NE VAKİT HATIRLAMIYORUM
Ne vakit sevmiştim seni hatırlamıyorum
Hazan bahçem şimdi renk renk güller dolu
Gecem yok artık gölgeni dahi eş tuttum güneşime
Üşümüyorum nicedir
Kış gecelerinde avuçların yaz güneşi adeta bana
Ne vakit ağlamıştım en son hatırlamıyorum
Yanaklarımda açan gamzelerime sığdırdım seni
Bir çift gözümde nur ettim yüzünü akşamın karanlığında
Mavi bir zambak gibisin
Odamın penceresinden beni seyreden
Ne vakit uykusuz geceler geçirdim hatırlamıyorum
Her yeni akşamda parlayan tek yıldız seçtim seni semalarda
Sen beni böyle sevdikçe kocaman …
Ben bu dünyaya meydan okurum
Hiç ama hiç kocamam...
Ne vakit ölümü getirdim aklıma hatırlamıyorum
Ölsem de ne yazar hayata, sen bende yaşayan ruhumsun
Varsın solsun çehrem, varsın düşsün saçlarıma aklar
Sen her doğan günde
Sil baştan yaşadığım gençliğimsin.
Begüm Özdikici