Online Üye
Online Ziyaretçi
sen şimdi uyuyorsun, ölü yapraklarla sarılı yatağında
sarmaşıklar sarmış etrafını
senin sayende yaşıyorlar, tutunuyorlar hayata
ruhun güneş gibi doğuyor onlara
şiirler seni izliyor mutlulukla
karanlık çöktüğünde umutlar tükeniyor
yine de senin gülümsemen ışık oluyor dünyada
bir şair karanlıktaysa eğer, tutanacak bir aydınlık arar kendine
yanan ateşi sönmez yoksa mısraların
ve dili susmaz kaldırımların
biliyorum, şuan benden çok uzaktasın
ve şehrin ışıklarından gözlerin bıkkın
bak şimdi kasımda geldi, üşümüştür ellerin
paltonun cebine bir papatya bıraktım
bak ona, beni hatırlar gülersin bilirim
ve sakla aklından silinmeyecek anılarla...