Çengelli düþlerimden taný beni ve gücün yettiði kadar savur ve savun içindeki hani.

Gözlerim sadýktýr hayallere.

Gönlümse katýk ettiðim günüme.

Dünse depreþen hüzünse mutluluða öykünen ve iþte saldým yüreðin enginliðine kalemimi.

Sureti yok kayýp gülüþlerin.

Sevdalý bir semazenim ben belki de rüküþ bir Çingene kýzý.

Ah, tufaným.

Ah, tükendiðim.

Ah, tünediðim.

Hazan mahsulü gönlümle düþtüm ben bu yola ve bu aþka.

Seyyahtýr tarifi, düþlerimin ve saydam benliðim ve sedef sözcüklerim.

Kimsem eðer kimsesizliðimi de sonlandýran Rabbim.

Hep vardým.

Hep vardý O da.

Hep yok saydým iklimi bense neferiydim onca azade iklimin ve ikilem yüklü sorularýmý susturdum ve düþtüðüm darboðazdan geçip ulaþtým iþte enginliklere.

Sýð olmayý sevmedim asla.

Sað gösterip sol vuranlarý bir de.

Saðdýcým kalem solumda rotan ve yüreðim önümde ise uzanan uzun çok uzun bir yol ve düne bir b/aktým ki…

Ertelediðim hayallerimi da yatýrdým dizimdeki dizelere ve kýzýný dövmeyen kimse dövdüm hayallerimi ne de olsa annemden tembihliydim hem az da dövmemiþti beni gerçi okþarcasýna dokunurdu ama gözlerindeki kývýlcýmlardan da korkardým ve illa ki yüreðim ve benliðim ateþlenirdi annemin korkutucu bakýþlarýndan.

Misal mi?

Asla izin vermedi sokakta yürürken gülmeme bir de arkama bakmamý asla onaylamadý ve ben asla bakmadým arkama ve gülmedim de hatta coþkumu içime týkýp eve gidene kadar bekledim gülmeyi ve çýðlýk atmayý…

Gözleri bana bakan sevgisi yüreðime akan annesinin biricik çiçeðiydim madem dikenlerimi de büyüttüm büyürken gerçi tam anlamýyla büyümeyi beceremedim ama…

A, bir de gözümde büyüttüklerim ve bu yüzden hep çocuk kaldým ben ve dizlerimi dövdüm kimi zaman þimdilerde dizelerimi dövüyorum sonra da öpüp okþayýp baþýma koyuyorum elbet sevgimi elbet kalemimi elbet sevdiklerimi ve iþte Rabbim ile baþ baþa sefasýný sürüyorum dünde çektiðim cefanýn ve gülümsüyorum usulca sokakta ve usulca seviyorum insanlarý ama asla usulen deðil.

Bir ütopya olabilir de hayallerim ama ben hep imkansýzlýðý ve zoru sevdim.

Hayal kurdum ve gerçek kýldým ama hayalimdeki beni de asla yerleþtiremedim tepeye ne de olsa insandým ne de olsa beþer ve aciz ve kendimi her çaresiz ve yalnýz hissettiðimde dua ettim ve Mevla’mý andým anlayacaðýnýz her daimdi O’nu içimde taþýdýðým ve her daim O’nun beni gördüðü ve bildiði ve bilmediðim her þeyi de öðrenmek adýna hep sevdim ben elbet bilgiyi ve Yaratan’dan dolayý yaratýlaný.

Afaki gözüken kimine.

Azami seven kimse.

Oysaki sevmek sonsuzluktu sevmemek ise onsuzluk ve Allah rýzasý için yaþamanýn ve sevmenin verdiði haz ve huzur ile döndüm defalarca içimdeki çocuða döndüm defalarca eksenimde hep döndüm semazenler gibi hep dönüktü yüzüm gerçeðe ve doðruya ve Rabbime ve iþte öyle bir döndüm ki…

Kendime ulaþmanýn kývancý ile daha hýzlý dönmekteyim.

Sevebilmenin de meali iken kabullendiðim kendim ve kimyamda saklý iken sevgi ve umut ve iþte inancýn eþliðinde devinen hücrelerim ve her yerde Rabbimi gördüðüm ve duyduðum kýsaca tüm benliðimle O’nu duyumsadýðým ve Allah korkuma eþlik eden devasa bir ateþ iþte Ýlahi Ateþ.

Annem bana ilk dualarýmý ezberleten ve vicdanýmý hep rahat kýlan da özümle sözümün bir olduðu bu yüzden kimi insanýn közünde daraðacýnda sallandýrýldýðým ama ben insanlarý ya da kâinatý yapmacýk sevmemiþken ve sevdiðim tüm insanlarý yüreðime soktuðum ve baþýmý her yasladýðýmda yastýða kendime olan saygýmýn eþlik ettiði bu sevgi denizinde nihayetinde kendimi sevebiliyor olmanýn da irsaliyesi belki de cümlelerim.

Reþit bir acýyým ben.

Reþit bir hüzün.

Sevgimin rüþtünü ise ta çocukken ispatladým ve Ýlahi Aþkýn damga vurduðu sonsuzluða duyduðum hürmet ve özlemle sonsuz olduðuna inanýyorum duyumsadýklarýmýn ve yazmanýn da sonsuza tekabül ettiðin bilincinde daha çok sevebiliyor olmanýn verdiði mutlulukla biliyorum da ben aþkýn ve hayalin rakkasesiyim ve de nakkaþý ve na’þý dünün yarýnlarýma bir hediye benden elbet önce Rabbimden.

Bir kozmos ise sözcükler.

Kokpiti belki de yüreðimin.

Ve o kokpitte asýlý bir rüzgârým ben düþünce ikliminde en çok kendime yenik düþtüðüm en çok kendime kýzdýðým ve bir ömür sadece kendimi cezalandýrýp suçladýðým ve sevmelerin mealinde saklý iken sonsuzluk hissine haiz olup sonsuz aþký bulduðum elbet büyüyen devasa bir ateþte Rabbimin varlýðý ile duyumsadýðým bunca güzel duygu adýna kendimle olan mücadelemde sonunda kendi boynuma taktýðým bir madalya iþte sevginin pervazýnda içimdeki çocuðu gagaladýðým çünkü kuþ olmanýn da verdiði hassasiyet ve hissiyat ile kuþ bakýþý yaþadýðým ve sevdiðim hayatýn da verdiði huzur ve þükür ile biliyorum artýk kim olduðumu…

Geç olsa bile varýp varacaðým tek yaka zaten en baþtan belli iken kaderin nezdinde…