Can sýkýntýsýnda ruhum damla damla eriyordu. Yerde ruhumun damlalarýnda bir gölet oluþmuþtu. Ne konuþacak biri, ne gidecek bir yerim vardý. Hal böyle olunca isteksizlik beni koltuða mýhlamýþtý! Kendi kendime soruyordum. “Bu durumdan nasýl kurtulacaðým?” Eðer insanlarýn benden bir çýkarý olsaydý bütün yollarý bana çýkardý! Ýnsanlarýn benden bir çýkarý olmadýðý için bütün yollar benim için çýkmaz sokaktý… Nereden mi biliyorum? Cevabý çok basit. Adresi tarif ediyorsam, adresi bildiðim içindir…

Çoðu zaman diðerleri gibi olmak isterdim. Neþeleri olan, mutluluklarý olan, dertleri olan normal bir insan olmak isterdim. Bütün dünya su altýnda kalsa kulaç atardým. Kulaç atamadýðým yerde ise boðulur giderdim… Ýþte benim için her þey bu kadar basit…

Kime güvendiysem, en güzel, en saf duygularýmýn katili oldu! Hayatýmda bazý güzel anlar da vardý. Hayatýmýn en güzel anlarý intiharý düþündüðüm anlardý! Biliyordum bu anlarý asla gerçekle buluþturamayacaktým! Çünkü anlarý gerçekle buluþturmak cesaret ister! Cesaret ruhumdan firar edeli çok zaman oldu! Bende firar ettiði günden sonra hiç aramadým!

Geçmiþte alýþmak istemediðim ne kadar duygu, ne durum varsa bugün hepsinin müptelasýyým! Kâðýt üzerinde yaþýyordum! Kâðýt üzerinde vardým! Ama gerçekte var mýydým?

Hayat sadece kâðýt üzerinde yaþansaydý cennet olurdu! Belki de insanlar orayý da cehenneme çevirmenin bir yolunu bulurdu! Zaten bu çok zor olmazdý!

Zaman…. Ömür…. Hayat…  Bir ölüm çýkmazý….

Katili tanýyor olmak, ölümü de tanýyor olmak anlamýna gelir mi?