Belki bir kış sabahından kalma ürkeklikle kalkıyorum yatağımdan

Bu sabahta sensizlikle yıkayacağım yüzümü

Yürüyorum yavaş yavaş sana doğru

Gittikçe uzuyor koridor yüreğimin kimsesizliğinde

Kaçıyorum sanki insanlardan

Sessizce bir durağın en küflü tarafından tutuyorum

Biliyorum Gelmeyecek 

Çünkü Vaktini kaçırmıştım ben

Bu " Aşk " denilen yolculuğun



Bir çok bekleme salonunda vakit geçirebilmiştim

Oysa uyumak bu kadar zor gelmemişti

Alışmıştım her şeye ya da her şey alıştırmıştı kendisine

Yağmurlar yağardı şehirlere 

Bütün herkes koşardı kaçmak için 

Bir ben kalırdım sırılsıklam ve kaçmadan girdiğim odamda

Beni hep sen\ sizlikle karşılardın

İşte tam o sırada " ben " sizliğe giderdim



Şimdi Bütün Takvim Sayfaları Yırtılmaya Mahkum

Çünkü Zaman Sensizliğe Çığlık Atıyor

Durmadan Şehir Değiştirmek İstiyorum

Oysa Her Şehirde Bir Sen Görme Umudu Taşıyorum

Şimdi Zaman Kaybolma Zamanı

ve Ben Aklımın Dolambaçlı Yollarında Kendimi Asıyorum

Güle Güle Demek İstiyorum

Oysa Bütün Gülümsemelerimi

Sana Bıraktığımı Hatırlıyorum


Muhammed Yalçınkaya 


( Gülümse Sen Benden Kalma Yetimlikle başlıklı yazı muhammed-yal tarafından 25.12.2010 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.