Eskimeyen bir türkünün tellerinde gidiyorum çocukluðumun en kýymetli anýlarýna. Mutsuzlukla henüz tanýþmamýþken, hani büyümenin marifet olduðuna inandýðým; o tertemiz yýllara. Kayýsý çekirdekleri ve gazoz kapaklarýyla oyunlar oynadýðým, cumartesi günleri çizgi film izlemek için erkenden uyandýðým, dedemden aldýðým harçlýklarla leblebi tozu ve çiklet aldýðým; henüz olmamýþ, ömrümün tazecik zamanlarýna. Umutlarýn ve hayallerin en taze iklimine, aðýz dolusu kahkahalarýmýn en gerçek haline, gözyaþlarýmýn ve sýkýntýlarýmýn mahsusçuktan yaþandýðý geçmiþime.

Bende büyüdüm herkes kadar iþte. Çocukluðumda dinlediðim þarkýdaki gibi oldu aslýnda ;’’ Biz büyüdük ve kirlendi dünya.’’ Nasýl olduðunu anlamasam da kirleniverdi dünya ve ben de öyle, bir anda. Mutsuzluklar ve piþmanlýklar henüz sarmamýþtý ömrümü o zamanlar. Arkadaþlarým birer birer küsüp yabancýlaþmamýþlardý henüz. Yalnýz baþýna kalmak ne demektir bilmiyordum. Yalnýzlýk, mutsuzluk ve piþmanlýk yalnýzca þiir yazmak için kullandýðým kelimelerdi. Tüm bu kelimelere sahip olacaðýmý ve dahasý tüm bu kelimelerin beni ve içinde bulunduðum durumu ifade edeceðini bilmiyordum. Hiçbir zaman futbol topu alacak param olmadý ama çok oynadým sönmüþ plastik toplarla. Okuldan kaçýp arkadaþlarla, o yýkýk evin bahçesinde iskarpin ve okul üniformasýyla oynadýðým futbol maçlarý.  Þimdi hem futbol topum, hem futbol ayakkabýlarým, hem eþofmanlarým hem de gidecek bir halý saham var ama oynayamýyorum o eski eðlenceli tatla.

Dondurmacýnýn önünde turlamalarýmýz, bakkalýn önünde gezinmelerimiz kasabýn önünde gezen kedi misali yokluðumuzdandý. Olur ya belki adamýn iyi gününe denk geliriz, olur ya sevindirici bir haber alýr adam; ‘’Gelin bakalým çocuklar,’’ deyiverir ‘’ Yiyin bakalým þu dondurmalarý.’’ Ama hiçbir zaman o sevindirici haberi almadý dondurmacý ve bakkal, ama hiçbir zaman umudumuzu yitirmedik biz çocuklar. Ýþte ayný umutla sevdik dünyayý, ayný umutla baðlandýk yaþamaya. Yani olmazý oldurur kýlan, yaþanmazý yaþanýr, çekilmezi çekilir kýlan ayný umuttu. Fakat þimdi anlýyorum o dondurmacý ve bakkalýn neden hiçbir zaman o sevindirici haberi almadýklarýný. Büyüyünce insan yalnýzca masumiyetini, çocuksu neþesini ve hayal gücünü deðil umutlarýný da kaybediyor. Birkaç yýl önce sahip olmak istediklerine birkaç yýl sonra sahip olursa sahip olmak insana yetmiyor. Ben örneðin, çocukken sahip olmak istediðim her þeye þimdi sahibim. Ama mutlu muyum? Hangimiz öyleyiz ki? Her þey zamanýnda anlam taþýrdý diyenleri duyar gibiyim. Belki de bizler fazla dert ediyoruz zamaný. Öyle ya da böyle insan istediklerine kavuþuyor her zaman. Belki ilk günkü ya da istendiði zaman ki heyecan heves ve istek kalmýyor ama yetinmesini bilmeli bence insan. Çünkü dünya ve insanlýk ibret almak isteyene en büyük kaynaktýr. Bizler kaloriferli dairemizin doðal gazlý olmamasýndan þikâyet ederken birileri sobayla ýsýnýyor hala ve diðerlerinin bir sobasý bile yok ýsýnmak için. Ýþte hayat, iþte devran.

Ayný eskimeyen türkünün tellerinde dönüyorum bugüne. Piþmanlýklarým, mutsuzluklarým ve sýkýntýlarým ellerimde ufalanýp kuma dönüþüyor. Omuzlarýmdaki aðýrlýktan ve sýrtýmdaki kamburdan bir anda silkelenip kurtuluyorum. Daha bir hafifliyor, daha bir özgürleþiyorum sanki. Dünyanýn en ciddi ve dünyanýn en sýkýntýlý iþleri birer oyuna dönüþüveriyor karþýmda. Bir türkü de ben tutturuyorum kuþlarla beraber. Pencerenin perdelerini açýp güneþi izliyorum, gökyüzüne bakýyorum sýk sýk. Derin derin nefes alýyorum yaþadýðýmý ispatlarmýþcasýna. Meðerse kendi kendimi hapsetmiþim bu karanlýk ve tozlu hücreye ve meðerse kilitli deðilmiþ hücremin kapýsý. Üstelik biz büyümüþüz ama kirlenmemiþ dünya, yalnýzca biraz tozlanmýþ. Tozdan görünmez olmuþ umutlar, yoksa her zamanki yerlerindeymiþler kendileri oysa. Türküyle beraber dönerken ben, çocukluðumu da mý aldým yanýma yoksa?