Sorkun’a [1] mani yazdým,

Ne bir ot, ne de sazdým,

Hayal gitti yaylaya;

Ne çok oldum, ne azdým.

x

Sorkun; yerleþim yeri,

Adý bin yýldan beri,

Çok þehit verdiler,

Sorkun ecdat eseri.

x

Sorkun’un karý erir,

Gözlerim neden seðrir,

Yýkýlmýþ bak obamýz;

Kötü haberi verir.

x

Sorkun’un kavaklarý,

Düzüldü duvaklarý,

Tekneler boþalmýþ hep;

Açýlmýþ savaklarý.

x

Sorkun’a gidemedim,

Katýrý güdemedim,

Sýðýrý bekçi tuttu;

Borcunu ödemedim.

x

Sorkun’da kuru söðüt,

Sen de dik salkým söðüt,

Atandan almadýn mý?

Duymadýn mý hiç öðüt?

x

Sorkun baþýnda keklik,

Öldürmek mi erkeklik,

Öküz koruya girmiþ;

Ödedim bak beþ teklik.

x

Durmadan Sorkun deriz,

Hep hasretin çekeriz,

Üstüne taþ koymayýz;

Gezip döner gideriz.

19.01.2024 Konya

Durmuþ Ali ÖZBEK

Sorkun: Ermenek, Yukarý Çaðlar köyüne ait olup, Emeviler zamanýnda Araplarla Ermeniler arasýnda tampon bölge oluþturmak için Seyhan-Ceyhan nehirleri arasýna yerleþtirilen Türk oymaklar yerleþtirilir. Daha sonra Abbasiler zamanýnda Türk Akýncýlarýn Afyon’a kadar ilerler. Geri dönerken uðradýklarý Ermenek vadisini görmeleri, bir kýþ boyunca bu vadide konaklamalarý sonrasýnda Adana’ya dönerler. Türk oymaklar hayvanlarý ile birlikte Mersin, Silifke üzerinden Orta Toroslarýn içlerine doðru ilerlerler. Bu oymaklardan biri su baþý olan, söðüt aðaçlarýnýn bulunduðu yaylaya ulaþýrlar. Yerel yönetime (vasal kral) giderler, otlakýye ücreti ödemek üzere anlaþýrlar. Güney yönünde hilal biçiminde kuru duvarlarla örülmüþ yayla obalarý oluþtururlar. Yazýn konaklanacak bu mekâna da o günden sonra Sorkun adýný verirler.