“Bazen istemeden düþünür insan. Çoðu zamanda düþünmeden ister.“ Sen hep böyle derdin. Ama benim “bazen” ya da “çoðu zaman” diyebileceðim “bir an”ým olmuyor. Ya hiçbir þey istemiyorum hayattan; ya da bir þeyin hiçine takýlýp kalýyorum. O zaman da küçük keþkeler yumaðýnýn büyük ve þaþalý sessizliði kalýyor geriye. Sence neden?

                 Ömürlük bir yalnýzlýða hapsedilmiþ gibiyim ( tamam, böyle hissetmeye, düþünmeye hiç hakkým yok. Biliyorum ama hissettiðim þey, tam da bu!) sanki, yaþanmasý gereken zamanlarý, yaþayamadan geçiyor zaman. Dedikleri gibi: Ömür mü kýsa gerçekten, ben mi kýsa kalýyorum ömrüme? Ne dersin, sence hangisi?

               …      

               Dost…

               …

              Herkesin ayný dili konuþup fakat kimsenin birbirini anlamadýðý koca bir kalabalýðýn içinde yaþýyor gibiyim. “Hiç” ler ve “sessizlik” ler arasýnda, duyamadýðým týnýlarýn içindeyim sanki. Hiç bilmediðim türküler söylüyor, bastýðým notalarý bilmiyorum yine. Ama sen seversin, belki olur ya duyarsýn diye, alýyorum sazý elime, fýsýldýyorum tellerime adýný, boðazým yýrtýlana kadar, aydost’lar çekiyor, amanlar di(li)yor;  dost, dost diye çýðlýklar atýyorum göðe.