Paramparça olduk bulutlar gibi
Kurağa çekildi bütün yazımız
Yedik kendimizi aç kurtlar gibi
Allah’a ulaşmaz son niyazımız
Dallar gibi bir bir uzaklaşarak
Döktük meyvemizi daha çiçekte
Oysa gülmeliydik kucaklaşarak
Sınanmamalıydık acı gerçekte
Derdimizi kim anlatır devlere
Masallarda ölmedi mi cüceler
Yıldırım düşüyor her gün evlere
Zülumata döndü bütün geceler
Anne ! Ayılt beni, sabah oldu de
Kanter içindeyim bak sırılsıklam
Ne nur kaldı, ne fer şimdi didede
Bir araya gelmez bak iki yakam
Döndüm şimdi bir yaralı budağa
Durmaz derler artık senin kanaman
Al başımı yasla en ulu dağa
Diner ağrılarım bel ki o zaman
Girmez mi bulutlar artık kol kola
Yağmaz mı benim de başıma rahmet
Ne gün düştük söyle, bu kötü yola
Her gün başımızda kopar kıyamet
Oysa dallarıma konmalı bahar
Eğleşmeli şöyle paşa gönlünce
Yakıyor içimi har üstüne har
Yine yazamadan mesut bir günce
Hayrettin YAZICI
