Rasgele seçilmiþ bir zaman dilimiydi; gecenin herhangi bir noktasýndan herhangi bir yerinden çekilip alýnmýþ minicik bir zaman parçasý.
Bu zamana kadar kýyýda köþede biriktirdiklerimi, zor bela zapt ettiklerimi salýversem ulu orta sanki cümle âlem boðuluverecekmiþ gibiydi.
Durduk yerde, beynimi dört yandan kuþatan onlarca, yüzlerce, binlerce ve hatta milyonlarca düþünce, içime türlü vesveselerini saladururken, köþeye sýkýþtýrýlmýþ canýmý kurtarmanýn bir yolunu bulmaya çalýþmakla uðraþýyorum bu ufacýk zaman parçasýnýn içinde.
Sessiz sedasýz, uzun ve soðuk bir kýþ gecesinde aylak aylak dolanadururken, sokaðýn birinde kendimle karþýlaþtým; uzun uzun süzüyorum önce tepeden týrnaða… Boyum posum, kaþým gözüm, tipim, suratým…
Sonra; yaylým ateþine baþlýyorum, ‘neden’ler , ‘niçin’ler, ‘keþke’ler, ‘ah’lar, ‘vah’lar… Liste uzadýkça uzuyor.
Onca soruya raðmen hiçbir cevap yok! Ele avuca gelecek saðlam hiçbir cevap…
Yolun yarýsýný heba mý ettik dersin ya da telef ettik?
Bedenim uykunun esareti altýna gireli epey oldu ama ruhum uyumamakta diretiyor beraberinde kan çanaðýna dönmüþ bir çift göz…
Çekip gidiþinin ardýndan yýllar geçti, dönüp de bir baktýðýmda, daha yarým saat önceydi sanki! Bazen düþünüyorum da öfkemizin tavana vurduðu anlarda dahi, aðzýmýzdan tek kelam çýkmamalý, çýkamamalý; yoksa alemi kýrýp döktükten sonra özür dilemenin ne alemi var ki? Söylenecek onca güzel söz varken nasýl da beceririz en lüzumsuzlarý sarf etmeyi, kaþla göz arasýnda çekip çýkarýrýz milyonlarca sözcük arasýndan en kýrýcýlarýný!
Saman alevi gibi öfkelerle, anlýk savunma duygularýmýzýn avuçlarýnda kuklalaþýp sonra da nasýl katlanýrýz ömürlük cezalara?
Her þey o küçücük zaman parçalarýnda olup bitiveriyor. Akýl baþa devþiril diðindeyse onlarca sene çoktan çekip gitmiþ oluyor. ‘Eyvah!’ diyoruz ama