Gökyüzü birdenbire zifiri karanlýk oldu, göz gözü görmüyordu.

Sanki bir daha hiç güneþ aydýnlatmayacaktý, görünmeyecekti, ufukta

Etraftaki sesleri duymuyordu kulaklarým, uðul uðuldu

Beyaz önlük giymiþ birisi bir þeyler mýrýldanýp duruyordu karþýmda,

Anlamsýz gelen, iþime gelmeyen, duyup ta duymak istemediðim,

O an…! Heyelanlar oldu hayatýmda, büyük bir gürültü koptu içimde,

Taþlar, topraklar döküldü deler, paçalarcasýna baþýmdan ayaðýma,

Baðýrmak, hýçkýrmak istedim avazýmýn çýktýðý kadar,

Sesim çýkmýyordu, hýçkýrýklar boðazýmda düðümlenmiþti.

Gözyaþlarým kýzarmýþ gözlerimden fýþkýrdý, yüzümü yakýyordu,

Oluk oluk akarken yanaklarýmdan aþaðýya yanardað kýzgýnlýðýnda,

Bacaklarým titriyordu, çekmekte zorlanýyordu külçeleþmiþ vücudumu,

Aðýr aðýr yýkýldýlar yere dolu bir çuval misali, kof bir sesle,

Birden bire dünya dönmeye baþladý etrafýmda yerçekimine inat,

Her yer, herkes dönüyordu hiç durmadan, bulanýk, fýrýl fýrýl…

Çaresizlik, çaresiz kalmak, çaresiz olmak ne zor þeydi bilemezsiniz.

Kýymetli varlýðýnýzýn ellerinizin arasýndan kayýp gitmesi,

Onu tutamayýþýnýz, engel olamayýþýnýz kabul etmesi en zor þeydi.

Rabbim kimseye bu acýyý, çaresizliði tattýrmasýn,

Bedenim kor alevlerde kavruluyordu, kalbim acýyla burkuluyordu,

Vücudumdan parça koparýlmýþtý sanki canlý canlý acýmadan,

Elim, kolum koparýlmýþtý, kalbim sökülmüþtü yerinden.

Nasýl yaþayacaktým, nasýl devam edecektim hayatýma.

Pusulasýz gemi gibi kalakalmýþtým okyanusun ortasýnda

Bir o yana, bir bu yana sallanýyordu gideceði yolu bilemeden,

Ýþte  O, BÝR, GÜN…  acý dolu, unutulamayan BÝR GÜNDÜ…

                                               Sakine BAHADIR