Ben hep imkânsýzý sevdim, birazda sende imkânsýzlýk var þimdi…

Sevdiðim renkleri anlatmamý ister misin?
Ya da susma oyunlarýyla konuþmamý… Sessiz bir film misali, ben konuþsam sen dinlesen… Sonra bana kýzýp gitsen bir þey söylemeden. Bilir misin, ben hep bunu yapýyorum… Susup susup kaçýyorum, gidiyorum hiç bilmediðim yerlere… Oralarda kimseler olmuyor, benim dýþýmda… Bir kez olsun baþýmý omzuna yaslamama izin versen de doyasýya aðlasam, çýkarsam tüm içimde ki saklý kalmýþ acýlarý… Sonra gitsem…
Ýmkânsýzým, seni sevmek için senden hiç izin istemedim… Ben hep böyleyim… Sormadan bir kalbi sevebilirim, hatta ölebilirim de… Ölmeye yüz tutmuþ gerçekliðim bu benim…
Ýyi ki varsýn…
Hiçbir zaman duymak istediðim söz bu deðildi… Ama ben hep iyikileri oldum, hayatýnda bir anlam ifade edemediklerimin… Her gelen gözyaþlarýyla yýkayýp beni, gittiler.. Ýmkânsýzým, iyi ki hayatýnda varým… Çünkü sen beni gözyaþlarýnla yýkarken, acýlarýmý sýðdýracak bir yer arýyordum…
Sevdiðim renkleri anlatmamý ister misin?
Kýrmýzýyý mý seversin yoksa maviyi mi? Sende turkuaz çok güzel duruyor… Gözlerinin yeþiline bürünüp, bu þehre kendimi sevdirebilirim… Ama söyledim ya sende turkuaz güzel duruyor… Güneþin rengiyle sabahlarýna doðmamý ister misin? Ya çok sýcak gelirsem sana… Bir çiçek olabilirim senin için, mesela papatya… Ama yok, ezdiðin papatyalarýn arasýnda olmak istemem… Söyledim ya sende turkuaz güzel duruyor… Saçlarýnýn siyahýna dokunmamý ister misin? Sevdiðim daha çok renk var… Sende turkuaz güzel duruyor…
Karanlýðýma dokunmak ister misin? Ya hüznüme… Soðuk bir þehrin duvarlarýna yaslýyorum hüznümü… Elimden bu geliyor, bir de seni sevmek imkânsýzým… Seni seviyorum… Her köþe baþýnýn ardýndan saklý kalan gözlerin beni takip ediyor sanki…

Sevdiðim renkleri anlatmamý ister misin?
Aslýnda ben bir tek gri’yi sevdim…
Oda sende yoktu…
Söyledim ya sende turkuaz çok güzel duruyor…