Yiðit Karan’ý korkutmak için “Ben zombiyim, ben zombiyim!” diye söylenirken beþ yaþýndaki, mavi mi mavi deniz gözleriyle biraz da korkarak Yiðit Karan lafýný eder yine: “Baba lütfen yine insan ol!” diye… Yani zombilikten çýk, yani eski haline geri dön, yani ben korkuyorum, yani insanlýktan ne zarar gördün ki zombi oluyorsun manasýnda bir cevap! Bu laf kaç filozofu kýskandýrýr, kaç âlimi deli eder, kaç akýllýyý hayran býrakýr kendine?

            Hep beraber seslenelim toplumun yüzüne karþý: “Lütfen insan olun biraz!” diye… Trafik magandalarýna, kaldýrýmý yok yere iþgal edenlere, yere tükürenlere, duvarlara sümkürenlere, buraya çiþ edilmez denen yerlere çiþ edenlere, sigara içilmez denen yerlerde ayak ayaküstüne atýp tüttürenlere, küfredenlere uluorta, kadýnlara þiddet uygulayanlara, tacizcilere, kabalara, cahillere, makam delilerine, yalakalara, torpilcilere, adam kayýrýcýlara vesaire cümle kazmalara, yarmalara…

            Arabanýn arka kýsmýna yazýlabilir mesela: “Ýnsan ol!” diye…

            Duvarlara yazýlabilir mesela: “Ýnsan ol!” diye…

            Manþetlere dahi girebilir: “Ýnsan ol!”diye…

            Kültürlü ve entelektüel bir vaiz minberde halka vazederken Shakespeare’den bahsetmiþ. Onun bir sözünü vaazýn bir yerinde sarf etmiþ. Namaz sonrasý yaþlý mý yaþlý; ak sakallý, nurani mi nurani bir dede yanýndakini dürterek. “Þiþþt baksana!” der “Vaiz bugün Hazreti Shakespeare’den bahsetti, ben bu peygamberi daha önce hiç duymamýþtým.” der. Baþkasýna benzemez benin insaným, safiyeti ve doðallýðý ile kendini belli eder. Bu letafet ve zarafet baþka insanlarda yoktur sanýrým. Google’ye de Hazreti Google diyorlar ya çok gülüyorum. Hazretten geçilmiyor memlekette, bu kadar hazretin olduðu bir toplum elbette ki tertemiz bir toplumdur deðil mi? Hazreti Shakespeare’den Hazreti Google’ye… Bir baþkadýr benim memleketim.

            Herkes duvarýna yazsýn bugün: “Hazreti Shakespeare ve Hazreti Google” diye… Ýnanýn on binlerce kiþi üþüþür baþýna… Beðenilir, paylaþýlýr. Hatta imkân bulunsa onlara bir yer tahsis edilir ve o yerin kapýsýna kýyýsýna köþesine çaputlar baðlanýr.

            Orijinaliz vesellem!

            Yiðit Karan anaokulundan çýktýðýnda gülüyordu habire…

            “Ne oldu Yiðit’im.” dedim.

            Baba öðretmen bizlere “Good - Bye Children!” dedi.

            “Bizde çýldýrdýk.”

            Gülmekten öleyazacaktým. Sakýn sizler çýldýrmayýn aman ha! Bundan doðal ve bundan kaliteli espri zor bulunur kanýmca. Zamane çocuklar bir harika oluyor!

            Þimdiki çocuklar lise mezunu olarak doðuyor, emin olun.

Yaþlý dede torununu çocuk parkýna götürürken, önlerinden çok güzel bir araba geçti. Dede: “Bak düt’ e, düüt geçiyor, düüüt…” diye çocuða arabayý gösterdi.

Çocuk: “Dede, o senin düüt düt dediðin sekiz silindirli, otomatik vitesli, iki bin model Cherokee’dir.”

            Þimdiki çocuklar nedir demiþtim az önce; bir harikadýr deðil mi? Ya da harika ötesi…

            Elazýð’da kar kýyamet, memleketin her yerinde kendini çok þiddetli bir þekilde hissettiren kýþ mevsimi ilimizde de tesirli oldu. Kar yaðýþý ve bunun üzerine ortaya çýkan don olayý kýþý iliklerimize deðin hissetmemize neden oldu.

            Böylesine tesirli bir mevsimin ortasýnda içimizi ýsýtan hikâyeciklerde esprilerde nüktelerde mevsime uygun olarak lügatimizdeki yerini aldý. Daðarcýðýmýz böylece daha güzel daha renkli ve daha etkili bir hale geldi.

            Sorarlar hemþerimize: “3 G NEDÝR?” diye... Bizimkisi donmuþtur soðuktan, nefesi buz tuttu tutacak bir halde yanýtlar hemen:

“Gar,

Gýþ,

Gýyamet…”diye…

            Biraz gülün istedim bu soðuk günlerde, içiniz biraz ýsýnsýn. Buz tutan hisleriniz biraz çözülsün, iklime uygun giden sertliðiniz biraz yumuþasýn, suratýnýzýn-gülerek- deðeri artsýn diye…

            Gar, gýþ, gýyamet iþte…