Hiç'in Sonu
Gözlerindeki usul şefkati özledim.
Trenler geçiyor, uğultularını bırakarak beynimde.
Hangi şehrin karabasan gecelerindesin ey sevgili?
Hangi otel odasının; loş, rutubet kokan, soğuk yalnızlığındasın?
Duvarlarla konuşur oldum ne zamandır.
Ne kadar zaman oldu kapım çalınmayalı.
Perdeleri açamıyorum; tahammülüm yok sokakları görmeye seni anımsatıyor!
Yüzündeki mahcup çocukluğu özledim.
Yeni bir iklim yarattım yokluğunda; adı sensizlikle başlayan.
Son günlerde bütün tümcelerim sensizlikle başlıyor ya…
Oysa unutmaya ne kadar hazırım bir bilsen…
Çektiğim acıyı, gece nöbetlerini, sarhoşluğumu gömmeye ne kadar hazırım…
‘Kafamın ateşi’ dudaklarını tebessüme germeni özledim.
Derin bir iç çekişti sevmeler seni. Uzun yoldan gelen; bir kavmin kalan son göçmeniydim sanki.
Ki öyle üşürdü düşlerim ayazlarda.
Öyle yabancıydım yaşadığın çağa, gerçeklerine…
Ama yinede ellerin ellerime değince senleşiyordum; menem bir dönüşümdü bu!
Şimdilerde cellâdını bekleyen idam mahkûmu gibi bekliyorum geceyi(şev der mi olmuştum?)
Sevdalı yüreği ne çok kanatır gece; siluetin şekilleniyor gecemde…
Ama artık bu son gecemiz sevgili…
Artık geceyi de beklemeyeceğim seni yazmak için,
Çünkü anladım ki;seni çoğaltıyorum yazdıkça,ben azalıyorum!
(
Hiç'in Sonu başlıklı yazı
ezgi-oykum-- tarafından
8/14/2009 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
