Çocukluk… Sýcaklýðýn, içtenliðin, saflýðýn, neþenin, huzurun ve daha birçok güzelliðin tanýmýdýr çocukluk. Kýsacasý hayat ve hayatýn anlamý deðil midir çocukluk? Çocukluk bir tebessüm gibidir aslýnda, mutluluk verir deðil mi insana? Öyle ya çocukluk en mutlu, en huzurlu, en tasasýz ve en güzel dönemidir hayatýn. Büyükler demez mi hep tekrar çocuk olsam keþke diye? Özlem duymaz mý hiç o güzel yýllara? Vaktimi boþuna harcamýþým keþke geri dönebilsem demez mi? Der elbette. Hem de nasýl içten söyler, nasýl arzu eder çocuk olmayý. Koþmayý, durmaksýzýn koþmayý ister hep. Bacaklarýnda eski kuvveti  bulmak ister. Ýþte böyle arzu edilecek, böyle özlem duyulacak bir dönemdir çocukluk. Hem öylesine saf, öylesine temiz ve öylesine güzeldir ki çocukluk… Kelimeler kifayetsiz kalýyor, yetmiyor. Ýnsan da doyamýyor ya anlatmaya. Peki neden çocukluk için, onu anlatabilmek için bu kadar kelime sarf ediyor yazarlar? Bence, çocuklar bu deliþmen çaðlarýnda, kývrak zekalarýnýn, durmaksýzýn yol almaya yetecek kuvvetin, ýrmaktan hýzlý  akmaya yetecek enerjinin, oyunlardaki eðlencenin, tazeliðin, gözlerindeki ve hayatlarýndaki pýrýltýnýn, saf ve temiz yüreklerinin, tatlý  uykularýnýn kýymetini bilsinler, tadýný çýkarsýnlar yani çocukluðun  deðerini  bilip doyasýya yaþasýnlar diye…