Dokunma aðlayayým eksik olsun mendilin,

Ýncinen gönül baðým koparsa kopsun artýk.

Madem ki ben deðilim ýþýk saçan kandilin,

Yüreðim ne delilik yaparsa yapsýn artýk.

Beni sokarken her gün hasret denen engerek,

Demiþsin ki “Kurtarmak benim neyime gerek”,

Madem öyle az kaldý hazýrla kazma kürek,

Gittiðim yol ölüme saparsa sapsýn artýk.

Benim Aslý'lýðýma yanarken onca Kerem,

Umurunda olmadý neden senin muhterem,

Dostlar sana demiþ ki “Bu kýz kapacak verem”,

Aldýrmayýp demiþsin kaparsa kapsýn artýk”.

Sanmayasýn ben artýk geliþini düþlerim,

Sabrýmýn iðnesiyle her gün vuslat iþlerim,

Sana “Sevdim” diyecek dilimi de diþlerim,

Ýstiyorsa kökünden koparsa kopsun artýk.

Madem ki hiçe saydýn benim gönül yelimi,

Son nefesi versem de gelip tutma elimi,

Senden baþka herkese helal ettim halimi,

Kalbin kime isterse taparsa tapsýn artýk.

Ýyi kulak ver þimdi kalbimden çýkan sese,

Rabbim muhtaç etmesin beni senli nefese,

Yazýldýysa bozulsun vuslat denen o buse,

Ayrýlýk gözlerimden öperse öpsün artýk.

GÜLHUN ERTÝLAV