Lebde katran örme sýk sýk, nurla dolmuþ söz yeter;

Kalma suskun, dizme hicran, aþkla yanmýþ köz yeter.

Canda güller çaðlasýn hep, bozmayýn bülbülleri,

Mâbedim  sevdayla tütsün, Rabbi yýðmýþ diz yeter.

Secdegâhým titresin, baðrýmda kalsýn þûleler,

Sultanýn feyziyle candan inci dökmüþ göz yeter.

Þehre bühtan serme artýk, köþke hüsran yükleme,

Çaðlasýn tezgâhta hikmet, nurla tütmüþ yüz yeter.

Bozmayýn candan dönüp vuslat deren Pervâne’yi,

Karma isyan baðda her gün, kalpte nurdan iz yeter.

( fâ i lâ tün / fâ i lâ tün / fâ i lâ tün / fâ i lün / )