Geçti, istemem gelmeni,

                                 Yokluðunda buldum seni,

                                   Býrak vehmimde gölgeni,

                                       Gelme artýk neye yarar.    [N.  Fazýl K.]                                                                

            “Her þeyin bir vakti var” derler ya kavuþmanýn da bir vakti varmýþ meðer.  Bulamadýðýn kadar yaklaþýyormuþsun aradýðýna ve gelmediði kadar senin oluyormuþ beklediðin.  Önce ölümüne aradýklarýn tüm umutlarýný öldürünce yeniden doðuyormuþ yüreðinde. Bu sefer sahte olmayan manalarýyla ve hislerinin tüm çýplaklýðýyla. Sonra bir daha “ölümüne” diye baþlayan sevda sözleri kurmuyorsun çünkü tüm oyunlar ölmüþ oluyor ve kendini bir anda hayatýn orta yerinde, piþmanlýklarýnla sýrýlsýklam olmuþ kaybetmiþliklerinin, bitmiþlerine kazandýrdýklarýnda buluyorsun. Aslýnda bitenler, içine girecek olduðun baþlangýçlarýn oluyor ve sen bunu ancak yalnýzlýðýnda fark edebiliyorsun.

Aradýklarýna yüklediðin tüm anlamlar onlarýn çirkinliklerini kapatan makyaj gibi. Eðer bir gün dokunabiliyorsan, eline yüzüne bulaþtýrýyorsun boyayý. Artýk güzelliklerinin ne kadar çirkin olduðunu, doðrularýnýn ne kadar yanlýþ olduðunu öðreniyorsun. Takke düþtüðü zaman çýplak bir piþmanlýkla doluyor yüreðin. Keþkeler diziliyor artýk cümlelerine. Yoruluyorsun bir süre sonra çünkü sen dokunmayý deðil dokunamadýkça özlemeyi ve aradýðýnda ütopyaný oluþturmayý seviyorsun. Bulduðun zaman tablon kayboluyor, artýk sen özlemini çektiðin dünyayý dilediðin gibi tabloya resmeden ressam olmaktan çýkýp kaderin tablosundaki resmin bir parçasý oluyorsun. Oyuncaklarýn kayboluyor çýkmaz karanlýklarda, hayallerinin yerini ancak iyi tarafýndan bakmak ile doldurabileceðini görüyorsun.

                        Hayallerindeki güneþi gerçeðin buðulu camý ardýna saklamak istemeyenler için “gelme”ler diziliyor mýsralara. “Var olanýn deðeri bilinmez” misali tüm sefillikleri göze alýyor yokluðun tadýna varanlar. Biliyorsun ki bulunca artýk eskisi kadar deðerli olmuyor çünkü ulaþýlabilecek kadar kolay görünüyor sana karþýndaki. Mecnun Leyla’yý aramaya âþýk, yoksa ne yay gibi kaþ ne ok gibi kirpik ne ay gibi yüz ne de selvi boylar bir þey ifade ediyor.

Özlenen eðer bilse ki özleyene yokluðu ile hayat veriyor, belki de o anda aradaki tüm perdeleri kaldýrýrdý. Çünkü sevilmek kibir ve acýmasýzlýk kazandýrýyordu insana sevmek ise sadece olgunluk.

                              Beni benden baþkasýnýn kelimeleri anlatamaz…