Hep mükemmellik arýyoruz. En güzelini almak, en iyisi yemek ve içmek, en kalitelisini kullanmak, en lüksünde oturmak istiyoruz. O da olmazsa eskilerinden daha güzeline, daha iyisine, daha kalitesine, daha lüksüne sahip olmak istiyoruz. Bu arzularýmýza kavuþmak için türlü fedakârlýklara katlanýyoruz. En güzel vakitlerimizi, mallarýmýzý, iþimizi, gençliðimizi, dostlarýmýzý, çocuklarýmýzý, eþlerimizi gerektiðinde canýmýzý feda ediyoruz. Fedakârlýk güzel bir þey; ancak vazgeçtiklerimiz, bir daha ele geçmeyecek olan, deðerlendirilmesi gereken fýrsatlar ise veya bu fedakârlýklar baþkalarýný üzecekse orada durup düþünmeli, “Ben ne yapýyorum.” demeliyiz.

Vaatler hepimizi cezbeder. Hayal kurarak kendimize mükemmel vaatler sunar, onlarýn peþinden þartlanmýþçasýna koþarýz. Bir adam bir ev sahibi olmaya þartlanýyor, otuz yýl boyunca yemiyor, içmiyor gece gündüz çalýþýyor, sonunda eve sahip oluyor; ancak o zaman zarfýndaki en güzel yýllarýný sadece bu amaç için harcamýþ oluyor. Zaman ayýramadýðý eþi, ilgilenemediði çocuklarý yýllarca birçok güzellikten mahrum bir yaþam sürüyor. Hâlbuki hayallerdeki güzelliklere kavuþma ihtimali þüphelidir. Onlara belki kavuþursunuz, belki kavuþamazsýnýz. Oysa sahip olduðumuz güzelliklerle mutlu olmak bizim elimizde.

Ýstediði yere zorlanmadan, yürüyerek gidebilen, saðlýklý bir insanýn her fýrsatta arabasýnýn olmamasýndan yakýnmasý; kimseye muhtaç olmadan yaþam sürebilecek kadar geliri olan birisinin yüksek maaþlý kiþilere özenerek sürekli onlarýn gelirini konuþmasý; kiralýk bir evde de olsa sýcak bir yuva kurmuþ bir kadýn veya bir erkeðin baþka ailelerin yaþam koþullarýna özenerek karý koca hep onlarý konuþmasý, kendi hatalarýyla birbirlerini yargýlayýp durmalarý ne kadar anlamsýz ve ne kadar yýpratýcý. Kendi huzurunu kendi eliyle bozan kiþilere þaþýrmamak elde deðil.

“En büyük zenginlik kanaatkârlýktýr.” denilmiþ. Yaþamýmýz boyunca bir þeylerimiz hep eksik kalacak. Biz eksiklerimizi tamamladýkça baþka eksiklerimizi keþfedeceðiz. O halde birçok kiþide olmayýp bizde olanlarý görmek, baþaramadýklarýmýzý deðil de baþarabildiklerimizi görmek daha akýllýca olacaktýr. Bir kolu kopan birisi “Neyseki diðer kolum saðlam ve onu kullanabiliyorum.” diyebilmeli.

Kanaatkarlýk sadece mal varlýðýyla ilgili deðildir. Kiþi baþkalarýyla olan iliþkilerinde de kanaatkar olmalý. “Armudun sapý, üzümün çöpü” anlayýþý ile arkadaþlarýmýza veya dostlarýmýza veya eþimize yaklaþýrsak kimseyle geçinemeyiz, kimseden memnun kalmayýz. Kiminle beraber olursak olalým aklýmýzda sürekli bir baþkasý olur. Oysa herkesi olduðu gibi sevebilsek muhataplarýmýzýn ne kadar çok güzel meziyetleri olduðunu göreceðiz.

Yýllar önce bir yerde okumuþtum. Bir gözü görmeyen birisini seven bir kiþi onu þöyle deðerlendiriyordu : Bir gözü görmüyor ama diðer gözünün o kadar derin bir bakýþý var ki… Bir ayaðý topal olan birini seven de onu þöyle deðerlendiriyordu. “Aksayan ayaðýyla öyle güzel sekiyor ki… Bakýþ açýsý insanýn yaþamýný ve ruh dünyasýný ne kadar çok deðiþtiriyor deðil mi? Bütün mesele sevdiklerimizi noksanlarýyla sevmek. Zihinsel özürlü genç çocuðunun bakýmýndaki zorluklara “O benim cennetim.” anlayýþýyla katlanan anne takdiri hak etmiyor mu?