Uyandýðýmda kendimi bir hastane odasýnda buldum. Beyaza boyanmýþ dört duvar arasýnda kendimi pek rahatsýz hissediyordum. Beni tanýyanlar bilir hiç mi hiç sevmem hastaneleri. O ilaç kokusu doluþmuþ þifa evlerine ne zaman gitmek zorunda kaldýysam hep psikolojim bozulmuþ, moralim çökmüþ bir vaziyette ayrýlmýþýmdýr oralardan. Baðlasalar durmazdým burada ama görün ki parmaðýmý kýmýldatacak mecalim yok! Sanki bunca yýl yaþadýklarým üzerimden bir silindir gibi geçmiþ, tüm gücümü kuvvetimi bir çýrpýda tüke tivermiþti. Hani biraz da kafamý dinleyebilsem, yarým saatte bir kontrole gelen doktorum,
saat baþý ilaç getiren hemþire…
Hiç olmazsa biraz uyuyayým diyorum o da olmuyor. Aðrýlarým çöküveriyor birden üzerime, romatizmalarým… Bunlardan kurtuluþ yok!
Odam bir çocuk bahçesine bakýyor, hafta sonlarý týklým týklým olan bu yerde bu gün ses seda yok, onlarýn yerini baþýbozuk bir rüzgâr aldý bütün gün ortalýðý bir birine kattý. Havalarda uçuþan güneþ sarýsý yapraklar sanki sonbaharý semaya taþýmýþ gibiydiler. Ne hissettim biliyor musun o an? Avucumdan akýp giden bunca yýlýn benden birçok þeyi alýp git tiðini, yavaþ yavaþ parçalanýp ufalanmaya baþladýðýmý…
Sanki baðlandýðým limanlardan halatlarým kopmuþ da ucu bucaðý olmayan okyanuslarda rotasýndan çýkmýþ bir gemi gibi geziniyorum. Kimsecikler yokluðumun farkýnda deðilmiþ gibi… Unutulmuþ hissediyorum kendimi, insanlardan soyutlandým. Hiçbir yürekte benim için en ufak bir tasa, gam yokmuþ gibi geliyor!
Hani kendimi bilmesem bunalýma falan girdiðimi sanacaðým, gelen giden üç beþ ziyaretçim de olmasa, okunup buruþturulduktan sonra bir kenara atýlývermiþ bir mektup gibi hissedeceðim kendimi!
Þu baþucumdaki çiçeklerden baþka hiçbir renk olmamýþ gibi hayatýmda. Bütün bir ömrü siyah beyaz yaþamýþým, ‘sanki ne lüzumu vardýysa!’
Ama belki de bu ‘benim yanlýþýmdý’. Kalbimden geçenlerle davranýmlarým hiç bir birine uymadý nedense. Her zaman yüzümde bir maskeyle dolaþtýðýmý hissettim ki hala da öyle hissediyorum!
Bastýrýlmýþ, daha doðrusu kamufle edilmiþ duygular ve iþte sonuç; bir hastane odasý ve ben!
Ýnsan her þeyi kendi içinde çözmeye kalkýþtýkça daha da batýyor ve bunun yanlýþ bir yol olduðunu anladýðýnda ise iþ iþten çoktan geçmiþ oluyor! Yazýk ki, ne yazýk deðil mi? Bir kapalý kutu gibi davranarak neyi hallettiðimi veya halletmeye çalýþtýðýmý ben de bilemi yorum! Kim bilir kimi durumlara karþý gösterilmesi gereken tepkilerimi ben bu yolla dýþa vurmaya çalýþtým belki, belki de gayri ihtiyari edindim ben bu tavýrlarý.
Ama artýk çok geç deðil mi? Bu aðacý artýk eðemeyiz…
Ýþte bunlarý düþünürken yýðýlývermiþim olduðum yere koskoca yolun ortasýnda. Þeker, tansiyon fýrlayývermiþ tavana. Lafýn kýsasý; gidip gelmiþiz senin anlayacaðýn.
Geldim ama mutlu olamadým gelebildiðime; bunca yýl kendimi hep kazananlar sýnýfýna koymuþtum belki de kendimi öyle görmek istedim ama ne kadar acý ki kim bilir kaçýncý defa yanýldým.
Etrafýmýzda kimsecikler yok herkes elini ayaðýný çekti!
Gözleri dolmuþtu, sesi titremeye baþladý, uzunca bir süre konuþamadý. Ortalýðý kaplayan sessizlik nedense kendimi kötü hissettirdi bana. Kendince hayatý dolu dolu yaþadýðýný sanan ve hep kazandýðýný zanneden, üstelik senelerce inandýktan sonra tüm doðrularý yýkýlýveren bu insanda bu gün tamiri imkânsýz yaralarýn açýldýðýný fark etmek yýkkýnlýktan baþka bir þey deðilse nedir?
Hiç sevmediði ya da sevemediði hastanelerden bu günden sonra daha da soðuyacaðýndan adým gibi eminim.
Þimdi uyuyor yüzünde buruk bir mutluluk var. Sanýrým mutlu olabildiði anlar rüyalarda geçirdiði o kýsacýk zaman dilimleri. Elimde kala kalan bir demet sarý kasýmpatýný baþucundaki boþ vazoya ýslattýktan sonra usulca çýktým odasýndan ve hayretle düþüncelere daldým; nasýl oluveriyor da bir rahatsýzlýk insana, bunca zaman yaþananlarýn birer kandýr maca dan ibaret olduðunu anlatýveriyor diye!