‘’… bir tarafým, böceklerinden yýldýzlarýna kadar kainatýn kalabalýðýný ve dünyanýn dört bucaðýnda kaynaþan insanlarý burnumun dibinde hissediyor, onlarla beraberim, onlarýn içinde; bir tarafým ise yapayalnýz, öylesine yalnýz ki bunu, bu hissi ömrümde ilk defa duyuyorum; kederden boðuluyorum bazen, bir tarafým boðuluyor, bir tarafým ama boðuluyor, bunu, bu yalnýzlýk duygusunu, bu kahrolasý kederi yenmem lazým…’’(N. Hikmet)

Düþlerine bedel öde, yüreðim ve g/izinde soluklandýðýn her geceyi de misafir eyle koynuna.

Düþtür düþtüðüm.

Düþkündür de yüreðim düþlere.

Ve kürediðim gerçekler bazen omzumda bazen sýrtýmda bazense basireti b/aðlanan safi þiirde dilime pelesenk ettiðim hüzün ve hazan kadar da yüzümü yakýndan yalayan.

Tembihledim yüreðime sevmemeyi.

Uyur uyumaz geceden firar etti sözcüklerim ansýzýn ve nasýl da derbeder.

Miskin ruhumda kopan fýrtýna bense kaplumbaða adýmlarla yaþayýp da mutluluðu ertelerken ve yine karýnca sürüsü gibi týrmandýðým dik yokuþlar ve yüreðim yani yuvam yani endamlý dünyam bir cennete þerh düþtüðüm her uyku vakti kovulduðum uyku eþiði ve zemherilere teslim olmuþ ruhumda saklý o sýcaklýk ile eriyen buz daðlarý ve mevsimlerden aþýrdýðým rüzgâr bazense güneþ ve iki kaþýmýn arasýnda gidip gelen seyyah sözcükler bazen kapýþtýðým iblis bazen kaynaþtýðým yeryüzü ve her fýrsatta gökte dolaþan gözlerim ve kar beyazý kalemim.

Bir hüzünse sýrtýmdaki aðrý.

Bir sýzý ise içime soktuðum gözyaþý.

Bir de sazý kýrýk çenginin ruhuna taþýndýðým ve çingene pembesi esvaplarýmla dünümde oynadýðým.

Elbet içimdeki bahçede koþturduðum.

Elbet sokaða çýkmam da yasak iken çocukluðumdan bu yana refüze edildiðim mutluluk v bekasý ve soyutlandýðým insan izlekleri bazense sokulduðum yüreklerden kovulduðum artýk uzaktan sevmeyi destur edindiðim.

Kibrit yanar yanmaz sönen öfkem saman alevinden yana da þansým yok iþte çünkü tutuþan yüreðimden her uzvuma sýçrarken kývýlcým ve yangýnýma müptela sözcükler bense beylik bir rüzgârdan öte beyzade bir iklimde haným hanýmcýk yaþamýþken bir ömür artýk direncimin kýrýldýðý ve içimdeki sefile sayýp sövdüðüm…

Ve mahcup düþtüðüm.

Aþk ile sýrdaþ ve aþka yakýn gel gör ki içimdeki ateþi tek harlayan çaresizlik ve özlem.

Minyatür bir yürekten gelen neyse.

Meali ise yorgun kelamýn an gelip de olduðu yerde sýzýp uykuya daldýðý ve gecenin ferinde saklý bir þiirden çok fazlasý iken içimdeki zaferi tek kutlayan elbet ve de sadece Mevla’m.

Ýnsan olmanýn da meali içimden gelenlerle hemhal ve dýþým neyse içimi de serdiðim akabinde içerlediðim…

Billur sesi aþkýn.

Safran sarýsý güneþin.

Zaaf dolu gecenin de mehteri.

Malum olduðu üzere müdavimi olduðum sözcüklerin de seferisi iken içimdeki kýyým ve her kýyama durduðumda kýlý kýrk yardýðým en çok da kýrkladýðým acýlarým…

Bir tutku belki de.

Bir utku.

Ah, içimde kalan nice ukde bense açtýðým her parantezde saký tutacakken aþkýn ve özlemin alt kümesini öz alt kümemde çýkan yangýn ve yüreðimden firar eden bunca figan.