Çiçekleri ne toprak, ne su, ne hava ancak bahçývanýn sevgisi yetiþtirir. Çocuklarý anne-babalarý, öðrencileri de öðretmenleri yetiþtirir. Yetimi, öksüzü ve kimsesizi baðrýna basacak, sýcacýk kucaðýna alarak, hasretle beklediði gerçek sevgiyi tattýracak yiðitlere çok ama çok ihtiyaç var. Bahçývanlarýn gülistandan topladýðý çiçeklerin yüzlercesini hatta binlercesini öðretmenler topluyor. Hiç kimse öðretmenler kadar verimli olamaz ve ürün alamaz. Çünkü öðretmenler yaratýlmýþlarýn en þereflisi ve en üstünü olan insaný yetiþtiriyor. Dünya güzeli nadide gülleri, menekþeleri, çiðdemleri, gelincikleri, laleleri, sümbülleri, kardelenleri, zambaklarý yetiþtiriyor. Öðretmenin derdiklerini kimse deremez ve toplayamaz. Bir eðitimcinin tesiri, samimiyeti ve þefkati kadar büyük olur. Samimiyeti fedakârlýklarýnda görünür.

Öðretmen, göklerin kurþun rengine boyandýðý soðuk bir rüzgâr gibi tehditlerin savrulduðu anlarda bile ümidini kaybetmez. Islak haberlerle yürekleri üþüyen insanlara kucaðýný açar. Soðukta, tipide, yaðmurda, karda, fýrtýnada kalan çiçekse; iþte o zaman öðretmenin yüreði parçalanýr, can evinden vurulur. Hemen çiçeðine koþar elinden tutar, baðrýna sýkýca basar.

Öðretmenin yüreði bir pamuk denizi kadar beyaz bulutlarla kaplý, yükünü boþaltmamýþ yaðmur bulutlarý kadar içi doludur. Havaya, denize, topraða düþen cemre gibi çiçeklerinin gönüllerine düþer. Diriliþ sýcaklýðý her yeri kaplar, yayýlýr ve daðýlýr. Asâlet ve zarâfetle açan pembe benekli orkideler, gülüþüyle gönlümüzü ýsýtan hercaî menekþeler, kadife gibi yumuþacýk kumaþýyla al yazmalý güller, zambaklar, begonya ve leylaklar yetiþtiren o kutsal eller ne kadar öpülse azdýr.

Öðretmenin sýnýfýnda öðrenciler bülbül gibi, kanaryalar gibi bestelerini þakýyacak, narçiçekleri gibi meyveye duracak, mis gibi kekik kokularý her yeri saracak, öðretmen de zevkle bu güzellikleri seyrederek mutlu olacak. Tatmayan bilmez derler. Gerçekten de öyle. Çiçekleri koklayýp, bülbülleri dinlemenin zevkini ancak yaþayanlar bilir. Bu zevki tadanlarýn ve çiçeklerine tattýranlarýn ellerini hürmetle, muhabbetle öpüyorum.
Bu sevda öyle bir sevda ki, buna gönül verenlerden daha büyük gönüllü kim olabilir? Bu davaya gönül vermiþ kahramanlardan daha büyük kahramanlarýn sayýsý her halde çok azdýr. Dünyanýn en büyük cihangirleri kalplerin fatihleri deðil midir?

Çiçeðe sevdalanmak, çiçeklerle bir olmak, çiçekle yatýp çiçekle kalkmak. Gece rüyalarýnda çiçekleriyle olmak. Renklerin sesiyle konuþan kadife gönüllü çiçekleri öpüp koklamak, baðrýna basmak, gözlerinin içine bakýp gözlerinde kaybolmak, gittiðin yere beni de götür diyebilmek.

Gönül yamaçlarýmýzda sevdiklerimiz için özenle yetiþtirdiðimiz güllerimizin, gecenin gül yüzlü vaktinde el açýp boyun bükerek bizim için dua etmesi ne güzel ne hoþ olur deðil mi? Bizim de onlara sunacaðýmýz güzel sözlerimiz olmalý deðil mi?

Aþk bahçelerinden devþirilen çiçekler ve özlemlerimiz sevdiklerimiz için deðil mi? Cananýmýz için, gecenin en mahrem saatlerinde beyaz sayfalara dökülen sözlerimiz ve kalbimizin küt küt atan sesi, bir kuþun pýr pýr atan yüreði, yerinden çýkarcasýna atan kalp sesleri… Sayfalara nakýþ nakýþ yazýlan sözler ve hayaller… Aþk yangýný taþýyan yüreklere esen tatlý meltemler… Seherde yürek yakarak esen yeller…

Sevdiðimize içimizdeki yangýnla, yüreðimizde akan çaðlayanlar ve hiç dinmeyen gözyaþlarýmýzla, hasret kokulu rüzgârlarla ona ulaþmayý arzulamamýz. Hasret ve özlemle ufuklara sýðmayan bakýþlar, derin ve mehtaplý bir gece gibi bizi baþka bir âleme götürüyor. Gözler nemleniyor, baharda biriken þebnemler gibi gözyaþlarýmýz yanaklardan süzülerek dökülmeye baþlýyor.