dün gece istanbuldaydým
daha önce gelmediðim,
nasýl geldiðimi bilmediðim
varoþ bir semti ümraniye
sokaklar insan kalabalýðý
önce siyaha boyuyorlar duvarlarý
ardýnda insan potreleri çiziliyor
benimsediðm görüþ mirofonu uzattý bana
baktým duvara insan dedim insanlýk dedim
yanýmda biri vardý bazen sen olurdun bazen hiç
bir çorbacýya gittik
çorbamýzý içmiþ sohbet ediyorduk
bu þehirin camiileri diye söze baþladýk
kocaman camii sanki üzerimize geliyordu
tek minareliydi arþa deðiyordu
birden ürktüm ok meydanýnda molof sallayan
öfkeli çocuk geldi aklýma
gün kararýyordu garsonun tavsiyesiyle
küçük mütavazi bir otelle gittik
otelde asýlý tablo kocaman gövdeli aðaçlar devlere benziyordu
altýnda benim imzam
bu tabloya yanlýzlýðým demiþtim
sana vermiþtim
acaba sen burdamýsýn
siyaha boyanan duvarda çizelen yüzün
istanbulda sen
istanbul sensin
içimde sýzlayan...