gereksizliğini bir borç bildiğim insanlar
gürültülü sokakların anlamsızlığını ifade ediyor
not al hayat
konuşmasını istediklerim kayıplarda
çoğunluğun boş dizelerinde ömür tüketiyorum
arka sokaklarda kaybettiğim çocukluğum
kendini yalnızlar rıhtımında intihara sürüklemek üzere
bense hala aynı kaldırımda mutluluğun geçiş vaktini kolluyorum
umutlarım haber yollamış ümidi kesmem için
yalnızlık kapı aralıyor
içeri girmeme az kaldı
karanlığın kayıp faili olarak
resmim asılmış vitrinlere
sürgün edilmeden kendimi bir köşede bıraktım bende
şimdi sadece buğulu bir anı defteri
ve tozlanmış eski fotoğraflar kanıt olarak gösteriliyor
acılarımın izdüşümü olarak
o zaman demdir bu, dinle hayat
tüm suçlarımı kabul ediyorum
kaldırdım alnımı bekliyorum
son isteğimdir
umutlanırım belki
güneş doğmadan kırın kalemimi...
" S.ARS. "
