“sudan daha durudur hayallerin kafesi”

bugün her zamanki kadar hüzünlüyüm

batan güneþi gördüm ufukta

bir kez dönüp bakmadý bile bana

oysa ben ona gülümsemiþtim kederle

bir damla yaþ vardý hiç görmediðin gözlerimde

beni terk eden dünden

ne bir eksik ne de bir fazla

yanmakta yüreðim unuttuðu bir hazla

dilim lâlde durur gidemez bir adým ileri

tutulmuþ sihirli ikliminde sözün

güneþe âþýk ay gibi

sükûtum dinlenir yalnýzlýðýmýn yücesinde

gül nasýl açarsa dalýnda sessizce

ve mehtap yeryüzünü nasýl incitmeden keserse

sema deðildir sudan duru hayallerin kafesi

rintlerin gönlünde belirir ufkun kýrmýzý halesi

laciverdini geçmiþ zamanlara terk etmiþ

bembeyaz bulutlu bir gökyüzü düþlerdim

kapandý birdenbire  gurbetin

tunca benzeyen hududunda gözlerim 

unutma ki terk eder

hülyasýzlýk bile hücresinde bedbahtý

bugün her zamanki kadar hüzünlüyüm

sevgili abgüncüðüm kýsacasý