Online Üye
Online Ziyaretçi
Her bulduğum yerde yitiriyorum seni … Gel diyorum gelmiyorsun.. Hangi yollarda kaybettim seni bilemiyorum. Sorduğum her soru çıkmaz sokaklara götürüyor beni.. ve ben susuyorum. Yoruldum artık gel diye inlemelerimden.. Yoruldum her köşe başında seni kaybetmekten. Sev diyorum ! Sadece sev ! Hani çok seviyorum demeleri de geçtim sadece sev bir kere sev! Oysa bende bulabilseydin kendini ..Biliyorsun diğer insanlar gibi laf kalabalığı yapmam “Dünyayı yıkarım, yakarım.” Diyen insanlardan olamadım hiç olmakta istemedim. Çünkü dünyayı yakmak yada yıkmak yapılabilmesi imkansız birşeydir. Ama ben oysa ben “Ölürüm” tek bir kelimen yeterdi boğazıma ipi geçirmeyi. Tek bir sözün yeterdi . uçurumdan bir adım atabilmeyi. Ama GELMEDİN! Beni yarım bıraktın .. Beni çaresiz beni ümitsiz bıraktın.Hep kırmızı ışıklarda bekledim seni. Hiç yollarıma çıkmadın karmakarışık caddelerde aradım seni. Bir kere bile göremedim… Şimdi hep kırmızı ışıklar yanıyor bana hiç ilerleyemiyorum . Bir ötesine gidemiyorum zamanın. Ve zaman hiç durmaksızın akıp gidiyor avuçlarımdan. Korkuyorum. Birgün hiç gelmediğin hayatımdan tamamiyle gitmenden. Nasıl mı ? Ben içimde yarattığım seni kaybetmekten korkuyorum.Hayallerime soktum seni..Adını sayıkladı dudaklarım sesim nefesim.. Sen yokken bile ben sana karıştım.Tenin tenime deymedi. Gözlerin gözlerime hiç. Hiçten var ettim yoktan var ettim ben seni.Ruhumda can buldun yürek oldun nefes oldun… Hayal oldun. Evet sen yokken bile biz olduk bu gönülde . Dedim ya biz olmuştuk ! Şimdi git aklımdan da yüreğim den de git ! Çünkü bu başka birşeydi. Anlıyormusun? Yorgunum bitik düştüm bu aşka . Acılarla büyüttüm seni içimde. Ve acılarla gidiyorsun benden. Var git dokunma yüreğime sözlerime karışma var git katilim olmadan git git !