Kalemin kadere derdini dökse,

Tek tek her satýra kederle akar.

Harflerine dalýp acýyý çekse,

Bütün yaralarý daðlayýp yakar.

Ruhunu dinleyip duyduðun hisle,

Mutluluðu yar et, gönlünü yasla,

Kalbinde huzuru bulunca besle, 

Çiçeðin her yere tohumun eker.

Ufukta güneþin, ýþýðý serip,

Isýtýr buzlarý gönlüne erip,

Muradý olana nasibi varýp,

Umut ettiklerin yoluna çýkar.

Olur da ayaðýn deðerse taþa,

Yaþarken bakarsýn dert gelir baþa,

Yine de ölçüyü aþmadan yaþa,

Terazin þaþarsa kefesi çöker.

Anýlarýn çýkýp gelir peþinden,

Karanlýk gölgeler aþar baþýndan,

Istýrabý süzer, gözün yaþýndan,

Dostlarýn çaresiz ardýndan bakar.

Berlin / 14.03.2024 

YORUM:

Mehmet Fikret ÜNALAN