O günkü görevimiz sadece keþif amaçlýydý. Belirlenen noktalarýn üzerinden uçup gerekli istihbaratý topladýktan sonra üsse geri dönecektik. Her þey güzel baþlamýþtý uçaðýmýz sorunsuz bir þekilde havalanmýþ ilk gözlem noktasýnýn üzerinden uçarken hiçbir sorunla karþýlaþmamýþtýk. Uçaðý kullanan en yakýn dostum birinci sýnýf bir pilottu. Ben ise arkada gözlem noktalarýný inceleyip bilgi kaydetmekle sorumluydum. Çoktan ikinci gözlem noktasýnýn da bilgilerini kaydetmiþtim. Son olarak üçüncü noktayý da halledip üsse dönmeyi iple çekiyordum. Þunu söylemem gerek ki uçmayý asla sevmem. Tanrý, insanlarýn uçmasýný isteseydi onlara muhtemelen kanat verirdi.

Son gözlem noktasýna beþ dakikalýk mesafede düþman uçaklarýyla karþýlaþtýk. Bizim uçaðýmýz keþif amaçlý üretilmiþ bir P-47 idi. Üzerinde hiçbir silah bulunmuyordu. Sadece herhangi bir tehlikeye karþý uçaðýn yan tarafýna monte edilmiþ otomatik bir tüfek vardý. Karþý da ise türünün son örnekleri jet avcý uçaklarý uçuyordu. Yani bugün bizim son günümüz olabilirdi. Ben öyle düþünüyordum. Gözlem noktasýna ulaþmadan rotamýzý deðiþtirip kaçmaya baþladýk. Kendimizi birden kedi fare oyununun içinde bulduk. Arkamýzdan ateþ ederek avcý uçaklarý yaklaþýyordu. Bize yetiþip uçaðýmýzý düþüreceklerdi. Çoktan soðukkanlýlýðýmý kaybetmiþtim. Son günümün havada olacaðýný hiç düþünmezdim çünkü söylediðim gibi uçmayý asla sevmem. Ama dostum atýlan atýþlardan kaçmayý baþarýyordu. Bir ara baþýný hafifçe geriye atarak “birazdan yapacaðým þeyi hiç sevmeyeceksin” dedi. Aklýndan ne geçtiðini tam o anda anladým çölün üstünde uçmayý planlýyordu. Avcý uçaklarý hýzlý olmalarýna karþýn manevra kabiliyetleri o kadar geliþmiþ deðildi. Ama bizim uçaðýmýz daha küçük ve manevra hassasiyeti iyiydi. Çölün içinde kum tepelerine doðru alçalmaya baþladýk. Peþimizdekiler ise biraz daha ateþ ederek gözden yittiler. Kurtulmuþtuk. Ama bir sorun vardý. Motorun bir parçasý kýrýlmýþ ve bizi zorunlu iniþ yapmaya mecbur býrakmýþtý. Daha doðrusu uçaðýmýz düþmüþtü.

Kendime geldiðimde uçaðýn içindeydim. Hala tek parçaydý. Pilot dostum ise baygýndý. Uçaktan inip onun yanýna gittim ve onu sarstým. Ama uyanmadý. Baþýný kaldýrdýðýmda alnýndan akan kaný gördüm. Alnýndan akarak göðsüne kadar þeritler oluþturmuþu.

Onu alýp uçaðýn gölge yerine yatýrdým. Ve baþýný tedavi etmeye baþladým. Sonra uçaðý inceledim. Motor bozulmuþtu ama tamir edilebilirdi. Ýlk gün güneþ batýncaya kadar motorla uðraþtým ve ara ara dostumun durumuna göz attým. Gece çok soðuk geçti. Sabaha karþý dostum biraz kendine gelir gibi oldu ama daha aymamýþtý. Ýçinde bulunduðumuz durumu ona anlattým. Sabah ilk ýþýkla birlikte uçaðý tamir etmeye baþladým. Güneþ tam tepedeyken uçaða dokunmama izin vermiyordu. Sanki çöldeki her þey benim ve siz yabancýlar onlara dokunamazsýnýz diyordu. Ve içme suyumuz çok azdý. Ýdareli kullanýrsak ancak bize dört ya da beþ gün yetirdi o da en iyi ihtimalle.

Ýçme suyumuz tükenmek üzereydi ve ben hala uçaðý tamir edememiþtim. Dostum ise ara sýra kendine geliyor ve geri bayýlýyordu. Bir sabah dostumun biri ile konuþmasýna uyandým. Ne kadar sevindiðimi sizlere anlatamam. Öncelikle dostum iyileþmiþti ve ikinci olarak bu çölde bizden baþka biri daha vardý. Büyük bir sevinçle doðrulduðumda hüsrana kapýldým. Dostum uyanmýþtý ama karþýsýnda kimse yoktu. O kendi kendisiyle konuþuyordu. Beni fark edince, “bak burada bizden baþka biri daha var” dedi. “Benden bir koyun çizmemi istiyor.” Bozuntuya vermeden peki “ çizdin mi?” diye sordum. “Çizdim ama bizimkisi çok seçici bir türlü beðenmiyor” dedi.

Her geçen gün dostum hayali arkadaþý hakkýnda bana yeni bilgiler veriyordu. Bir keresinde bana onun baþka bir gezegenden geldiðini söyledi. Ve söylediðine göre gezegeni ev büyüklüðünde bir þeymiþ. Her ne kadar bir gezegen ya da asteroitin ev büyüklüðünde olmasý imkânsýz gibi görünse de dostumun hayalinde oluyordu.

Çölde geçirdiðimiz dördüncü gündü. Uçaðý biraz tamir etmiþ nerdeyse havalanacak duruma getirmiþtim. Dostum artýk kendine gelmiþti ama ayaða kalkamýyor benle oturarak konuþuyordu. Görünürde hiçbir þey yoktu. Alnýndaki yara kapanmýþ sadece hafif bir iz kalmýþtý. Ve gözleri bana deðiþik gelmeye baþlamýþtý. Çünkü dostumun gözleri kahverengiydi ama gün geçtikçe yeþile dönüyordu. Motorun kýrýlan parçasý için bir parça hazýrlamýþ onu takmak için uðraþýyordum. Bu parçayý da takarsam uçak havalanmaya hazýr hale gelecekti. Dostum uçaðýn sol tarafýna sýrt üstü dayanmýþ çölü izliyordu. Birden baþý öne düþtü ilk önce uyuduðu sandým. Ama hayýr uyumamýþtý. Çünkü benle konuþuyor adýnýn Küçük Prens olduðunu öðrendiðim minik gezginin gülünü anlatýyordu. Gidip onu düzelttim ve konuþmamýza devam ettik. Çölün kavurucu sýcaðýna raðmen dostum buz gibiydi. Kan vücudundan çekilmiþ damarlarý donmuþ gibiydi. Çöl sýcak çok sýcaktý. Güneþ olanca ihtiþamýyla parlýyor günü adeta kavuruyordu.  Buna raðmen dostum buz gibiydi. Dostumun yanýna oturdum. Sýrtýmý uçaða dayadým. Sýcak, ýsýnan metalden geçip sýrtýmý yakmaya baþladý. Gözüm kararýyor çöl gittikçe küçülüyordu. Birden karþýmda onu gördüm altýn sarýsý saçlarýyla karþýmda duruyor bana gülümsüyordu.