bir þekilde son buluyor ek olarak huzursuzluk ekleniyor ama tarafýmca olan bir þey deðil bu. Ne de olsa sanal ortamda paylaþtýðým onca yazý ve þiirin bir getirisi yoksa götürü mü demeliydim? Aslýnda insanlarýn bakýþ açýlarý ve gelen müspet menfi yorumlar sayesinde iç dünyam duraðan seyrinden sýyrýlýp devingen bir haletiruhiye eþliðinde bir sonraki güne yazmak için malzeme oluyor bu yaþadýklarým.

Sevmekle çýktýðým yol hem de bir ömür.

Her konuda sevginin ön planda olduðu ve ben hayata ciddi bir yaklaþýmla yanaþýrken elbet yazmanýn da çok ciddi bir edim olduðunun bilincinde tüm dikkatimle titizliðimle kaleme almak ayrýca doðamýn bir gereði.

Kimine göre gereksiz bir fiiliyat.

Kimine göre de önem arz etmeyen.

Ve baþka görüþte olan nice insan elbet saygý duyduðum sonuçta okuyucu ile olan diyaloðum sayesinde ivme kazanýyor ya da kaybediyor yazdýklarým ve yoðunlaþtýðým duygular.

Yaðmalanmýþ hayatýmýn son dönemecinde tüm amacým aslýnda sevme ve sevilme güdüsünde hayatý resmettiðim ve hayallerimi gerçekleþtirmenin de tek yolu yazmak iken ve de…