‘’Gülþen’i hatýrlar mýsýn/hani mavi kýz

Gökyüzünü sýðdýrmýþ uzun gözlerine

Hani o yaz Ýzmir’de yaþadýðýmýz

Gülþen’i hatýrlar mýsýn/kirpikleri kývýrcýk

Damarlarýnda sanki ay ýþýðý dolaþýrdý

Yaþamaya üþenirdi tembeldi birazcýk

Güzelliðini nasýl savrukça taþýrdý

Henüz Ýzmir’deydik daha taþýnmamýþtýk

Yaþamaya üþenirdi tembeldi birazcýk…’’(A. Ýlhan)

Ah, yorgun zamanlarýn kýyýsýna vurmuþ yüreðim belki de küt küt attýðý günleredir özlemim: aþkýn lepiska saçlarýnda dolaþan kýzýl ýþýklar rengimle ve yaþýmla nasýl da muteberdim bir zamanlar hem benim asla Gülþen adýnda bir arkadaþým da olmadý Atilla Ýlhan’la tanýþana kadar.

Hüznüm.

Hürriyetim.

Hüviyetim.

Koptu kopacak kýyamet yaz bitmeden ve þehir susmadan ben de susmayacaðým ve her öyküyü kendime ithaf edeceðim çünkü içimdeki öykü tezgâhýdýr beni bana ve insanlara sevdiren.

Güllük gülistanlýkmýþ da sahiden içimdeki mevsim bir zamanlar. Tapýndýðým Rabbime sadýk bir kul sýfatýyla asla bana biçilmemiþ sýfatlar þimdilerde yürekten ve bardaklardan taþan sýcak su kadar da ýsýnmamýþtý þehir öncesinde.

Müzmindir hayallerim.

Ah, ben, elbet beylik esaretim ve cesaret bulup da yazdýðým yüzlerce cümle bazen cirit atan nadide sözcükler ýslýklarken beni hece hece.

Gülþen deðilim ya da Süheyla ve de Ayten.

Issýzlýðýma binaen tanýþtýðým yüzlerce isim ve insan.

Metruk hanelerden gelir sesi Gülþen’in ya da Ayþe veya Nimet’in.

Ýhya edense o coþku matemimle örtüþen kimi zaman ve uzaðýna kaçtýðým münafýk gölgeler ve lanetin tek zerresi daha bulaþmasýn diye üstüme beyazlar içinde yaþayýp da sevdiðim.

Renkler aþkýn ýrmaðýnda salýnan duygulardan ibaret ve yüz görümü heceler bazen daðýtan kasveti ve içimdeki çýlgýn þelale ve yaþýmdan ve de yasýmdan uzak bir neþeyi ellerim ben dokundukça kaleme ve imla hatalarýmý imha ederim ne zamanki sýðýnsam iman gücüme coþar da coþar koþarým Rabbime.

Geviþ getirenler.

Göðüs gerenler.

Gönül gözüme sadýk bir nefer iken aþkýn büyüsünde salýndýðým ve hicretin de habercisi iken içimde þakýyan bülbül ile olan devasa aþkýmýzda ben nazenin bir gül olarak zaman zaman batýrsam da dikenlerimi billur sesli bülbüle caka satan dikenlerimle sürtüþen hüzün dilekçemde saklý özüm ve topraðým ve dik duruþumla bülbüle bile kafa tuttuðum asla deðil riya ya da tehdit ki uzadýkça hasretim ve kapalý kapýlardan kovulduðum da dün gibi gerçek.

Gülþen.

Gülümseyen ve gülümseten her isim ve insanda saklý tevazu ve coþku ve iþte kalemi fýrýna verdim: piþmesi an meselesidir bu aþkýn ve s/üzgün varlýðýma da deðecek o sihirli deðnek sayesinde uzanacaðým uzak diyarlara ve kayýp aksanlara deðeceðim sonra da s/üzüleceðim bir bulut gibi konduðumsa aþkýn layýðý ile saklý olduðu gök kubbenin bitiminde süt liman olmuþ varlýðýmla fink atacaðým yerleþtiðim o menzilde.

Bu gün Gülþen’im.

Dünse Süheyla ve Zeynep.

Ýsmime sadýk kalsam da seviyorum baþka ruhlara bürünmeyi ve aþký layýðýyla yaþayan ve yaþatan bir çöl çiçeði gibi sýcakta kavrulsam da yanmaya ve yakmaya dünden razý ve müþfik yüreðimde sobelediðim her duygudan onlarca þiir yazabilirim ne zamanki günün eþref saatinde dokunsam içimdeki gizeme.