Ýçimdeki bayram çocuklarý susun, þeker yok, þeker tadýnda gülümse yok bu bayram.. Buruk, kýrýlgan, içine kapanýk neþeler vereyim size.. Öyle ki kalabalýðýn yalnýzlýðýna bürünmüþ, sýcaklýðýn ortasýnda soðuk bir bahar dolsun içinize.. Susun artýk, umutlarýnýzý gömün en derininize..

 Bilmez misin? Kapýmýzýn zili toz tuttu, komþular ölüm sessizliðinde.. Araba gýcýrtýlarý da olmasa etraf bürünmüþ kimsesizliðe.. Günaydýn diye cývýldaþýrken siz, bayram çoktan gitmiþ.. Ramazan’ýn açlýðýnda kalmýþ sevgiler, karýn boþluðu gibi taþa bulanmýþ, mesafelerce boþalmýþ kalpler..

Gün ýþýðý doldurun nefesinize, uçan kuþlarla avunun, yeþilliklere bakýp doyun. Gelmeyecek eski telaþ, çocuksu titreme.. Yürekler yaþlanmýþ, küçükler erkenden büyümekte.

Kimi kimsesi olmayanlar mendil sallamakta, adetten deðil mecburiyetten kutlamakta bayramý.. Þekerle doymakta, verilen harçlýkla giyinmekte ya da geride kalanlara para götürmekte.. Geride kalanlar diyorum çünkü geride kalmýþ olanlar bayramý yaþayabilmekte.. Geride kalanlar geri kalan mutluluklarla yetinmeye mahkum edilmekte.. Bir ekmekle gözleri gülen çocuklarýmýzýn ýþýltýsý, günümüz varý bilmeyen, olanla yetinmeyen çocuklarýmýzda nerede!

Ýçimdeki sessiz çýðlýk durul, gerçeðe bürün ya da hayallerine kapýl yaþa hep içimde...

Bu çocuksu çaðrýdan iyi bayramlar herkese...

                                                                                                                             Özlem/ Aðustos 2012